Snap
  • Baby
  • kraamtijd
  • kraamweek
  • Kraamzorg
  • Kraamtranen

Mijn kraamweek: niet helemaal zoals verwacht

Dinsdag 21 mei 2019

Na een nacht observatie, vanwege kans op infecties door de langdurig gebroken vliezen mochten we die ochtend naar huis. De kinderarts checkte Feline nog een keer en gaf groen licht, onze dochter was helemaal gezond. Mijn controles waren ook goed, en ik voelde me best fit ondanks het slaapgebrek. Het was zo’n bijzonder moment, dat je met een gevulde maxi-cosi het ziekenhuis verlaat als nieuw gezin. Thuis werden we opgewacht door Jeroen zijn moeder en broertje, die Monster kwamen brengen. Onze labrador is goed opgevangen bij mijn schoonfamilie, zodra we die maandagochtend wisten dat we naar het ziekenhuis moesten. Ze hadden als verrassing een ooievaar op het raam van de dakkapel geplakt, super leuk! We kwamen thuis in een opgeruimd en schoon huis. Een zeer warm welkom. Ook de kraamhulp kwam toen bij ons thuis. We konden rustig acclimatiseren en wennen aan de nieuwe situatie. Monster reageerde trouwens heel goed, hij was heel rustig en geduldig. De kat hebben we die hele week nauwelijks gezien haha, die had wat meer tijd nodig om te wennen.

Het was heel relaxed, onze eerste ochtend thuis. We werden flink in de watten gelegd door onze lieve kraamhulp. Ik ging na het middageten naar bed en kon gelukkig een paar uurtjes slapen. Feline werd bij mij gebracht voor de voeding. Ze dronk meteen goed aan de borst, maar ze leek wat benauwd. Haar neusje leek verstopt te zitten. Ik gaf aan dat ik dat die nacht in het ziekenhuis ook al vond. Ik vertelde het die ochtend ook al tegen de arts-assistent, toen zij Feline onderzocht voordat we naar huis mochten. Die vond het blijkbaar niet zorgelijk, maar we vertrouwden het toch niet helemaal. Onze kraamhulp belde de verloskundige om te overleggen. Die stelde voor om zoutoplossing in de neus te druppelen voor de voeding, dat kon verlichting bieden. Het is normaal dat baby’s 24 uur na de bevalling nog wat last hebben van vruchtwater in de holtes, dus misschien was dat het wel. Ook had Feline last van misselijkheid, ze spuugde tijdens en na de voedingen. Schijnt ook normaal te zijn, het is ook niet niks om geboren te worden! Jeroen reed naar de winkel met aanwijzingen wat hij moest kopen. Bij de volgende voeding leken de druppels al iets te helpen. De kraamhulp ging lekker voor ons koken, gaf ons nog instructies voor de nacht en ging daarna naar huis. Een beetje onwennig als kersverse ouders, maar wij hadden er vertrouwen in na zo’n goeie opstartdag.

Nog geen half uur nadat onze kraamhulp weg was, wij hadden het eten net op, gebeurde er iets waardoor wij het vertrouwen verloren. Ik was Feline aan het voeden, en ineens zie ik dat ze geen lucht krijgt. Ze probeert te spugen, maar haar neus en mond blijven dicht zitten. Heel eng was dat, maar ik handelde gelijk instinctief zodat zij weer kon ademen. Jeroen raakt lichtelijk in paniek en belt de kraamhulp. Die zegt dat we de verloskundige moeten bellen. En zij zegt vervolgens over drie kwartier langs te komen, want ze was net aan het eten. Prima dacht ik, ik bleef rustig en had Feline bij me. Niet lang daarna gebeurde het nog een keer, het was alsof ze erin smoorde en ze hield haar lippen stijf op elkaar. Ademen, ademen, dacht ik. Ik stimuleerde haar weer om te ademen. Ik weet niet eens meer wat ik precies deed, maar het lukte. Gelukkig, maar we waren echt even het vertrouwen kwijt en werden ongerust. Jeroen belde de verloskundige weer en zei ‘je moet nu komen’! Ze was in de buurt, want nog geen minuut later hoorden we haar auto. Ze onderzocht Feline en stelde ons vragen wat er precies gebeurde. Ze kon niet duidelijk ontdekken waardoor dit gebeurde, en omdat wij zo de nacht niet konden ingaan stelde ze voor dat we weer naar het ziekenhuis zouden gaan. We hadden de meeste tassen nog niet uitgepakt, dus snel raapten we spullen bijelkaar en gingen we weer op pad. Mijn schoonfamilie werd gevraagd om Monster weer op te halen. Ik kreeg instructies van de verloskundige om naast Feline in de auto te gaan zitten, zodat ik kon ingrijpen als het weer zou gebeuren. Toen werd ik toch wel nerveus. Daar zit je dan met je baby, nog geen 24 uur oud. We wisten niet of er iets ernstigs aan de hand was, of dat het meeviel. Er spookt van alles door je hoofd op zo’n moment.

