Mijn zwangerschap & het noodlot dat toesloeg tijdens deze periode

Mijn vriend en ik zijn zo'n 7 jaar samen. Iedereen om ons heen begon zich nu wel echt een keer af te vragen wanneer wij toch eens zouden beginnen aan kinderen. Nee, wij wouden samen nog 2 verre reizen maken en dan zouden we er over nadenken om toch maar eens met de pil te stoppen.

 In 2016 hebben we een reis gemaakt naar Zuid-Afrika en hebben we een roadtrip gemaakt langs de kust. Dit was een droom van mijn vriend, omdat zijn vader uit Zuid-Afrika komt en hij wilde graag zien waar zijn familie vandaan kwam. Eenmaal terug had ik ook nog één droomreis en dit was naar Indonesië. Aangezien ik kwart Indisch, kwart Moluks ben wilde ik ook graag zien waar mijn familie vandaan komt. Dit deden we in 2017. Dit waren de 2 grote reizen die wij wilden maken voordat ik zou stoppen met de pil en wij het gingen ''proberen''. 

Ook wij weten dat dit tegenwoordig allemaal niet zo makkelijk meer gaat. Je hoort de vreselijkste verhalen dat het allemaal niet lukt of dat het nog wel jaren kan duren. We hadden het er dus niet veel over omdat het natuurlijk niet vanzelfsprekend is dat je kinderen kunt krijgen. De laatste dag in Indonesië hadden we besloten de pil daar te laten. Maar toen we eenmaal de koffers hadden ingepakt en de deur van de hotelkamer al achter ons dicht hadden geslagen, ben ik toch teruggegaan en heb ik de pil maar weer gepakt. Ik was een beetje bang. (Ja wat nou als het niet lukt en wat nou als we er nog helemaal niet goed over na hadden gedacht). Dus ben ik maar verder gegaan met de pil. Uiteindelijk waren we een maand thuis en begonnen we steeds vaker over kinderen te praten. Mijn vriend en ik besloten toch maar om de pil niet meer te bestellen en het te proberen. (Ach, ik was al zo lang aan de pil dat ik dacht; dit gaat nog maanden duren). 

Eind februari, begin maart ben ik gestopt met de pil. Ik heb er verder niet echt heel veel over nagedacht en ben er niet al teveel mee bezig geweest, aangezien je ook wel hoort dat als je teveel hoopt het ook niet gebeurt. Maar op een dag droomde ik ineens over mijn Omaatje (mijn oma is nu zo'n 13 jaar overleden en heb al die tijd nooit echt over haar gedroomd). Deze droom was heel mooi; ze kwam naar mij en mijn vriend toe en begon me te knuffelen en over mijn buik te aaien en zei dat alles goed zou komen. (Ja oké, ik zie sommige van jullie misschien nu al met hun ogen draaien of willen wegklikken, maar dit is inderdaad iets waar je in moet geloven.) 

Maar goed ik werd dus wakker en moest ineens zo hard huilen, omdat ik het heel mooi en misschien ook wel een beetje eng tegelijk vond. Ik heb 's ochtends gelijk mijn moeder gebeld en vertelde haar van mijn droom en het eerste wat zij zei is; je bent zwanger. Ik zei verbaasd; 'nee, dat kan niet, ik ben net een maand met de pil gestopt.' Zo snel gaat dat toch niet. Stiekem dacht ik dit natuurlijk ook door mijn droom, maar ik wilde mezelf niet teveel hoop geven. 

Die dag (het was zondag 08-04-2018) zijn mijn vriend en ik nog eventjes naar buiten geweest om lekker een rondje te wandelen (het was mooi weer, verder niet boeiend ofzo haha). En toch dacht ik; oké ik moet een zwangerschapstest halen, dit is misschien toch niet zomaar een voorgevoel. Ik zei dit tegen mijn vriend en hij zei; dat hoeft toch niet persé vandaag, dat kan morgen ook wel. Maar ik moest hoe dan ook naar de Albert Heijn, want dat was de enige wink0el die op dat moment nog open was om een test te kopen. Nadat we thuis kwamen ging ik zo snel mogelijk naar de wc om op dat stomme stikkie te plassen. Het ene moment dacht ik ja dit is echt weggegooid geld en het andere moment werd ik toch een beetje zenuwachtig... Nou ik hoefde nog geen 2 minuten te wachten en mijn test was al positief. IK BEN ZWANGER!!!! 

