Ongeplande zwangerschap

Toen ik zwanger was van Jamila(onze oudste van bijna 5) was ik nog vrij jong. De zwangerschap was niet gepland. Ik was 21 jaar en zat midden in een studie. Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was heb ik meteen besloten om ervoor te gaan. Weghalen was voor mij geen optie. De zwangerschap vond ik heftig. Naast alle kwalen en lichamelijke veranderingen werkte ik, volgde ik een studie en woonde ik nog bij mijn moeder thuis. Toen Jamila eenmaal geboren was, zat ik niet echt bepaald op een roze wolk. Er kwam zoveel op me af. Die hele zwangerschap had een impact op me gehad, ik had bekken instabiliteit eraan overgehouden en ik was niet echt bepaald blij onder invloed van alle hormonen. De bevalling was ingeleid en ook vrij heftig. Ik weet nog heel goed toen we Jamila mee naar huis namen vanuit het ziekehuis en de kraamzorg bij ons thuis kwam. Het was avond en ze gaf me instructies en tips mee voor de nacht. Ze zei dat ik eerst de ene borst moest geven dan haar luier moest verschonen en dan de andere borst. En dat om de 3 uur. Ik weet nog dat ik toen lichtelijk in paniek raakte. Ik dacht, maar waar is mijn eigen leven dan?

De eerste 4 maanden vond ik heel heftig. Om te beginnen met de kraamweek waarin alles en iedereen(het liefst ongevraagd) maar wilt langskomen. Je pasgeboren baby is dan net een soort pop die van arm naar arm gaat en waar hele fotoshoots mee worden gehouden. Ik vond het vreselijk! Ik was gehecht dus had super veel pijn. Ik was moe en het verzorgen van een pasgeboren baby viel me zwaar. Bij de 6 weken en tevens laatste controle van de verloskundige zei ze tegen mij, Malika geef het wat tijd, een eerste kind krijgen is de grootste verandering ooit in je leven, want je veranderd van vrouw in moeder.

Jamila was niet snel tevreden, had last van krampjes en huilde veel. Ze was vaak onrustig. Ik wist me soms geen raad en voelde me dan een slechte moeder. Zelf werd ik ook heel onrustig als zij huilde omdat ik niet wilde dat ze huilde en omdat ik soms niet goed wist waarom ze huilde. Baby's huilen soms nou eenmaal, want dat is immers hun enige communicatie middel(dat weet ik nu). Soms kwam ik 2 dagen de deur niet uit, omdat ik bang was dat ik bijvoorbeeld naar de supermarkt zou gaan met haar, ze daar zou gaan huilen en ik haar dan niet zou kunnen troosten. Ik voelde me dan opgelaten en vermeed het liever. Ik had destijds geen vriendinnen met kinderen waar ik steun bij kon zoeken. Gelukkig had ik wel mijn moeder die me veel hielp. Mijn man(toen destijds nog mijn vriend) heeft me vaak huilend thuis aangetroffen, gelukkig steunde hij mij door dik en dun en deden we het echt samen.

Het voelde een beetje alsof ik mezelf kwijt was geraakt. Ik kon niet zo goed afscheid nemen van mijn oude leven. Gewoon onbezorgd en spontaan de deur uit gaan. Alles moest ineens gepland worden en je moest opeens altijd rekening houden met voedingen, slaapjes, luiers, huiluurtjes. Begrijp me niet verkeerd, ik was heel blij met haar en ik voelde ook ongelofelijk veel liefde, maar toch bleef die roze wolk weg.

Na 4 a 5 maanden werd alles inclusief ik rustiger. Jamila ging doorslapen. Ze huilde minder en de krampjes waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze was niet meer de hele dag onrustig en ze had s'avonds geen huiluurtje meer. Het leek wel alsof ik toen pas echt begon te genieten van haar en het moederschap. Ik heb me hier heel lang schuldig over gevoeld en zelfs nu ik dit allemaal opschrijf voel ik me dat nog steeds. Misschien is hst ook een beetje schaamte omdat er soms nog een taboe omheen hangt. Ik denk dat het wel belangrijk is dat er over gepraat word en dat het moederschap niet altijd even leuk is en soms ook heel zwaar kan zijn. Niet elke vrouw heeft op die roze wolk gezeten en dat heeft niks te maken met de liefde voor je kind. 

 Jamila is nu een vrolijk, lief en super sociaal meisje van bijna 5 jaar. We hebben een hele goeie band en ik zou haar voor geen goud willen missen. Soms zou ik willen dat ik die eerste 4 maanden over kon doen met haar.