We werden verwacht op de kinderafdeling. Jeroen regelde een rolstoel. Met Feline op schoot reden we het ziekenhuis in, waar we die ochtend nog op dezelfde manier naar buiten kwamen. Op de kinderafdeling werden we ontvangen en naar de couveuseafdeling gebracht. Een verpleegkundige en kinderarts wachtten op ons. Ze vertelden wat de bedoeling was. Er stond een wiegje voor haar klaar, hier zou ze vannacht komen te liggen aan de monitor. Ze kreeg plakkertjes op haar lijfje om haar hartslag en ademhaling in de gaten te houden. Zo konden ze zien of ze dipte als het weer zou gebeuren. Er zou bloed worden afgenomen door hielprikjes. Daar moesten we even op wachten, tot iemand van het lab kwam om te prikken. Ondertussen ging ik Feline voeden, want er waren alweer 3 uren voorbij. Het was toen rond half 9 ’s avonds inmiddels, en Feline was toen 24 uur oud.

Jeroen ging ondertussen terug naar de auto om onze spullen te halen. Dat Feline moest blijven was duidelijk, maar wij moesten ook nog een slaapplaats regelen. Hij ging langs de kraamafdeling, een verdieping hoger, om te vragen of er een kamer voor ons beschikbaar was. Hij trof een verpleegkundige die er bij onze bevalling ook bij was, dus ze herkende hem. Het was geen probleem, we mochten weer op dezelfde kamer, kamer 1, waar we die ochtend ontslagen waren. Echt een topservice op de kraamafdeling trouwens, wat een geweldig personeel! We zijn daar heel goed opgevangen en verzorgd. Wij konden dus ook blijven, en ik zou Feline om de 3 uren voeden. Heen en weer in de rolstoel, met de lift, keer op keer.

Ondertussen kreeg Feline meerdere hielprikjes om bloed bij haar af te nemen. Heel zielig was dat om aan te zien en ik kon haar niet vasthouden. Het leek een eeuwigheid te duren, die man moest 2 buisjes vol hebben, dus één keer prikken was niet voldoende.. En hij moest steeds in haar voetje knijpen om er bloed uit te krijgen. Onze sterke meid, ik was meteen trots op haar hoe goed ze het deed. Net een dag oud, en dan zo worden geplaagd door een vreemde meneer! Maarja, het was uiteraard voor een goed doel, want we waren niet voor niks met onze dochter in het ziekenhuis. We wilden weten of er iets met haar aan de hand was, en daarvoor waren onderzoeken nodig. Er werd ook onderzocht naar geelzucht, of de waardes in haar bloed niet te hoog waren. Maar gelukkig zat zij nog binnen de norm, en hoefde ze niet onder de lamp te liggen. Ze lag in een open wieg, geen couveuse. We konden er makkelijk bij, ondanks de draadjes waarmee ze aan de monitor zat.

Toen de onderzoeken voor zover klaar waren, moesten we wachten op de bloeduitslagen. Ik was klaar met voeden, en we brachten haar naar haar tijdelijke bedje. Wij gingen terug naar onze eigen kamer, en moesten ons meisje voor het eerst achter laten. We kregen een inlogcode om via de camera bij haar wiegje mee te kunnen kijken. De verpleegkundige zou ons bellen als ze wakker was voor de volgende voeding. Met een dubbel gevoel verlieten we de afdeling. Ik wist dat ze in goede handen was, maar had haar tot nu toe nog de hele tijd bij me gehad. Ik was er nog steeds redelijk nuchter onder. Ik was vooral ook heel moe, en hoopte nog eventjes te kunnen slapen. Pas nu achteraf vind ik het heel erg dat ze die eerste momenten niet bij ons kon zijn. We gingen er om de 3 uren heen, het voeden duurde bij elkaar ongeveer een uur per keer. Daarna wilde ik ook wel weer naar bed. Dan kon ik in feite steeds anderhalf tot twee uren slapen. Maar dat lukte vaak niet. Je ligt dan met het idee dat je over een uur weer moet voeden, en ik kon steeds moeilijk in slaap komen. Dat was nog het meest slopende van die ziekenhuis opname.

