Na 7 dagen eindelijk weer buidelen!

Vanavond mogen we buidelen! Eindelijk ons meisje van de beademing af en ik ben in alle staten van geluk! Maar toch knaagt het nog.. dat ze bleekjes is en haar couveuse onder gespuugd heeft, er is toch iets wat niet helemaal goed voelt... randy en ik gaan samen koken maar me onrust blijft zelfs wanneer we samen aan de eettafel zitten en ik mijn gedachte op andere plekken probeer te focussen want waarschijnlijk is het niks.. randy en ik eten snel ons eten op zodat we weer snel terug naar nova! Ik kleed me nog even om in makkelijke kleding en we lopen richting het ziekenhuis! 

Nu weer lijkt alles te langzaam te gaan hahah de beveiliging, de mensen,  de lift, loopt iedereen altijd zo sloom??! Maar gelukkig zijn we binnen no time op de verdieping:) en we lopen naar de kluisjes voor ons jas en spullen. 

Nadat alles in de kluis ligt beginnen toch wel de zenuwen te komen!! Eindelijk na 7 dagen weer me meisje vasthouden! Heerlijk! En ik huppel nog net niet naar haar unit toe!, wanneer we haar kant op lopen zie ik allemaal artsen van de unit afkomen en het moment dat ik wil zeggen tegen ran : "kijk lieverd dat zijn wel heel veel artsen op de unit", gaat mijn telefoon en ik zie Amsterdam UMC in beeld staan en me hart zakt ergens 10 verdiepingen de grond in.. Ik kijk ran aan en ik voel het al..al die artsen van net? Zijn voor nova. 

Ik neem de telefoon op en krijg een arts aan de lijn, veel van dat gesprek herinner ik me niet meer behalve dat ik tegen de arts zei ik sta letterlijk naast de unit ik kom er NU aan! En ik en randy lopen op tempo naar ons meisje en de arts staat nog bij haar bed. 

De arts verwelkomd ons met een serieus gezicht en begint met vertellen wat er is gebeurd, de zusters waren bezig met de  verzorging van nova dat ze een dip kreeg in haar zuurstof en hartslag kreeg( dit gebeurt vaker is bekend bij prematuur daar schrikken we niet zo erg meer van ) maar nu was de dip wel behoorlijk dieper zegt meneer arts.. dus de zusters hadden haar extra zuurstof gegeven en wat stimulatie en nova herpakte zichzelf weer alleen ze ging daarna weer, en weer, en weer en weer en toen herpakte ze zichzelf niet. Ook niet met hulp. De zusters hebben op de noodknop gedrukt voor hulp. Hulp kwam maar er was weinig tijd, en nova ademde niet meer zelf, dus ze besloten op dat moment haar met spoed terug te doen aan de beademing... alleen kreeg de arts niet de buis door haar neus vanwege zwelling van de vorige, en nogsteeds ademde nova niet zelfstandig, dus toen is toch wel snel de buis via haar keel gedaan en dat lukte gelukkig! Morfine werd meteen aangesloten en antibiotica er aan.. want met ons meisje is iets goed mis! ook bleef ze bloeden uit haar mond..  ons arme strijder, tijdens de tube inbrengen hebben ze door de haast haar slijmvlies open gehaald en dat liep via haar mond eruit, een erg naar beeld. Alles was naar. Hoe ons meisje daar lag, weer opnieuw. Geen idee wat er mis was maar dat het foute boel was is duidelijk. Heel duidelijk. Ik kijk naar haar schermpjes en zie dat ze zichzelf helemaal overgeeft aan het apparaat, ze doet niks. Ademd niet zelf mee, en het apparaat staat op maximale hulp... ik voel me zo intens bang, zo machteloos zo onbegrepen en alleen.. Ik voel me boos dat mijn meisje dit moet door maken, ik kan niet begrijpen waarom dit zo moet!. Het doet pijn. 

De artsen nemen nog wat bloed van haar af en urine en weer die ruggenprik, er worden weer infussen geprikt en ons meisje geeft geen kick.. normaal moppert ze wel of zwaait er wel een ledemaat ergens door de couveuse, maar ze is op. Onze nova is op en ze ligt daar futloos en laat alles toe... 

Ik loop naar nova haar couveuse, duw me hoofd tegen haar raam en leg me handen op haar.. Ik begin met zingen maar kom niet verder dan de eerste 4 woorden..  "you are my sunshine".. En me stem houd op. Ik huil, me hart huilt en het doet pijn. Randy pakt me vast en zingt het nummer verder.. "my only sunshine, you make me happy  when skies are grey".. Ik herpak mezelf en samen zingen we voor ons meisje, "you never know dear how much i love you, please dont take my sunshine away" op de unit vol met artsen en zusters maar gevoelsmatig zo alleen. En zo zitten we de komende uren, weer wachten tot uitslagen binnen komen... weer van voor af aan...