Mondkapjes...

Al sinds Nora geboren is (17-3-2020), ziet zij mondkapjes om haar heen. De verloskundige, kraamhulp, visite... ze hadden allemaal wel eens een mondkapje om. Het fijne is, dat kinderen er blijkbaar heel snel gewend aan kunnen raken. Er worden nu geen vragen meer gesteld door mijn oudere dochters van 3 en 6, die vinden het al normaal. Ze wijzen mij er zelfs op dat ik buiten ben en het kapje wel weer af mag doen. 

Ik zelf kan er niet zo makkelijk aan wennen. Als ik om mij heen kijk moet ik aan dieren denken. We hebben een muilkorf om, want we zijn blijkbaar gevaarlijk. Hoest je, word je aangekeken. Kom je te dichtbij? Een boze blik..

Mijn lieve kleine Nora is nu bijna 8 maanden oud en altijd als wij buiten zijn ziet zij mensen met mondkapjes. Zij ziet niet die vrolijke lach van mensen die een baby laat terug lachen.. zij hoort niet welke mensen er tegen haar praten, want het is door de kapjes bijna niet te verstaan.

Ik wil er niet gewend aan raken.. ook al weet ik dat het nodig is. Ik vind het soms immens triest dat dit het “normaal” is van ons straatbeeld. Ik wil dat Nora de mensen weer hoort en ziet lachen op straat.. dat ze haar aan het lachen maken met lieve geluidjes en gekke bekken. Dat er iemand even lacht naar haar in de rij bij de kassa en dat ze dan terug lacht... en dat je dan een compliment krijgt omdat ze zo lief terug lacht.. 

Helaas.. ik hoop dat het snel anders mag zijn. Voor nu laat ik haar stiekem lachen, door af en toe even mijn mondkapje te laten zakken, om mijn lach te kunnen laten zien.