Woensdag 22 mei 2019

Die nacht gingen wij naar de couveuseafdeling, zodat ik Feline weer kon voeden. We waren niet gebeld dat ze wakker was, wat de verpleegkundige bij de vorige voeding wel had gedaan. Toen we daar kwamen vertelde de verpleegkundige (een andere) dat ze Feline net een flesje had gegeven! Ik was zo kwaad, maar te moe om het te uiten. Kom je daar om je kind te voeden, en dan hebben ze er kunstvoeding in gestopt. ? We hadden die avond ervoor afgesproken dat ik alle voedingen zou doen. Mijn borstvoeding moest nog op gang komen, dus regelmatig aanleggen is dan belangrijk. Teleurgesteld, boos, verdrietig, eigenlijk vol met emoties, maar te moe om er iets mee te doen, gingen we weer terug om hopelijk nog wat te kunnen slapen. Tot het weer tijd was voor de volgende voeding.

Het had aan de ene kant ook wel wat, om steeds op verschillende tijdstippen door het ziekenhuis te lopen/rijden (ik in een rolstoel.) We moesten over een soort balkon, en daar kon je over de lange ziekenhuis gang/entree uitkijken. Overdag zo vol en druk, ’s nachts zo rustig en verlaten.

We hoorden die ochtend dat de uitslagen goed waren, ze hadden geen gekke dingen kunnen vinden gelukkig. Ze had die nacht nog één keer reflux gehad, waardoor ze een klein dipje op de monitor toonde. Haar benauwdheid leek ook al stukken beter te gaan. Jeroen en ik kregen weer meer vertrouwen, en zagen eigenlijk al in dat er niks met onze dochter aan de hand was. Maar we wisten nog niet wanneer we naar huis zouden mogen. Pas tegen het eind van de middag kwam de arts-assistent bij ons langs om te vertellen dat ze Feline nog een nacht ter observatie wilden houden. Voor de zekerheid, om uit te sluiten dat zij niet dat ene geval was waarmee wel iets aan de hand was. Ik vond het allang prima, en was helemaal kapot. Ik had die dag ook mijn kraamtranen, omdat ik zó op was. Slapen lukte steeds niet tussen de voedingen. We hebben toen besloten dat ik die nacht zou kolven, zodat ik een voeding kon overslaan en er niet heen hoefde.

Wat ik vervelend vond aan het voeden op de kinderafdeling was, dat er steeds een andere verpleegkundige was, die mij ging vertellen hoe ik mijn kind moest voeden. De één zei we gaan wegen voor en na de voeding, een ander zei juist niet wegen. Weer een andere zei 15 minuten per kant, de ander 10. Ik ging er maar in mee, je bent net moeder en doet het allemaal voor het eerst. Maar achteraf denk ik, had ik maar meer mijn eigen gevoel kunnen volgen.

Jeroen had ondertussen ook contact met onze kraamhulp. Als Feline 3 gram was aangekomen na mijn voeding vonden ze dat op de afdeling te weinig, maar zij appte terug dat 3 gram fantastisch is op dag 2! Dat relativereerde wel weer, wat heel fijn was.

Donderdag 23 mei 2019

Een verpleegkundige had gezegd dat Feline 30ml moest drinken, en toen ik die nacht kolfde kreeg ik er aan elke kant 15ml uit! Wat was ik blij. Zie je wel, dacht ik. Jeroen en ik werden toen fanatiek haha, we wilden onze dochter mee naar huis!

