Ondervoeding? Mijn kind?

Ondervoeding mijn kind?

Voor het eerst zwanger.

Voor het eerst samen een kindje krijgen.

Het is een jongen, Oh wat waren we intens gelukkig.

Alles verliep eigenlijk wel prima, een normale zwangerschap ik voelde me wel goed eigenlijk.

Tot dat we bij de verloskundige controle kwamen……

Die bekende doppler werd op mijn buik gelegd,

En daar hoorde je onze kleine Jan ja zo noemde Rick ons wormpje … het liefst had hij zo geheten volgens mijn man… maar daar was moeders het niet mee eens!

Terug naar het verhaal,

De verloskunde dacht iets gehoord te hebben bij het hartje.

Nog eens luisteren, en ja ze hoorde het weer.

Er ging van alles door mijn hoofd .. ik was tenslotte alleen ik was ruim 27 weken zwanger op dat moment.

Ik ga jullie over dragen naar het ziekenhuis, je word medisch.

Okeej bam .. die hakte er wel even in zeg, waarom wat is er aan de hand?

Ik wil dat de artsen in het ziekenhuis hier even beter naar gaan kijken zij ze.

Het hartje slaat soms wat over.

Een maal de eerste keer in het ziekenhuis,

Nodige onderzoeken en een specialist die er naar kijkt.

Het is geen ernstige afwijking.. maar het is wel iets wat na de geboorte na gekeken moet worden dus bij de bevalling komt er ook een kinderarts aan te pas.

De kans is groot dat het de weken na de geboorte hersteld en het gaatje wat de boosdoener was dus vanzelf dicht groeit.

Het blijft wel even spannend maar we zijn in goede handen dacht ik.

Eenmaal daar met 41.1 werd Vince geboren, na de dag ervoor gestript te zijn.

Alles zag er goed uit.

Wel moesten we terug komen naar de kinderkliniek als Vince 4 weken oud was.

Er werd een echo van zijn hartje gemaakt.

En het zag er super uit en het was zelfs bijna dicht gegroeid.

We hoefde nog maar een keer terug 4 weken later.

Ook dat zag er super uit Want het was dicht gegroeid!

Alleen was dit ondertussen niet meer het enige probleem.

Want Vince kwam niet aan..

Maanden gingen voorbij ondertussen had ik met Vince toen 3 maanden al bloed geprikt,

En dan op dat moment breekt je moeder hart!!

Ze waren een uur met hem bezig om bloed te prikken, ik stond letterlijk te koken en zij als het nu niet lukt ga ik hier weg met hem.

Wat een ramp was dat!

Het was gelukt en we kwamen terug bij de kinderarts.

Hier en daar een waarde iets te laag maar geen ernstige dingen.

Maanden later boog hij steeds meer af.. het lukte niet om aan te komen. Toen hij 10 maanden was kreeg hij nutridrink speciale drankjes om aan te komen.

Mooi het sloeg aan! En kreeg opeens een heerlijke bolle toet.

Eenmaal gestopt met die flesjes ging het weer mis .

Hij zat inmiddels nu met 3,5 jaar op ernstig ondergewicht.

Dat was wel even minder nieuws.

Weer bloed prikken en dat was gelukkig goed.

Wel deden we een lactose intolerantie test in het ziekenhuis.

En daar kwam uit dat hij inderdaad last had van melk producten.

Vandaar die buikpijnen en rare ontlasting die hij ook nog had.

Mooi is dat deel opgelost geen melk producten meer en hij kan er nog overheen komen als we ons aan het dieet houden.

Weer aan de flesjes voor zijn ernstige ondergewicht!

En wat een boots kreeg hij er weer van.

Nu inmiddels is Vince 4,5 jaar en is nog lange niet de zwaarste .. en zien ze ons nog geregeld terug bij de kinderarts ….

Is hij gezond en gelukkig en dat is alles wat telt!

Inmiddels na 4 jaar heb ik het los kunnen laten en besef ik dat dit gewoon zijn groei is.

Laat je dus niet van alles aan praten .. ieder kind is uniek en heeft zijn eigen lijntje!!

En vince die doet het super doet het goed op school!

En is onze kleine pro voetballer!