Oh jee, mijn zoon heeft heupdysplasie!

Het consultatiebureau

Tijdens het huisbezoek van het consultatiebureau lopen we een hele lijst af met allerlei allergieën, ziektes, afwijkingen et cetera. Gelukkig kunnen we de meeste vragen beantwoorden met 'nee dat komt in de familie niet voor'. Behalve bij heupdysplasie.

Als onze kleine ongeveer 2 maanden oud is, zijn we weer terug op het consultatiebureau en worden we ontvangen door de arts. Bij het fysieke onderzoek vindt zij niks bijzonders. Ons kereltje groeit goed, heeft sterke spieren en kan met 1,5 maand al omrollen van buik naar rug. Toch wordt hij doorgestuurd voor een heupecho omdat ik als baby'tje ook heupdysplasie heb gehad. Verwantschap dus. De arts verwacht niet dat er een afwijking wordt gevonden. Zij ziet nu namelijk geen afwijkingen en veruit de meeste gevallen van heupdysplasie betreft meisjes (80% ongeveer). 

Heupdysplasie

Heupdysplasie is een achterstand in de ontwikkeling van de heup. Dat kan de eerste 3 maanden vanzelf weer bijtrekken, maar na die leeftijd niet meer. Daarom gaan we als onze zoon 3 maanden oud is naar een diagnostisch centrum voor een heupecho. En helaas. Daar is te zien dat zijn rechter heupje minder goed ontwikkeld is dan zou moeten.

Een kleine 1,5 week later zitten we samen bij de kinderorthopeed in het ziekenhuis en krijgt mijn lieve spartelende ventje een Pavlikbandage (spreidbroekje) aangemeten. Natuurlijk is heupdysplasie niet ernstig en het is gelukkig heel goed te behandelen op deze jonge leeftijd. En natuurlijk heb ik liever dat hij nu een poosje een spreidbroekje moet dragen als we daarmee voorkomen dat hij problemen krijgt met lopen of op jonge leeftijd slijtage heeft aan zijn heupgewricht. Maar toch vond ik het wel even slikken. Het ziet er ook zo zielig uit, zo'n klein frummeltje in zo'n raar pakje. En hij moet het 23 u per dag aan voor ten minste 3 maanden. Oke, daar gaan we dan!

Wennen, wennen, wennen

De eerste dagen was het wennen. Voor hem en voor ons. Het spartelen was veel minder en het huilen een stuk meer. Onze kleine vent was duidelijk gefrustreerd dat hij niet meer kon bewegen zoals hij daarvoor kon. Gelukkig went hij na een paar dagen en krijgen we ons vrolijke, goedlachse jochie weer terug. Voor ons is het ook even aanpassen, want luiers verschonen kost meer tijd, spijkerbroekjes passen niet meer en shirtjes en vesten moeten over de bandage passen. Kleine aanpassing in de garderobe dus. Ook hebben we moeten knutselen aan de kinderwagen want hij paste nauwelijks meer in de wieg en kan ook echt nog niet zitten.

Halverwege!

Inmiddels zijn we bijna 2 maanden verder en hebben we enkele controles gehad in het ziekenhuis. Het gaat goed. De beweeglijkheid van zijn heupjes is flink verbeterd! Gelukkig maar :-) Op advies van de verpleegkundige in het ziekenhuis heb ik via Marktplaats wat speeltjes gekocht waar hij onder kan liggen en die hem uitdagen en boeien. Een soort babygym dingen. Hij vindt het geweldig! 

Meestal heeft hij ook geen last meer van zijn spreidbroekje, hij is er aan gewend. Heel soms, als hij heel boos is, doen we hem stiekem eventjes af. En tijdens het verschonen en badderen uiteraard. Bijkomend voordeel: het verschonen en badderen is echt een feestje! Dan zijn z'n beentjes even vrij en schatert hij het uit. Zijn beentjes vliegen door de lucht, hij maakt een bruggetje en geniet ontzettend. En wij dus ook! Overigens mag de bandage ook af als ik hem in de draagdoek heb. Dan zitten zijn beentjes en heupjes namelijk ook helemaal in de goede stand. Dat is dan voor ons allebei een verwenmomentje. Zonder spreidbroekje aan, voelt hij niet meer aan als 'een pakketje baby'  en hij is zelf even verlost van de banden.

Begin maart moeten we weer terug naar het ziekenhuis en wordt er opnieuw een echo gemaakt. Hopelijk is het dan genezen en zijn we af van de Pavlikbandage. Spannend! Nu nog gewoon even doorzetten...