Nadat we iedereen op de hoogte hadden gebracht , kon het echte genieten en voorbereiden beginnen.
Althans dat dachten we.
Aangezien mijn partner drager is van een gebalanceerde translocatie , wisten we dat het mis kon gaan vroeg in de zwangerschap.
Als je kindje aangedaan is , stoot je lichaam het voor 11/12 weken zelf af.
Dat is wat ons verteld werd.
na meerdere ziekenhuis afspraken en echo's en telkens hetzelfde aanhoren, u hoeft zich geen zorgen te maken.
Als het kindje ziek is, was het al mis gegaan.
Dachten we dat alles goed ging komen en zijn we echt gaan genieten en alle spulletjes rustig aan gaan kopen.
De weken vlogen voorbij en voor we het wisten was de geslachtsecho.
Een meisje😍 wauw wat waren we blij.
Tranen van geluk , bij ons en de familie.
Een aantal weken later gingen we samen voor de laatste keer op vakantie.
We zouden de 20weken echo gelijk een dag na terugkomst hebben.
Wat hadden we lol op vakantie en wat waren we er beide van overtuigd dat ons meisje goedgekeurd zou worden bij de echo.
De kinderkamer werd geleverd en wij fantaseerde over alles inrichten.
Eenmaal terug van vakantie en de dag van de echo, gingen we vol blijdschap er na toe.
We konden niet wachten ons meisje weer te bewonderen.
Tijdens de echo hadden we nog steeds lol , zo eigenwijs als haar papa en mama.
Ze had geen zin om alles goed te laten zien, mama moest door de kamer huppelen in de hoop dat ze zou draaien.
Helaas gebeurde dit niet.
De echoscopiste vertelde dat ze een aantal dingen niet goed in beeld kreeg dus ik doorgestuurd zou worden na het ziekenhuis.
Maak je geen zorgen hoor , alles zag er voor nu goed uit.
Wat ik niet heb kunnen zien , kan ook door de ligging komen.
Haar exacte woorden.
Toch zat het me niet helemaal lekker maar gelukkig werd ik snel gebeld dat ik de volgende dag al terecht kon.
Niet wetende dat daar de rollercoaster van onzekerheid , angst en verdriet zou gaan beginnen.
In me volgende blog neem ik jullie verder mee in ons verhaal.
Alle reacties (0)