We keken elkaar aan en waren een paar minuten stil. Ik zat gehurkt voor de wc, keek naar de test en weer naar mijn vriend en weer naar de test en naar mijn vriend. Ik ben gewoon zwanger... Toen het tot ons doordrong kwamen de tranen van geluk! We hebben gelijk onze spullen gepakt en hebben mijn zwangerschapstest in een doosje gedaan (zo eentje die je krijgt als je iets bestelt). We zijn naar mijn moeder en haar vriend gereden en deden alsof er niets aan de hand was. We gingen daar een broodje eten en na het broodje zei ik tegen mijn moeder dat ik een cadeautje voor haar had besteld (het doosje dus). Maar zoals moeders zijn, hebben ze altijd al een onderbuikgevoel. Ze maakte het doosje open en moest heel hard huilen. Ze zei ; ik wist het, ik wist het!! Ons geluk kon niet op en zo zaten we samen te huilen van geluk haha. (Ik dacht dat de tranen pas kwamen als je écht écht zwanger bent, maar bij mij begonnen ze al heel vroeg, zo irritant.) Daarna zei ik tegen mijn vriend dat we ook naar zijn ouders moesten gaan om het nieuws te vertellen. Hij zei; nee joh dat is niet nodig, je bent nog maar net zwanger, dus we kunnen het ook een andere keer vertellen. Ik drukte hem op het hart dat wij dit, ondanks dat ik nog maar vroeg in de zwangerschap zat, echt moesten vertellen, want dit was heel speciaal (hij is me nog altijd dankbaar hiervoor, verder in het verhaal lees je waarom). Ook wist ik dat het de grootste wens van zijn vader was om opa te worden. Uiteindelijk heb ik mijn vriend zo ver gekregen om naar zijn ouders te gaan. Toen we bij zijn ouders aankwamen, bleek dat alleen zijn moeder er was, want zijn vader en zijn broers waren naar een voetbalwedstrijd. Dus wij wachten en wachten... Een uurtje later kwamen ze thuis en konden wij het eindelijk vertellen. Ook zij waren méga blij en vroegen gelijk hoe het met mij ging. Ik moest lachen; ik voelde natuurlijk nog precies niks en voelde mij ook niet anders.

De volgende dag heb ik de verloskundige gebeld en zij zei me dat ik 2 weken zwanger was, dus dat ik er al wel heel vroeg achter was gekomen. Ik moest daardoor ook echt vet lang wachten op een echo (Jezus mina wat irritant, ik wilde zo graag mijn eerste echo, ik haat wachten). Met 7 weken kreeg ik pas mijn eerst echo. Op 01-05-2018 zouden we onze allereerste echo hebben en ons kleine wondertje voor de eerste keer ''zien'' en naar het hartje luisteren. Maar toen gebeurde er de dag ervoor iets wat je je echt nooit had kunnen bedenken...

Het was maandag 30-04-2018, de dag voordat ik mijn eerste echo zou hebben. Ik ging nietsvermoedend naar mijn werk. In mijn eerste pauze om 10:00 uur werd ik ineens gebeld door mijn vriend. Hij zei; ik moet naar mijn vader, er is iets aan de hand en hij hing op. Ik snapte er helemaal niks van en belde hem terug, maar hij nam niet op. Het duurde 30 minuten voordat hij mij weer terugbelde. Ik nam op en hoorde niks. Ik vroeg; Schat wat is er aan de hand? Schat hoor je mij? Hallo, wat is er? En ineens hoor ik heel hard gehuil en zei hij tegen mij; papa is dood. 

Alleen dat en verder hoorde ik niks. Ik werd stil, ik snapte er helemaal niks van. Hoe is dit mogelijk? Mijn vriend zou die ochtend nog samen met zijn vader en moeder naar de stad gaan om ergens wat te eten. Zijn vader was niet ziek, dus er was in principe niks aan de hand. Wat is er gebeurd? Hoe kon dit gebeuren? Ik had zo veel vragen... 

