Na de operatie

Wat was het fijn om weer thuis te zijn. Maar het was eigenlijk ook wel even wennen hoor. Zo lang ben je bezig met alles wat er kan mis gaan. Dat de operatie niet goed kan gaan of dat er thuis iets gebeurt. Nu zou alles goed moeten zijn. Alle controles voordat we naar huis mochten waren prima. Na een weekje moest ze naar haar eigen cardioloog. Ook die vond alles er prima uit zien. Maar die angst bleef nog lang aanhouden.. 

Sowieso iedere controle blijft een moment van stress. Ze is in maart geopereerd en heeft in juni en december nog controles gehad. Bij de laatste controle kregen we te horen dat het zo goed ging dat ze nu nog maar 1x per jaar hoeft te komen. Aankomende december dus pas weer. Als het een paar jaar stabiel blijft gaan we naar 1x per 2 jaar.

Het was tijd om de angst los te laten. Iets wat gemakkelijker gezegd bleek dan het was. Ze sliep bijvoorbeeld nog altijd bij ons op de kamer. De eerste maanden ging ik s avonds telkens kijken of ze nog wel ademde. Soms werd ik zo onrustig dat ik zelf ook maar naar bed ging. De eerste keer dat ze echt ziek werd was er weer paniek. Moet ze opgenomen worden? Kan haar hart het aan? In het algemeen moeten kindjes met het syndroom van Down snel worden opgenomen met ademhalingsproblemen. Een simpele verkoudheid kan al snel erger worden. Ze is eigenlijk bijna nooit ziek. Ja een beetje snotterig. Maar de eerste keer na de operatie dat ze flink begon te hoesten en nog een zielig hoopje kind was stond ik dus al snel op de huisartsenpost (weekend). Ze kreeg antibiotica en heeft een dag bijna alleen maar geslapen. En de dag erna? Ja toen was ze eigenlijk alweer de oude met nog een beetje hoesten. Alle zorgen bleken gelukkig om niks. 

Langzaam kreeg ik steeds wat meer vertrouwen in haar lichaam. Ze is zo sterk! Toen ze 1,5 was is ze eindelijk naar haar eigen kamer gegaan. Ik vond het blijkbaar spannender dan dat zij het deed. Ze sliep ook daar prima. Alleen als ze zich met periodes niet lekker voelt wilt ze halverwege de nacht bij ons komen liggen. Zoals nu met haar tandjes die doorkomen. Niet altijd even praktisch maar als ze daar behoefte aan heeft is dat oke. 

Ze is zo sterk en laat telkens opnieuw zien dat als ze iets wilt dat haar dat ook lukt. In september wordt ze alweer 2 jaar. Sinds een paar weken is ze begonnen met stapjes te zetten en nu loopt ze lekker waggelend los. Wat ben ik trots op onze lieve sterke eigenwijze meid! Ik kan nog altijd niet zeggen dat ik het allemaal helemaal heb verwerkt maar samen komen we er wel <3