Mijn kraamweek in het ziekenhuis

Na een bevalling van 2,5 uur werden wij op 2 juni om 19.40 de trotse ouders van Chez Boaz Langereis. Het laatste stukje van de bevalling verliep moeizaam, hierover later meer, maar hij huilde dus ik kon opgelucht adem halen. Helaas bleek dit van korte duur. De zaalarts kwam na ruim een uur buidelen bij ons kijken. Ze deed wat tests en zei eigenlijk direct hij voelt slap aan, maar zei ze er direct bij; “Sommige kindjes hebben even nodig om op adem te komen en te landen”. Ik had nog heel veel last van mijn bekken en kon niks zelf maar ik voelde mij zo gelukkig dat alles die avond een beetje langs mij heen is gegaan. Tijdens mijn zwangerschap had ik mij vaak afgevraagd of je de liefde die je voor Jayda voelt ook zou voelen voor een 2e kindje. Vanaf moment 1 voelde ik zo een sterke band, het kon dus zeker! Omdat Chez groot en zwaar was, maar liefst 4218 gram en 57 cm, moesten wij een nacht blijven om zijn suiker in de gaten te houden. Die nacht werd hij goed in de gaten gehouden en werd zijn suiker via een hielprik continue gecontroleerd. Zijn suiker was stabiel en de verpleegster gaf ons hoop; “ik ga ervanuit dat jullie morgen lekker thuis mogen gaan genieten, ik vind het reuze meevallen”.

Onze blauwe wolk werd steeds iets grijzer...

De volgende ochtend stonden wij dan ook met onze koffers klaar om naar huis te gaan. We gingen na het ontbijt video bellen met Jayda om te vertellen dat haar broertje was geboren. Wij vertelde haar dat wij straks naar huis mochten en dat zij hem dan mocht zien en als eerste de naam mocht horen. Jayda was super trots en kon niet wachten! Toch wilde de kinderarts nog even naar hem kijken. Hij begon zijn onderzoeken en besprak nog wat dingen met de verpleegster. Hij vond hem toch echt te slap en wilde het nog 24 uur aankijken, “misschien is Chez een uitzondering die toch nog even wat langer nodig heeft” zei hij. Dit kwam voor ons als een enorme klap. Direct gingen er allemaal gedachtes door ons hoofd, wat is er aan de hand, is hij echt slapper dan toen Jayda net was geboren, het zal toch wel bijtrekken.. Ik voelde op dat moment een rilling door mijn lichaam en direct angst, angst voor de komende uren.

Vanwege de coronamaatregelen mocht Jayda ook haar broertje niet komen bewonderen, hoe moest ik dit in godsnaam aan haar gaan vertellen? We videobelde opnieuw met haar en ze gooide de telefoon weg en begon heel hard te huilen, mijn moederhart brak! Ik wilde haar zo graag zien, haar knuffelen, mijn gezin bij elkaar hebben, haar aan haar broertje voorstellen en haar reactie zien! Ik kon mijzelf niet meer groothouden en begon te huilen, ik wilde eigenlijk dat Jayda dit niet zou zien maar het gebeurde toch. Oma en opa wisten haar gelukkig snel af te leiden en gingen met haar winkelen. De verpleegster wist dat wij het daar heel moeilijk mee hadden en vond alles al zo vervelend, dat ze ons om 12 uur meteen kwam vertellen dat de coronamaatregelen iets waren versoepelt en er 1 vaste bezoeker een halfuurtje op bezoek mocht komen. Jayda mocht toch komen kennismaken met haar broertje!!!

Ze kwam super rustig en met grote ogen binnen gelopen. Ze had cadeautjes mee en die gaf ze, waardoor ze helemaal vergat om bij haar broertje te gaan kijken, die op dat moment in het wiegje lach te slapen. Toen ze de wieg zag staan ging ze er direct heen en ze zei “ ach wat is hij schattig, mijn broertje!” Daarna mocht ze de knuffel uitpakken met zijn naam op één van de oren, Chez! Ze kon haar ogen niet van hem af houden en heeft een lange tijd boven het wiegje gehangen. Zij zorgde voor het lichtpuntje van die dag, het lichtpuntje wat ik met al die hormonen op dat moment precies nodig had!

De volgende ochtend kwam er een andere kinderarts langs (ditmaal durfde wij de koffers nog niet in te pakken) maar goed ook, want ook zij vond hem echt te slap en ze besprak de verschillende onderzoeken die gedaan moesten worden. Er werd een echo van zijn hoofd ingepland, ze konden nu nog alles goed zien vanwege de fontanel. Daarnaast werd er bij mij bloed afgenomen om te kijken of ik een infectie had gehad tijdens mijn zwangerschap, er werd bij Chez bloedafgenomen(ik weet eigenlijk niet meer precies waarvoor), de fysiotherapeut zou langskomen en de kinderneuroloog zou hem komen beoordelen. Nog steeds werd hij daarnaast goed in de gaten gehouden en waren er continue mensen bij ons in de kamer. Hierdoor heb ik weinig rust kunnen pakken en met de nachtelijke voedingen merkte ik dat dit mijn herstel niet ten goede kwam. Ik kon nog steeds niks zelfstandig en had overal hulp bij nodig.

