Snap
  • Baby
  • Zwanger
  • zwangerschap
  • bevallen
  • #2ekeerzwanger
  • #3ekindje

Nog een baby?!

Maar wanneer dat moment nu precies zou komen dat wist ik niet. Tot 2 jaar geleden. Je hoorde ze vanaf een afstand al rammelen, mijn eierstokken. Het was voor mij opeens een gevalletje nu of nooit. Toen Ivy en Lynn nog klein waren sprak ik dit al uit tegen mijn vriend. Hij wilde dit ook wel. Maar toen gingen we uit elkaar. En 3 jaar geleden kwamen we weer samen. Het hele onderwerp baby is niet meer echt tot sprake gekomen. Maar van het ene op het andere moment kon ik aan niks anders meer denken. Ik dacht dat hij er ook nog wel hetzelfde over dacht.

Maar door de jaren heen was hij van gedachte veranderd. Hij vond het eigenlijk wel prima zo. Ivy en Lynn waren bijna 7 en werden steeds zelfstandiger. En bovendien deed mijn 1e zwangerschap onze relatie niet veel goeds. Nee voor hem hoefde het niet meer. Wat nu als we weer uit elkaar zouden gaan. Ik probeerde zijn mening te accepteren als hij me beloofde nog geen definitieve nee ervan te maken maar er toch nog eens over na te denken. Hij had van de zwangerschap van Ivy en Lynn al zoveel gemist, dit was onze kans om het echt samen te doen.

Na een aantal weken veranderde hij toch van gedachte. Oke zei hij, we gaan ervoor. Ik was ondertussen al een heel plan aan het maken wat het beste moment was om te stoppen met de pil. Nou gewoon nu dan maar zei hij, als jij het echt zo graag wil dan gaan we er voor, maar dan ook geen "excuusjes" meer. We gaan ervoor en we zien wel hoe het loopt.

Maar het kon mij dan ook niet snel genoeg gaan. Oktober 2018 stopte ik met de pil. De eerste maand nam ik nog de tijd om even te ontpillen. Bovendien had ik gelezen dat als je zwanger raakt in die 1e maand nadat je stopt met de pil dat de kans groter is dat je een tweeling krijgt, door dubbele eisprong ofzoiets. Nou door alle stress met Ivy en Lynn gunde ik mezelf nu echt een relaxte zwangerschap van één kindje zonder alle risico's die het krijgen van een tweeling met zich mee bracht. 

Maar vanaf de 2e maand ging ik er helemaal voor hoor. Ik kocht ovulatie testen en alles en Do werd helemaal gek van me. Hij zei dan jeetje laat het toch eens los het gebeurd vanzelf wel.

Nou en in februari 2019 was het dan "eindelijk" zo ver. Een positieve test! En toen kreeg ik stress. Mijn contract op het werk moet verlengd worden, zou dat wel doorgaan? En wat nu als het toch twee zouden zijn? Daar hadden we echt geen plek voor.

Een week later belde ik de verloskundige, die eerste echo kon maar beter zo snel mogelijk plaatsvinden. Ik moest het gewoon weten. Nou 2 weken later mochten we naar de verloskundige. Het verlossende antwoord: 1 kloppend hartje!

Ook mijn contract werd gewoon verlengd dus die zorgen werden al minder. Ik heb van begin tot eind in mijn achterhoofd gehouden dat dit ons laatste kindje en dus mijn laatste zwangerschap zou zijn. Ik heb me ook al die weken gelukkig hartstikke goed gevoeld en er echt intens van genoten.

Maar die bevalling hield me toch wel bezig. Bij Ivy en Lynn ben ik volledig onder narcose gebracht en zijn ze met een spoedkeizersnede ter wereld gekomen. 10 weken te vroeg. Ik heb geen weeën of niks gehad toen. Ik vroeg me dus nu wel af hoe dat zou voelen, zo'n wee. Zou je het echt meteen herkennen zoals iedereen zegt. En is zo'n bevalling nou echt zo pijnlijk? Ik hoopte dat ik er dit keer achter zou komen. Maar daar hing wel wat vanaf. De baby mocht niet in stuit liggen, wat ze wel tot bijna 30 weken lag, beetje stress dus voor mij. Maar gelukkig draaide ze braaf. En ze moest spontaan komen want inleiden na een keizersnede doen ze liever niet. 

Nou toen ik die 40 weken voorbij ging en de 41 weken haalde zag ik dat niet meer gebeuren. En het gebeurde inderdaad ook niet meer vanzelf. Ze hebben me gestript maar dit bracht helemaal niks op gang. Uiteindelijk met 41.2 weken werd er toch een ballonnetje ingebracht. Die moest voor genoeg insluiting zorgen zodat ze de vliezen konden doorprikken uiteindelijk. Met nog een kleine dosis weeën opwekkers werd de bevalling toch op gang gebracht. 

Uiteindelijk heb ik dus best wel een perfecte zwangerschap gehad en een hele snelle bevalling. Ik heb mogen ervaren waar ik zo nieuwsgierig naar was. Het enige wat ik nu nooit te weten zal komen is hoe het voelt als de bevalling spontaan op gang komt en of het dan ook allemaal zo snel zal gaan. Denk ik. Want voor nu zijn we compleet, maar ik ben pas 25 dus de deur is nog niet definitief gesloten. Wie weet. Ooit.