Mijn meisje had het herpes virus :'(

Zoals in mijn vorige blog verteld werd onze dochter Sirah op 18 December 2012 geboren. Na een moeilijke start bij mijn zoontje hoopte we zo te kunnen genieten van de kraamtijd. Niets bleek minder waar...

Ik weet nog goed dat ik oudejaarsnacht Sirah om 01.00u uit bed haalde voor haar voeding. Sirah was een rustige baby die veel sliep en weinig huilde. Tijdens de bezoeken van de kraamhulp wilde ze niet op haar geboortegewicht komen, maar dat kwam wel zei de hulp. Afijn, die bewuste nacht haalde ik Sirah uit bed. Op haar lipje zag ik iets zitten wat leek op een koortsplekje. Papa is bekend met koortslippen, dus die keek even goed. Wij wisten het zeker..dit was een koortslip. Ik twijfelde niet en pakte de telefoon. Aan de lijn kreeg ik een vrouw en ik legde uit dat wij vermoedde dat het een koortslip was en dat papa hier bekend mee was. Tot onze stomme verbazing werd ons verzocht de volgende ochtend om 08.00u terug te bellen. Voor nu was het goed. Een beetje verbaast hingen wij de telefoon op. Zullen we dan toch spoken zien!? Mijn moedergevoel zei dat ik gelijk had en ik hielt Sirah dichtbij me. Een kwartier later ging de telefoon en mijn vriend nam op. Ik hoorde hem praten en zeggen ' we komen er aan'. De dienstdoende arts had toch advies ingewonnen bij de Kinderarts en die wilde Sirah zelf zien. Het volgende moment ging heel snel. Ik pakte Sirah dik in en mijn man reed de auto voor. Vervolgens liep hij naar de buren die nog druk bezig waren vuurwerk af te steken. De straat wed plat gelegd en Sirah ging de auto in. Verslagen stond ik daar. Toekijkend hoe mijn vriend met ons 2 weken oude dochtertje weg reed. Ik ben op de bank gaan zitten en wist stiekem al dat het fout zat. Ik was moe, maar slapen wilde ik niet. Hoe vertel ik Ruben morgen wat er gebeurd is met zijn zusje?! Ruim 1,5u later ging mijn telefoon. Mijn vriend belde met de mededeling dat Sirah zo een ruggespraak kreeg. Hiermee kunnen ze zien of het virus aanwezig is en hoever het zich verspreid heeft. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Waarom moet mijn meisje van nog amper 2 weken oud dit doormaken?! Gelijk werd ze ook aan het infuus gelegd tot de uitslag binnen was. Mijn vriend kwam naar huis en ik heb snel wat spullen ingepakt om de nacht bij Sirah door te kunnen brengen.  Sirah lag 4 dagen in carantene. Dit waren de 4 eenzaamste dagen in mijn leven. De hele dag zag ik niemand anders dan de artsen en mijn hulpeloze meisje. Ik kon haar niet vasthouden ivm de snoeren en alleen maar toekijken hoe ze daar lag. Na een week kregen we bezoek van de arts. ' wees blij dat jullie gelijk actie ondernomen hebben, uw dochter heeft inderdaad het virus' .  Vol ongeloof keek ik de arts aan. Dit werden lange weken, wist ik. Doordat wij snel gehandeld hebben, heeft het virus zich 'enkelt' in haar bloedbaan kunnen verplaatsen. De volgende stap zou het hersenvlies zijn geweest, maar gelukkig is dat dus niet gebeurd. Sirah moest in totaal 3 weken aan de antibiotica blijven liggen. De eerste 2 weken konden we niets anders dan voeden en wachten tot ze weer wakker was na haar slaapje. Wat wilde ik haar graag in bad doen of haar kleertjes verwisselen!! Dit laatste was helaas geen optie omdat ze dan het infuus moesten loskoppelen en dit mocht niet ivm de medicatie. In de 3e week trok mijn eigenwijze meisje het infuus zelf uit d'r handje. Gelijk hebben we van de situatie misbruik gemaakt en gevraagd of we haar alsjeblieft even mochten wassen en verkleden. Dit mocht. Gelukkig dachten de verpleegsters goed mee en plaatste het infuus in een adertje in d'r voet. Zo konden we 'meer' met haar doen. Vanaf dat moment kon ze zelfs in bad!

Het waren 3 zware weken waarin ik me continu afvroeg of dit meisje bij ons zou blijven. Uiteindelijk sterkte ze aan en kwam ze zelfs over haar geboorte gewicht heen! Achteraf gezien zeggen de artsen dat zij die weken tussen de geboorte en haar opname heeft liggen knokken voor haar leven. Hierdoor sliep ze dus veel en had ze niet ' de tijd' om aan te komen.  In het begin was ik boos op de kraamzorg, Die had moeten weten dat het niet klopte, maar nu denk ik..zo'n mens weet ook niet alles. Mijn dochter was het eerste kindje in ons ziekenhuis met dit virus. Zelfs de artsen voerde overleggen met grotere ziekenhuizen. Nu ben ik alleen maar blij en heel dankbaar dat ik de moeder mag zijn van dit vechtertje.....want dat is ze zeker!!

Inmiddels is ze 1,5 jaar oud en geniet ik dagelijks van haar. Natuurlijk denk ik regelmatig terug aan de tijd in t ziekenhuis en stiekem laat ik dan nog wel eens een traantje. Maar ach...ik ben ook maar een moeder!