Moederstrijd, staakt het vuren!

Zo moe wordt ik ervan. Al die oordelen. Ik ben moeder. Ik doe wat goed is voor mijn kind, ik geef lang borstvoeding, ik slaap samen, laat haar niet alleen huilen, we vaccineren wel volgens het standaard programma en het liefste zit ze heerlijk op de rug in de draagdoek.  Ben ik een betere moeder dan een moeder die flesjes geeft? dan een moeder die niet inent? dan een willekeurige andere moeder? Ik denk van niet.

Elke moeder maakt keuzes. Dat begint al vroeg, voor de zwangerschap. Veel van deze keuzes zijn emotionele besluiten, je maakt ze met je hart. Een aantal zijn rationeel die keuzes kun je uitleggen met argumenten. De meeste keuzes in de opvoeding niet, daarom doen opmerkingen goedbedoelde ongevraagde adviezen en kritiek zo veel pijn. En de grootste criticus dat zijn we zelf.

Onlangs zat ik op een bankje in de dierentuin. Ik gaf mijn anderhalfjarige dochter de borst, ze was omgevallen, dat doet ze vaker, en moe, en dan helpt rustig mamatanken aan de borst het beste. Voor mij, en voor mijn dochter, beide komen we tot rust. Niet  ver van mij, op het andere bankje zit ook een moeder, zodra ik weer aandacht heb voor mijn omgeving, en de ergste stress weg is zeg ik haar Goedemiddag. Ik groet graag mensen om mij heen, zodat mensen weten dat ik ze opmerk, en het stukje sociaal gedrag, groeten. Deze moeder groet mij terug. Ze zegt dat mijn dochter heerlijk ligt te drinken, zo groot al, zit er nog wel voeding in mijn melk? Ik vertel haar dat melk altijd voedingsstoffen bevat, melk zich aanpast aan het kind, en dat de hoeveelheid een kwestie is van vraag en aanbod, als mijn dochter meer vraagt, bijvoorbeeld als ze ziek is, maak ik meer melk, dit stemt zich af, door vooral veel aan te leggen. Ik geef antwoord op de vraag die ze me stelt. Uitgebreid, eerlijk, en met de kennis die ik heb. Dan komt er een verhaal van haar mislukte borstvoeding, met tepelkloven en zelfs de kraamzorg zij dat ze ongeschikt was voor de borstvoeding, want ze had vlakke tepels, en te weinig melk en dit en dat, dus ze moest flesjes geven. Ik reageer empatisch, vervelend dat het zo liep, wat zei de lactatiekundige? Die was er niet geweest. Maar, zo maakt ze me duidelijk, ik zou haar wel afkeuren, ik moest vooral weten dat ze echt echt echt alles geprobeerd had.

De vrouw loopt verder. Ik houd een rotgevoel over, vooral als ik haar later in het aquarium aan een vriendin hoor vertellen dat de superieure moeders van de borstvoedingsmaffia overal zijn, zelfs in de dierentuin laten ze je niet met rust. Ineens ben ik dus maffia lid. Ik een maffioso, ik spreek geen Italiaans, heb geen wapens in mijn gitaarkoffer. Ik heb nog nooit iemand neergeknald, of afgeperst. Mijn enige daad is dat ik op een bankje mijn dochter voedt, en een andere moeder een goedemiddag wens. En open sta voor een gesprek, een gesprek over iets dat in de opvoeding van mijn kind een grote rol speelt borstvoeding, echter het gesprek had ook kunnen gaan over dierentuinbezoek, ook een groot deel van mijn opvoeding...

Vandaar deze blog, lieve moeders, waarom elkaar zoveel verwijten maken? Waarom slaan we de handen niet ineen, en gaan we samen ervoor? Ik ben geen superieure moeder, ik ben ook wel eens kortaf, ik ben ook wel eens boos, en ik geef mijn kind te eten. Jij toch ook?