Mijn kleine prematuurtje

Met een lengte van 49cm en een gewicht van 2545 gram was onze zoon voor 34 weken en 4 dagen een flinke jongen. Ik denk dat hij een of twee minuten even bij mij mocht liggen, en daarna werd hij direct meegenomen. Mijn man ging met onze kleine jongen mee, en ik bleef alleen achter. Ik wist niet dat ik zo kon bibberen, maar het scheen erbij te horen. Na ongeveer 30 minuten kwam mijn man terug. Hij kon niet vertellen hoe het met onze zoon ging. Misschien van de spanning of misschien hadden ze niets verteld. Ik weet het niet meer. Van een bevalling die ik eerder bijgewoond had, wist ik dat we beschuit met muisjes kregen. Ik was hier met smart op aan het wachten, want eindelijk was daar onze zoon. Dit moest gevierd worden! Terwijl wij onze familie op de hoogte brachten, kwam er alleen een boterham. Ik vroeg me af of het dan niet goed zou gaan met onze zoon, maar niemand vertelde wat.Na gedoucht te hebben, mocht ik naar de kraamafdeling. Eenmaal aangekomen, wisten ze niet dat ik zou komen. Er werd snel een bed gereed gemaakt en er werd in 2 minuten uitgelegd dat het belangrijk was om direct te kolven. Het apparaat werd naar binnen gereden en ik werd aan mijn lot overgelaten (hier later meer over). Nog steeds geen beschuit met muisjes. Nog steeds kwam niemand vertellen hoe het met onze zoon ging.Gelukkig mochten we vrijwel direct naar Dendé toe. Hij was zo klein en zó zielig met zijn infuusje, de plakkertjes op zijn borst en het slangetje in zijn neus. Er werd van alles uitgelegd over de afdeling, en de verpleegsters vertelde dat zij vonden dat het goed met hem ging. Alleen konden zij hier eigenlijk geen uitspraken over doen, de arts zou snel langs komen. Er was geen tijd om uit te rusten want in de middag kwam de familie hem 2 aan 2 bewonderen. Wat waren we trots! Iedereen vroeg hoe het met hem ging, maar nog steeds was er geen arts geweest. Ook hadden we nog steeds geen beschuit met muisjes gekregen. Mijn tegenoverbuurvrouw op de kraamafdeling had wel beschuit met muisjes gekregen. Het klinkt gek, maar hierdoor kreeg ik steeds meer het idee dat het niet goed ging. Ik heb de eerste dag uren aan zijn bedje gezeten en mocht in de avond 2 uur met hem buidelen. Toen we om 22:00 nog geen arts hadden gezien, ben ik er maar weer eens naar gaan vragen. Ze waren ons (weer) vergeten. De arts had het druk. Ik denk dat ik hem 2 minuten heb gezien. Hij vertelde dat het goed leek te gaan en dat er geen alarmen waren afgegaan. Ik had voor mijn bevalling een ideaalbeeld in mijn hoofd. Een placenta die we konden laten uitkloppen, snel naar huis, een lieve kraamverzorgster, veel informatie krijgen en een baby aan de borst. Bleek dat even tegen te vallen..