Niet hongerige benauwde baby

Toen Jaé-Lynn 2 en een halve maand was, werd zij ineens ziek. Maar dit was niet zo gek. Ze was net begonnen op de opvang, dus ja.. weerstand en alles.. Ik ken het.. Ik was ook, toentertijd in mijn werk,  constant verkouden en in de winter standaard griep.

Maar nu mijn meisje dus. Dagenlang hoge koorts. En super verkouden en verstopt. Zij heeft al sinds ze geboren is, een soort knorretje, super schattig, maar met die verkoudheid was het moeilijk in te schatten wat voor knor het was, zeg maar.

Maar door de hoge koorts, zaten wij uit eindelijk op de spoedpost en hebben daarna nog 2 dagen in de kinderkliniek rondgelopen. Maar elke keer werd gezegd, klinkt goed, is normaal, geen zorgen. Gewoon lekker zoutoplossing blijven gebruiken. Maar als steeds had ik het idee dat het gewoon niet helemaal lekker bij haar zat. De knor ging in haar ruggetje zitten en veranderde in brommen. Je voelde haar ademen en merkte dat ze af en toe ook geen lucht kreeg. Ook het hoesten werd erger. Uiteindelijk hebben we dan de Xylio bladie neusspray gehaald, want dat hadden ze ook aangeraden, maar als uiterste, want dat mocht je ECHT NIET lang gebruiken!

Een week lang hebben wij de neusspray gebruikt en boekten een mini beetje resultaat. Eten ging weer beter en meisje was redelijk vrolijk. Het leek even alsof Pooks zich gewoon lekker voelde en de zorgen werden bij mij iets minder. Totdat ze, nu met 4 maanden, weer erg ging hoesten, brommen, huilen en super vol zat. Ook rook ze af en toe gek uit dr mondje. Dus zocht ik mijn beste vriend Google op om eens te kijken wat dat nou zou kunnen zijn. Ah.. tandjes.. restjes eten.. amandelen.. Dat deed me eraan denken dat mijn neus en keel amandelen er al op jonge leeftijd uit zijn gegaan.. Zou het dan...? Ook ging het eten steeds slechter en slechter. Ze slaat makkelijk 2 voedingen achter elkaar over. En vraagt hier dan ook helemaal niet om. En als ze dan wel 'wilt' eten, is het met moeite misschien 100cc..

Dus toch de huisarts gebeld, want ik vertouwde het gewoon niet helemaal. Het was onze nieuwe huisarts, en ik had haar nooit eerder gezien. Leuke, spontane vrouw. Beetje wild haar, maar dat heeft ook wel iets, toch?

Zij was helemaal verbaasd dat het ziekenhuis niets had gedaan met het slijm, wat ook zij hadden zien/horen zitten. "Ze zit helemaal vol! Jeetje! Ja, ik hoor het gigantisch brommen van binnen!" "Ze is ook erg benauwd, heb je het idee dat ze wel goed kan ademen?"
Sjonge zeg.. mijn arme Pooks.. Al die tijd.. Even voel ik me een rotmoeder, te lang doorgelopen en nu hartstikke vol en benauwd :( 

Nu hebben wij een pufje met zo'n mondkapje meegekregen en is het hopen dat de benauwdheid minder wordt en haar longetjes weer wat schoner. 

Met eten probeer ik veel andere dingen, zoals fruit of pap, aan te bieden. Fruit gaat op zich wel, maar pap ziet zij niet echt zitten. Een ritme heeft ze nu ook niet echt meer, omdat ze zelf niet altijd meer komt om te eten. Dus ik probeer haar wel nog steeds om de 4 uur eten aan te bieden en tussendoor water te blijven geven. Maar eigenlijk weet ik het ook niet meer zo goed. Wij moeten nu morgen weer terug naar de dokter en dan horen we weer hoe of wat.. 

Hebben jullie ook (een periode) een moeilijke eter? Waar kwam dit door en hoe hebben jullie dit aangepakt? En bekend met slijm en benauwdheid? (stomen doen we al)