Mijn kleine knorretje

Slapen is zo een beetje mijn favoriete hobby. Ik vind het heerlijk, lekker warm tussen de dekens kruipen en dan wegdromen! Heerlijk! In mijn familie heb ik wat snurkers zitten, vreselijk vond ik dat. Des te beter was het dus, om te ontdekken dat manlief, net als ik een stille slaper is. Toen onze kleine meid geboren werd, ging ik er dus automatisch van uit, dat zij net als mama en papa lekker rustig zou slapen.. valt dat in de praktijk even tegen.

Dochterlief slaapt sinds de geboorte in een wiegje naast ons bed. Dat is fijn bij het borstvoeding geven en ik vind het ook wel een geruststellend idee, wanneer er iets is, dan ben ik er meteen. Maar wat was dat wennen in het begin zeg, want waar het normaal hartstikke stil was op ons kamer, blijkt een pasgeboren baby toch best wel wat herrie te maken. De eerste nachten vond ik het doodeng. Rochelen, knorren, slijm wegslikken, af en toe dacht ik dat ze er in zou blijven hangen! Schijnbaar is dat normaal voor zo'n kleintje, in ieder geval keek niemand er van op toen ik het vertelde, maar ik had geen idee! Ik heb een paar keer met hartkloppingen rechtop in bed gezeten! 

Uiteindelijk raakte ik daar wat aan gewent en ik moet zeggen, het ging ook steeds beter. Het verslikken werd minder en het ademen werd steeds ritmischer, om het zo maar even te noemen. Gelukkig dacht ik, dat slaapt weer een stuk prettiger. Tot ik merkte dat mevrouw steeds vaker begon te "spinnen" in haar slaap. Net een klein katje, dat volmaakt tevreden in haar wiegje ligt te dromen en dan een zacht knorrend geluid maakt. Op zich best schattig! Totdat het een paar decibel harder gaat en je je af gaat vragen hoe zo'n klein schattig meisje, in hemelsnaam zoveel herrie kan maken! Waaaaaah!! De kleine herrieschopper! 

Het is dus even wennen met zo'n klein knorretje naast ons. Al moet ik zeggen.. een ding is nog erger.. wanneer ze niet knort, spint of snurkt... dan sta ik om de haverklap bij haar wiegje, te controleren of ze nog wel ademt..