Mijn moedergevoel ontbrak na spoedkeizersnede onder narcose

In mijn vorige blog had ik het over mijn spoedkeizersnede onder narcose, die ik kreeg omdat mijn appendix was geknapt. Mijn zoontje Lex werd geboren na een zwangerschap van 32+6. Zoals jullie konden lezen, kwam de bevalling als een donderslag bij heldere hemel. Mijn zwangerschap verliep vlot en ik hield van het zwanger zijn. Wel was ik nog heel druk met werken. Ik werk als zelfstandig vertaler en had nog een groot project af te ronden voor mijn verlof. Nog twee weken zou ik doorknallen en dan was het eindelijk tijd voor verlof! 5 weken om echt te genieten van dat kleintje vanbinnen en lekker alles voor te bereiden. Helaas mocht het dus niet zo zijn. Tussen het moment dat ik pijn kreeg en zijn geboorte zat 3 uur. Tussen het moment dat ik te horen kreeg dat ik zou moeten bevallen (wat ik dus écht niet zag aankomen, omdat ik dacht dat de pijn niets met de baby te maken had) en het moment dat ik onder narcose ging, zat denk ik een half uur. Ik was alleen, kon de shock niet met mijn vrouw delen en had geen tijd om aan het idee te wennen of ook maar enigszins afscheid te nemen van mijn zwangerschap.

En dan wordt je wakker, is je buik leeg, geen partner bij je en geen baby. Ik heb van de bevalling niks meegekregen. Er zijn gelukkig foto's gemaakt in de OK met mijn telefoon, maar alleen van mijn zoontje toen hij werd nagekeken en van toen mijn vrouw erbij was gekomen. Ik ben zó blij met die foto’s, maar nergens is ook maar een glimp van mij te zien. Zelfs geen voet op de achtergrond bij wijze van spreken. Echt alsof ik niet bij zijn geboorte was. Toen ik mijn zoontje wat later op de High Care voor het eerst zag, zag ik amper wat door alle apparatuur en de cpap. Ik voelde er ook vrij weinig bij. Het klinkt gek, maar het voelde alsof hij een baby van het ziekenhuis was en ik hem af en toe even kon lenen. Het voelde niet als mijn baby. Ik vond hem schattig en zielig, maar het echte moedergevoel was er niet.

Vanaf dan was alles een rollercoaster. Ik herstelde gelukkig vlot en sloeg aan het kolven. De dag na de bevalling liep ik al rond en behalve dat de wonde van de keizersnede wat trok bij het slapen en ik last had van lucht in de buik, voelde ik me prima. Ik was constant druk met kolven, langsgaan bij ons zoontje en dingen regelen. Ik mocht na een kleine week weer naar huis. Lex deed het ook erg goed. Na een paar dagen mocht zijn CPAP al af. En na een kleine twee weken kon hij naar de Medium Care en kon de monitor uit. Na uiteindelijk 3,5 weken in het ziekenhuis kon hij ook zelfstandig drinken, mocht de sonde eruit en kon hij mee naar huis. In die weken dat Lex in het ziekenhuis was, gingen we elke dag 2 uurtjes. Behoefte aan vaker had ik niet. Ik was zo druk met zoveel andere dingen en onze peuter. We zaten nog midden in een zolderverbouwing die af moest, de kamer moest ingericht, geboortekaartjes, verjaardag van de oudste, kerst, mijn werk, …

En toen mocht hij dus naar huis. Ik zag ouders huilen van blijdschap als hun kleintje eindelijk naar huis mocht, maar ons overviel het. We zaten in een race om het huis op orde te krijgen en toen zou hij op een dinsdag naar huis mogen. Zondag kregen we 's ochtends te horen dat hij mee mocht. Huh? Hoe dan? We hadden niet eens de maxi-cosi mee. Gelukkig mochten we hem 's avonds meenemen. Maar wat een stress gaf dat. Thuis was het wennen en weinig slapen, maar al snel kwamen we in een ritme. Hij was zo'n zoete baby. Pas toen mijn uitgerekende datum voorbij was, voelde het eindelijk alsof het 'klopte'. Toen ging hij al snel lachen en het moedergevoel groeide razendsnel mee. Ik heb hem vaak gedragen in de draagzak en heb borstvoeding gegeven. We zijn erg close en ik ben gek op mijn lieve mannetje.

Maar nu is Lex morgen jarig en nu we een jaar verder zijn, denk ik vaak terug aan zijn geboorte. Ik merk dat ik er emotioneel onder ben. Vorig jaar had ik het vooral moeilijk met het geen zwangerschapsverlof hebben. Nu denk ik vooral aan hem en hoe zielig het is dat ik die band toen niet voelde. Ik snap niet dat ik hem zo lang alleen kon laten in het ziekenhuis. Dat ik niet vaker bij hem wilde zijn. Andere ouders zaten dag en nacht bij hun kleintje en wij waren er zo weinig. Ik wou dat ik het kon overdoen! En als ik denk aan hoe mijn zwangerschap zo abrupt eindigde, hoe ik er niet bij was, geen afscheid kon nemen van het zwanger zijn en hem niet welkom heb kunnen heten zoals ik had gewild, dan komen de tranen. Ik merk dat ik nu nog steeds spreek van zijn geboorte en niet van ‘mijn bevalling’, want voor mijn gevoel ben ik niet bevallen. En ook dat is een gemis. Ik wou dat ik nog een keer zwanger kon worden, gewoon om het nog een keertje te kunnen beleven, maar ons gezin is compleet.

Een mooie herinnering is het niet, maar ik ben zó blij dat hij gezond is en we gelukkig zijn. Het had ook helemaal anders kunnen lopen. Vanaf nu gaan we op 5 december (ja top hoor ook die datum) weer mooie herinneringen maken!

Zijn er nog mama’s onder narcose bevallen? Wat heeft dat emotioneel met jullie gedaan?