Op de derde dag ging Marco ‘s middags even wat dingetjes halen bij de Albertheijn en ik probeerde voor het eerst even te slapen ‘s middags. Na een paar minuten werd ik wakker gemaakt want we moesten direct naar radiologie voor een echo van zijn hoofd. Ik ging in de rolstoel mee met de verpleegsters, overigens super lieve verpleegsters allemaal die ons echt zo een fijn mogelijke kraamweek hebben geprobeerd te geven, en Chez in het wiegje op weg naar de echo. Eenmaal aangekomen begonnen ze direct en ineens voelde ik zware paniek, wat als ze iets vonden dan was ik hier alleen. Marco wist helemaal niet dat we hierheen waren, wat als hij nu in onze kamer zou komen en wij waren weg. Weer kon ik mijn tranen niet bedwingen en ik schoot vol. Één van de verpleegsters zag dit en deed haar hand op mijn schouder en probeerde mij gerust te stellen, zo fijn en zo nodig op dat moment! Marco was ondertussen weer terug en zag inderdaad een lege kamer, ook hij voelde toen paniek. Bij de receptie wist de receptioniste in eerste instantie ook niet waar wij waren maar toen zag hij ons gelukkig aankomen vanuit de gang. Gelukkig was er op het eerste gezicht niks te zien op de echo, pfff gelukkig die hobbel hadden wij genomen... Op dat moment voelde wij opluchting; in zijn hoofd was alles goed, tenminste dat dachten wij op dat moment…

Elke dag mocht Jayda een half uurtje op bezoek komen, ook deze dag. Ze hielp Marco met het verschonen van Chez en mocht de artsen helpen met de onderzoeken, zo leuk hoe ze haar erbij betrokken! Ik vond het wel heel moeilijk dat mijn vader niet mocht langskomen, zeker nu, nu ik zo hard een knuffel nodig had. We belde alle dagen en soms wel 5x per dag met onze familie. We kregen talloze berichtjes van alle mensen om ons heen met felicitaties en met vragen over hoe het nu ging, super lief! Maar wij merkte dat door alles wij weinig rust kregen, we moesten dit anders gaan doen want nu leefde wij nog op adrenaline maar wat als dat straks een beetje uit je lichaam is. We vroegen onze ouders of die de rest van de familie op de hoogte wilde houden zodat alleen wij hun maar op de hoogte hoefde te houden en soms plaatste ik een update op instagram of in een familieapp. Dit was beter te doen dan al die losse berichtjes. Ik merkte dat het hielp om alles op te schrijven, zo hoopte ik door alles wat er gebeurde dat ik niks zou vergeten. Want Chez liet geen vooruitgang zien en die roze (of eigenlijk blauwe wolk) was inmiddels al aardig grijs geworden.

Op de vierde dag kwam zoals elke dag de kinderarts langs, inmiddels onze vaste kinderarts, helaas liet Chez nog steeds geen vooruitgang zien. Zij gaf aan dat ze graag de mening van de kinderneuroloog wilde want misschien zou zij het nog net binnen de norm vinden vallen. Ik barste in tranen uit, hoe kon dit, waar kwam die slapte vandaan, had ik niet voldoende mijn vitamines geslikt, had ik dingen gegeten die ik niet had mogen eten in mijn zwangerschap…. De kinderarts probeerde mij gerust te stellen maar ik hoorde het niet meer, in mijn hoofd was er totale paniek. Ik hield Chez bij mij, uren lang lag hij op mijn borst. Ik durfde hem amper nog weg te leggen want er was wat en zolang ik niet wist wat dat was wilde ik hem in de gaten houden. ’s Nachts schrok ik vaak wakker (tussen de voedingen door) om te kijken of hij nog ademde.

De volgende dag, het was inmiddels vrijdag, zou de kinderneurloog bij ons langskomen. Al mijn hoop was op haar gevestigd, zij zou het toch wel mee vinden vallen. Vanavond konden we hopelijk gewoon met een gerust hart naar huis. De dag duurde en duurde maar, om 17 uur was de kinderneuroloog nog steeds niet geweest. De kinderarts kwam weer langs en belde nogmaals met de kinderneuroloog. ’s Avonds om 19.30 kwam eindelijk de kinderneuroloog langs. Chez werd helemaal bekeken en ze deden enkele tests. Ook ik moest een aantal keer in haar hand knijpen en weer ontspannen. Vervolgens ging ze met de kinderarts de gang op en na 10. min. kwamen ze terug. Chez was te slap en het viel helaas niet binnen de norm. Beide kregen we tranen in onze ogen, we konden het niet geloven. De kinderarts legde haar hand op mijn knie en gaf aan dat ze er alles aan gaan doen om te achterhalen wat de oorzaak is van de slapte. Voor nu mochten wij lekker naar huis en wij zouden hem tot volgende week donderdag de tijd geven, heel misschien behoort hij echt tot een uitzondering. Voor nu was er niet direct gevaar en mochten wij thuis gaan genieten van de rest van de kraamweek als wij dit zelf zagen zitten. Ik wilde heel graag naar huis, thuis met z’n 4e, ons gezin samen eindelijk!!! Wij kregen wel duidelijke instructies mee en wij mochten bij twijfel direct bellen. Om 20.10 kregen wij dan eindelijk groen licht om naar huis te gaan.

Onze ouders kwamen die avond nog heel even langs, voordat de volgende dag de kraamhulp zou komen. Want ja daar kwamen die coronamaatregelen weer om de hoek kijken, geen kraambezoek binnen wanneer de kraamverzorgster er is. Ze bleven maar heel even, want hoe blij ik ook was om ze te zien, ik was helemaal kapot!! Mijn lichaam deed nog steeds vreselijk veel pijn en ik had hoofpijn van het vele huilen en het weinig slapen… ik droomde al van mijn eigen bed!

Hoe de rest van onze kraamweek verliep volgt in mijn volgende blog… 1 ding zal ik alvast verklappen.. lang hebben wij thuis niet kunnen genieten.