Ontdekken... Loslaten..... Ontdekken

Als kind was ik altijd aan het ontdekken... Mijn moeder heeft mij meermaals moeten ophalen bij de Bart Smit na een omroepbericht 'wil de moeder van Anouck, 3 jaar, ruiten rokje, twee staartjes, haar komen ophalen bij de Bart Smit... Ook ben ik eens uren weggeweest ... Bleek ik gewoon op de schommel te zitten van de buren... Tsja... Ik klom in, en viel uit, bomen, kapotte knieën met rolschaatsen, fietsen, steppen... Genoeg schrammen en toch bleef ik op ontdekkingstocht....

Mijn moeder werd er af en toe gek van... Terwijl ik altijd heb gezegd dat dat nu eenmaal bij de ontwikkeling van een kind hoort. Ik hoorde ik mijn moeders stem vandaag weer toen Bente (1 jaar) uit zichzelf op de bank klom.... Zonder angst, vastbesloten om het stekkertje van de computer te pakken....Een paar maanden terug zaten we nog bij de EHBO van het Sofia Kinderziekenhuis nadat Bente van de commode was gevallen op haar hoofd.... Een nacht ter observatie en hersenschudding was het gevolg (en slapeloze nacht van ons).... 

Blijkbaar kent Bente geen angst, net als ik vroeger, en vindt ze het de normaalste zaak van de wereld om haar ontdekkingstocht voort te zetten, net als ik vroeger.

Begrijp inmiddels wat mijn moeder bedoelde met wacht maar tot je kinderen hebt...

In onze volwassenheid willen we onze kinderen behoeden voor pijn. Dat ervaar ik als onze plicht. Toch kunnen we niet ingaan tegen de natuur van onze kinderen dus zullen we moeten accepteren dat ze hun eigen weg gaan, hun eigen grenzen opzoeken, hun eigen fouten maken....

Dat is wel de grootste uitdaging als moeder: loslaten.... 

Fingers crossed ...