4 jaar geleden
Mijn kraamperiode.
Na thuiskomst van mijn dochter Charlotte na 11 dagen ziekenhuis opname.
Zoals je misschien hebt gelezen heeft mijn jongste dochter Charlotte geen makkelijke start gehad. Zo niet en ben je nieuwsgierig lees eerst mijn andere blogs!
Ik had mij deze periode heel anders voorgesteld. Ookal is de uitkomst van alles goed en kan ik dankbaar zijn dat het zo is afgelopen. Toch blijft het een wrang iets. Heerlijk laten verwennen door de kraamzorg met fruitsalades. Volledig bedrust nemen en hele tijd een baby op je borst laten slapen. Helaas hadden wij menige uitstapje naar de IC om onze dochter te bezoeken. Een volledige week gescheiden te zijn van mijn oudste dochter. Tussen hoop en vrees te hebben geleefd.
Toen we na 11 dagen ziekenhuis naar huis mochten met Charlotte was het genieten begonnen. Althans dat dachten we. Charlotte bleef gigantisch overprikkeld te zijn door alles wat ze mee heeft gemaakt. En dat resulteerde in huilbuien.. lange huilbuien. Van s ochtends vroeg tot s avonds laat huilde ze. Het was niet heel vreemd dat ze zo veel huilde. Toen ze net was geboren hadden gerust 10 tot 14 mensen haar al aangeraakt. En waarschijnlijk kun je dan wel voorstellen hoe dat voor haar prikkelverwerking is.. slecht..
Dus Charlotte werd dagelijks in de draagzak gehesen en hopen op betere tijden. Dan duren de weken lang. Helaas begonnen rond de 6 weken de buikkrampen ook heftig te worden. Het werd geen huilen meer maar krijsen.. tot een klein schor stemmetje uit Charlotte kwam. Zo sneu.. in vergelijking is het niets wat we al meegemaakt hadden. Dan waren dit maar buikkrampen een relatief onschuldig iets.
Bij thuiskomst dacht ik zelf alles wel een plekje hebben gegeven maar dan bleef helemaal niet zo te zijn. Het bleef continu als een soort spook door mijn gedachtes te dwalen. En ik merkte dat ik mijn verhaal bij weinig mensen kwijt kon. Hoe lief ook bedoeld maar kreeg steeds te horen blij dat alles nu goed is. Alsof mensen het gesprek wilde af kappen. Dat zullen ze niet bewust hebben gedaan maar ik moest gewoon mijn verhaal kwijt. Gewoon een luisterend oor nu ik dit meegemaakt heb realiseer ik mij dat een luisterend oor hebben een gave is die niet iedereen bezit.
Door alles wat Charlotte meemaakte werd ze soms onverklaarbaar boos als ze de borst zag en ik haar wilde aanleggen. Hysterisch huilen.. alsof dat niet genoeg had gehoord. Het blijkt een heel normaal verschijnsel te zijn. Charlotte bleek getraumatiseerd te zijn. En dat zij teveel rondom haar mond en neusje te hebben. Omdat zij 5 dagen beademd werd en 10 dagen een voedingsonde had. Dus teveel gedoe zo noemde ze dit in het ziekenhuis. Toen ik met veel pijn en moeite de knoop doorhakte om borstvoeding af te bouwen ging het langzaam beter. Haar buikkrampen werden ook minder en daardoor het huilen ook per dag minder!
Eindelijk.. rust.. nu mocht ik gaan verwerken. Paar dagen geleden heb ik een EMDR sessie gehad. En kan nu al zeggen dat dit erg oplucht. Eindelijk begint mijn roze wolk!
Mammavanjoas
Ooh wat is je verhaal herkenbaar, alleen begint het voor ons wanneer mijn zoontje 6 mnd oud is na zijn open hart operatie. Nu een jaar later zijn de nachten nog vreselijk en eindelijk hebben we te horen gekregen dat ook ons zoontje een trauma aan die periode heeft overgehouden. Eindelijk erkenning, eindelijk hulp. Beiden gaan we nu hulp krijgen om dat trauma een plekje te geven. Jouw verhaal is voor mij een stukje erkenning. Zie je wel mijn moedergevoel heeft het al die tijd geweten maar al die tijd heb ik moeten vechten tegen artsen die het van tafel hebben geveegd. Dankjewel dat je je verhaal hebt gedeeld!