Ons meisje Maud ❤️

Geboren op kerstavond met 36 weken en 4 dagen! Na een ongelofelijk zware zwangerschap waarbij we vanaf 12 weken een spannende zwangerschap hadden, waarbij we je twee keer een bloedtransfusie in de buik hebben moeten geven (godzijdank kan dit in Nederland anders was je overleden in mijn buik). Mocht ik ingeleid worden met 36 weken en 3 dagen. Jij gaf die week eerder al aan dat je weer in nood begon te komen en dat we niet meer te lang konden wachten met je uit de buik te halen. Het liefst hadden we om kerst heen gewerkt, maar op dat moment was alles niet meer ideaal en ach wat maakte het toen nog uit dat je met kerst kwam, als je maar gezond was!

Mijn oma was dat weekend ervoor begraven, ze kon het niet langer volhouden zei ze tegen mij. Ze wilde zo graag nog leven tot ons kleintje geboren was, maar ze leefde het laatste jaar al in geleefde tijd, haar hart en longen waren het beide al aan het opgeven en ze liep telkens helemaal vol met vocht. Geen enkel vochtafdrijver kon hier tegenop en haar longen liepen telkens weer opnieuw helemaal vol. Dan werd ze zo benauwd. Ze beloofde me op te passen op mijn kleintje vanaf boven wanneer ze het niet zou halen haar te zien. 

We werden opgeroepen voor de inleiding we mochten ons smorgens vroeg al melden op de afdeling. (we moesten 2 uur rijden om naar het LUMC te komen waar de bevalling plaats moest vinden aangezien ons kindje na de geboorte daar op de NICU opgenomen zou worden). Ook werd er die dag een ballon geplaatst om er voor te zorgen dat mijn baarmoedermond goed zou verweken om de vliezen te prikken. Na een aantal uur viel de ballon er al uit en begonnen de weeën wat aan te zetten. We wilden afwachten of dit door zou zetten want een natuurlijke begin van de bevalling zou voor de kleine beter zijn. We gingen de nacht in zonder verdere stappen en wachtte rustig af of de kleine zich aan zou kondigen. Ik droomde deze nacht, dat ons kleintje geboren werd maar dat ons meisje (op dat moment wist ik nog niet dat het een meisje was) geen geluid maakte. Het is zo'n akelige stilte als een kindje geboren wordt maar niet huilt na de geboorte. Die ochtend werd ik hyper en zenuwachtig wakker. Vandaag zouden mijn vliezen geprikt worden en dan zou het als het zou lijken op mijn andere  bevallingen snel verlopen. 

Maar omdat ik gedroomd had dat ons meisje dus stil uit de buik zou komen wilde ik eerst weten hoe het met mijn kleintje ging. Ik werd aan het CTG gelegd om te bekijken hoe de kleine het deed en om te bepalen of we de vliezen konden breken. Gelukkig maakte ons meisje het nog goed. Maar voor mijn vliezen gebroken konden worden moest er eerst nog een echo gemaakt worden aangezien we nog een keer wilde kijken of ze echt met haar hoofdje naar beneden lag. Heel even werd het dus nog spannend of het geen keizersnede zou gaan worden. Gelukkig lag de kleine er goed voor en had ik inmiddels op de weeën ook al 3 a 4 cm ontsluiting gemaakt. 

Mijn vliezen werden gebroken en er werd een electrode geplaatst om de kleine te controleren. Ook werden er weeënopwekkers via infuus toegediend. Deze werden een aantal keer opgehoogd maar na verloop van tijd weer naar beneden gezet. Mijn lichaam maakte genoeg weeën aan en ons kleintje dipte regelmatig flink op de weeën. De pijn werd steeds heftiger en het opvangen van de weeën werd steeds lastiger. De verloskundige bleef even op mijn kamer om te controleren hoe de kleine het deed omdat ze dus telkens wat dipte op de weeën. Ik moest op mijn linker zij gaan liggen zodat de baby de weeën makkelijker op kon vangen. Inmiddels was mijn ontsluiting gevorderd tot 6 a 7 cm ontsluiting. Een mooie vooruitgang, maar we waren er nog niet helemaal. 

De verloskundige en verpleegkundige gingen naar de kamer naast mij waar ook een dame aan het bevallen was. Maar nog geen 5 a 10 min later, kon mijn man hun weer terug roepen aangezien de kleine zich aandiende en het hoofdje ook al stond. Mijn man heeft ook deze bevalling zelf de kleine gevangen, omdat er ook bij deze bevalling niemand  verder aanwezig was. Het ging ook allemaal weer zo snel..

Op het moment dat ons meisje geboren was, was er weer grote euforie! Het was een meisje gaf mijn man aan, wat fijn dat die bevalling weer achter de rug was dacht ik alleen maar! Het was een vlotte bevalling die ik gelukkig goed op kon vangen tot het moment dat ik mijn houding niet meer zelf kon en mocht bepalen toen werd het heel lastig. De weeën zette op dat moment ook stevig door. Maar ons meisje viel regelmatig weg op een heftige wee en ik moest op mijn linker zijde blijven liggen zolang ik kon. Hun gingen even naar de kamer naast die van mij aangezien daar ook een dame aan het bevallen was en ik op dat moment nog maar 6 a7 cm ontsluiting had. Na een minuut of vijf a tien (op dat moment verging er 10 jaar zo het leek) kon ik de weeen echt niet meer opvangen zo en ben op knieën en handen gaan zitten in bed. 3 keer zuchten verder gaf ik aan bij mijn man dat ik nu toch echt dacht dat de baby er aan zat te komen. En ja hoor het hoofdje stond al.. Ik wilde eigenlijk nog gaan verliggen maar wist even niet hoe en daar met de volgende wee kwam ook ons meisje al! 

Daar was ze dan, ons prachtige prachtige meisje zo lief, zo klein, zo perfect. Maar ook zoo stil... Ik was vermoeid, euforisch maar vooral ook angstig op dat moment. En ik bleef maar zeggen. Ze is stil, ze is stil, waarom is ze stil. 

De verloskundige bleef maar zeggen nee, alles is goed. Ze doet het goed kijk maar hier is ze. Maar ze was nog steeds stil.. De verloskundige begon op dat moment met het masseren van de rug van Maud (prikkeling geven om de longen te laten ontplooien en het kindje te laten huilen). Toen kwam er eventjes en lafjes een huiltjes uit. Maar zeker niet zo'n verlossende ahhh het kindje huilt huil.. Gelukkig was daar ook meteen de kinderarts die Maud mee nam naar de neonatologie voor een beoordeling en voor het instaleren op de nicu. 

Maud bleek een onwijs lage glucosegehalte te hebben, een laag hb, en flink verzwakt geraakt door de bevalling. Dit was waarom ze niet genoeg energie had om te huilen na de bevalling. Maar nu ze warm in haar couveuse bedje lag aan het infuus en onder de fototherapie lampen deed ze het goed. Ze werd in ieder geval goed in de gaten gehouden. 

Maud zou de komende tijd nog veel en hard moeten vechten. Maar toen op dat moment kijkend naar ons meisje, veilig in de warmte van de couveuse wisten wij dat nog niet en Maud ook niet.