Nog één keer...

Ik heb haar in haar kistje gelegd… Tranen stromen…

Nog even naar je voetjes en je teentjes kijken, nog één keer…

Nog even naar je handjes kijken en je mooie vingertjes, nog één keer…

Nog even naar je mooie gezichtje kijken, nog één keer, voordat…

Nog even naar je mooie haartjes kijken, nog één keer...

Nog één keer leg ik mijn hand op je hoofdje...

Nog één keer wil ik je aanraken… nog één keertje… 

Och liefje ik kan je toch niet missen… Jij mijn mooiste meisje…

Nog één keer wil ik je zo graag even zien en vasthouden, je ruiken, je voelen, je tegen me aan drukken… Nog één keer…

En dan komt het moment dan doe ik het dekseltje op je kistje. Je ligt in je laatste bedje waar ik je ooit in heb gelegd…

Nog één keertje lief moppie van me. Ik ben zo gek op je…

Dit afscheid is zo definitief… Ja ze is in de hemel, ze heeft het ongelofelijk goed en ik ga haar straks weer zien, maar ze is nu niet meer bij mij. Ik ben haar mama, maar ik kan niet meer haar mama zijn.

En dat, dat doet ongelofelijk veel pijn.