Ik heb mijn spullen gepakt en ben weggegaan van mijn werk om naar het huis van mijn schoonouders. Daar aangekomen was het één grote kermis op het pleintje voor het huis; er stonden ambulance, brandweer, politie en mensen buiten. Mijn god, wat is hier gebeurd? Eenmaal binnen hoorde ik dat de vader van mijn vriend plotseling een hartaanval heeft gekregen en dit niet heeft overleefd.

 De wereld stond stil... Hij wou zo graag opa worden, hij heeft nog niet eens de beelden van de eerste echo kunnen zien van zijn kleinkind. Het leek wel of er iemand moest gaan voordat de ander geboren kon worden. De dagen daarop zijn eigenlijk als een waas langs ons heen gegaan. Alles gaat dan ineens zo snel. Maar voor mij was het anders, ik was zwanger en ik moest ook voor mijzelf zorgen. Hierdoor leefden mijn vriend en ik twee verschillende levens. Hij ging 's ochtends weg naar zijn familie en ik zat thuis te wachten tot hij terug kwam. Ik vond het heel moeilijk om te snappen. Ik dacht steeds; en ik dan, ik draag een baby van jou en jij bent de hele tijd weg. Ik snap nu natuurlijk heel goed dat hij de keuze heeft gemaakt om veel bij zijn familie te zijn, maar door mijn hormonen en de zwangerschap was ik soms echt even egoïstisch. Deze werelden passen niet bij elkaar. Een leven dat is weggenomen van iemand en een nieuw leven dat in je groeit. Ik denk ook niet dat ik ooit heb kunnen voelen wat hij toen voelde. Ik denk dat als je zelf nog niet heb meegemaakt om iemand te verliezen die zo dicht bij je staat (gelukkig ook maar) dat het zo moeilijk is om je te kunnen verplaatsen in iemand. 

De dag na het overlijden van mijn schoonvader hadden we de eerste echo en ook hier was mijn vriend wel bij, maar toch weer niet. Hij heeft niks van de echo meegekregen en als ik hem nu zou vragen hoe het was dan zou hij het niet weten. Het was moeilijk voor hem, maar ook voor mij. Ik heb me tijdens mijn zwangerschap best alleen gevoeld. Ik had geen trotse vriend die elke dag even aan mij vroeg hoe het met mij en met de kleine ging of een vriend die met trots vertelde dat hij vader werd en elke avond eventjes over mijn buik wreef om de kleine even te voelen. Nee, ik had niks van dit alles tijdens mijn zwangerschap. Hij vond het moeilijk dat hij zelf vader werd, maar dat zijn eigen vader er niet meer bij was. Gelukkig is mijn zwangerschap verder goed verlopen ondanks de stress die hierbij kwam kijken. Ik had last van maagzuur en kramp in mijn benen als ik ging slapen, maar gelukkig was dat alles. 

Nu ik dit aan het vertellen ben, denk ik; mijn god Kels, wat ben jij een heks. Dat je zoveel aan jezelf hebt gedacht terwijl je vriend door de moeilijkste periode van zijn leven gaat. Maar ik kan jullie vertellen, deze werelden horen niet bij elkaar. Dit is iets wat je je niet kun bedenken samen. Je voelt alle twee zulke verschillende emoties. Uiteindelijk heeft dit ons sterker gemaakt. Ik zeg niet voor niks uiteindelijk, want we zijn samen door een moeilijke periode gegaan. We begrepen elkaar totaal niet meer en wisten niet meer wat we van elkaar konden verwachten. 

Gelukkig is het allemaal goed gekomen en zijn we er sterker uitgekomen door heel veel met elkaar te praten. We hebben het zo beide een plekje kunnen geven. Ik weet zeker dat zijn vader nu River-Rose haar beschermengel is en dat hij altijd over haar schouder zal meekijken. Hij zal er altijd bij zijn en altijd naar haar kijken. Hoe naar het ook klinkt en wat ik ook eerder al zei, het leek wel of er iemand moest gaan zodat River-Rose kon komen. Daarom denk ik ook dat hij diegene is geweest die zijn leven hiervoor heeft gegeven. We zullen River-Rose er altijd aan herinneren dat haar opa haar beschermengel is die altijd bij haar zal zijn tijdens alle leuke en minder leuke momenten.