Voor de voeding hadden we onze spullen al ingepakt, zo klaar waren we ervoor. Eenmaal op de couveuse afdeling, toen we vroegen aan de verpleegkundige of ze al wist wanneer Feline naar huis mocht, kregen we het raarste antwoord ooit. “Ze moet nog even goed drinken en goed groeien”, had ze gezegd. Ik kon op dat moment niet goed reageren, zo verbaasd was ik haha. Dan kon ze pas met ons mee als ze 18 was! ?? Met alle respect hoor, het ziekenhuispersoneel verricht topwerk! Maar onze dochter was gezond, en haar gewicht was weer aan het toenemen. Zo’n rare opmerking was het. We waren niet eens met deze reden in het ziekenhuis, maar het leek op dat moment of het daar om ging. Extra fanatiek waren we voor die voeding, want ze zou weer gewogen worden voor en na de tijd. En ja hoor, 33 gram erbij! Wij waren helemaal trots, en er klaar voor om Feline mee naar huis te nemen.

Het leek een eeuwigheid te duren toen, want we moesten wachten op de kinderarts en de arts-assistent. Pas aan het eind van de ochtend had ze tijd voor ons, en kon het ontslag geregeld worden. Feline had gelukkig geen dipjes meer laten zien op de monitor, en alle onderzoeken waren goed. Ze vertelde dat het nog wel een keer kon gebeuren dat Feline er in zou blijven door de reflux. Maar we wisten nu hoe we moesten handelen. Ze zei ook, dat het eigenlijk altijd gebeurt wanneer je erbij bent, waardoor je snel kunt ingrijpen. Wij waren gerustgesteld en konden weer met vertrouwen naar huis. Het werd waarschijnlijk veroorzaakt door onrijpheid, en het gebeurde binnen de eerste 24 uur. Achteraf gezien hadden we beter 24 uur na de bevalling kunnen blijven ter observatie, dan hadden we misschien niet zulke opstartproblemen gehad. Maarja, achteraf gezien weet je het altijd wel. We hadden in ieder geval genoeg om over te praten met onze kraamhulp en verloskundige die week. En we hebben dan ook uitvoerig besproken wat wellicht anders had gekund. Je verandert er toch niks meer aan. En wat belangrijk was; onze dochter is gezond en we waren weer thuis. Het werd waarschijnlijk veroorzaakt door onrijpheid, en het gebeurde binnen de eerste 24 uur. Een samenloop van omstandigheden doordat haar neusje verstopt zat, en ze last had van misselijkheid. We zijn er erg van geschrokken, maar de tweede keer kwamen we een stuk zelfverzekerder thuis als ouders door wat we samen hadden meegemaakt.

De rest van de kraamweek verliep gelukkig normaal en stukken rustiger. Fijn in ons eigen huis. We hadden ons meisje lekker dichtbij ons. Wel had ik in het begin de neiging om haar meteen na de voeding in haar bedje te leggen, omdat we dat in het ziekenhuis ook zo gewend waren. Raar hoe je dat dan zo snel overneemt. Thuis konden we weer langer met haar knuffelen en echt van haar genieten.

Onze kraamhulp was (en ís) fantastisch! We werden goed verwend en verzorgd en ze heeft ons veel geleerd. Die lekkere en creatieve fruithapjes mis ik soms nog wel eens, als ik snel een banaan of appel eet voor of tijdens de voeding. ?

We sloten de kraamweek positief en met een goed gevoel af. Op de laatste dag maakten we onze eerste wandeling als gezin, zelfs de kat was mee! Met een lach en een traantje zwaaiden we onze kraamhulp uit, en mede door haar waren wij er klaar voor als ouders. Dat we in het ziekenhuis hebben gelegen waren we bijna vergeten. Bíjna.

Tot op de dag van vandaag heeft Feline gelukkig niet meer die reflux gehad waar wij toen zo van schrokken. Spugen kan ze wel heel goed, maar ik ben al lang blij dat het er uit komt en het haar niet meer dwars blijft zitten. Ze groeit goed en doet het super. Wel kijk ik regelmatig als ze ligt te slapen of ze nog wel ademt. Een stukje gezond moederinstinct denk ik. ? Ik vind het fantastisch om moeder te zijn van ons mooie meisje. En ik ben trots op ons. ?

4 jaar geleden

Inderdaad niet leuk om mee te maken, maar thuis hadden we het niet vertrouwd, en we kwamen er een stuk zelfverzekerder weer uit! ?

4 jaar geleden

Dat is jammer als je met opstartproblemen er zit. Hebben wij ook meen gemaakt