Mijn kleine baby werd met zes weken opgenomen met hoge koorts.

Dat we een bizarre tijd hebben gehad de afgelopen maanden is geen nieuws, zeker niet voor de mensen die ons op de voet volgen. De eerste weken hebben we meer in het ziekenhuis gezeten dan dat we thuis waren. Meestal was dit voor mij, ik had namelijk vrij veel borstontstekingen. Ook hier schreef ik een blog over klik hier. Maar deze blog gaat het niet over mij, het gaat over Joes die met zes weken opgenomen werd in het ziekenhuis. 

Joes was zondag 29 september precies zes weekjes oud, werd die dag ervoor ontslagen uit het ziekenhuis. We hadden daar een weekje gelegen in verband met mijn ontstekingen in mijn borst. Ik voelde me iets beter maar was nog steeds goed ziek. Maar ik was wel enorm blij om weer thuis te zijn. Dat weekend deed ik het lekker rustig aan en we gingen op zondag vroeg naar bed. Het werd een onrustige avond/nacht. Joes was veel aan het huilen en voelde plots erg warm aan. Omdat ik ook een kacheltje was door mijn koorts wist ik niet zeker of het door mij kwam. Hij lag namelijk op mij omdat hij zich op die manier wat rustiger voelde. Ik vroeg Steef om hem even te temperaturen.. daar gingen we de thermometer gaf 38,9 graden aan. Dit is iets wat je bij zo'n klein humpie gewoon niet op een themometer wil zien. Maar het was zo. Ik dacht nog misschien komt het door mij, omdat ik dus zo'n hoge koorts had door de borstontsteking, maar het voelde niet helemaal goed mijn moedergevoel zei dat er iets niet klopte. 

Ik zei tegen Steef dat hij even niet meer op mij moest liggen en kijken of de temperatuur daardoor zou zakken, we zouden hem bij de volgende voeding weer tempen. En ja hoor je raadt het al zijn temp was gestegen naar 39,4... ik belde de huisartsenpost, ik kreeg een arts aan de lijn die volgens eigen zeggen van de oude stempel was. Hij vertelde dat kinderen van deze leeftijd vroeger ook wel eens koorts hadden. Ik zei hem dat ik niet echt een paniekerig type was, dit mijn derde kind was en dus wel weet wat wel of niet bij mijn kleine hoort. Het zat me gewoon niet lekker maar hij scheepte me af met probeer nog even te slapen en kijk dan morgen verder. Ik zei tegen Steef dat we die ochtend onze eigen huisarts zouden bellen die wisten immers wel hoe wij zijn en dat we eigenlijk nooit met de dokter aan de lijn hangen mits dit echt nodig is. 

Die ochtend temperatuurde ik Joes nog een keer, hij had een zetpil gekregen maar zijn temp was 39.6 moet je nagaan wat zijn temp was geweest als ik geen zetpil gegeven had?! Ik belde de huisarts en zij stuurde me direct door naar het ziekenhuis. Ik moest mij melden bij de SEH en werd daar al gauw geholpen. Joes zijn temperatuur was opgelopen naar ruim 40 graden en hij kreeg een nieuwe zetpil. Er werden controles gedaan en de arts stelde mij een aantal vragen. Omdat de regels van corona net aangescherpt waren stond Stefan buiten het ziekenhuis te wachten. Er mocht maar één begeleider mee naar binnen. Uiteindelijk duurde het allemaal wat langer en mocht ook Steef gelukkig mee naar binnen. Joes werd ter observatie naar de kinderafdeling gebracht en werd hier aan de monitor gelegd. Zijn urine en ontlasting werden opgevangen en zijn bloed werd afgenomen en meegenomen voor onderzoek in het lab. Uit zijn urine en bloed was niks geks gekomen, de uitslag van de ontlasting liet wat langer op zich wachten. Toen de artsen na een tijdje weer binnen kwamen werd er besloten dat ze Joes ter observatie wilde houden en wilde weten waar zijn enorme koorts vandaan kwam. Bij die kleintjes wordt er vaak gedacht aan een hersenvliesontsteking dus dat vond ik met mijn verpleegkundige achtergrond natuurlijk wel een beetje spannend. 

We werden door de meest lieve verpleegkundige meegenomen naar een kamertje ze legde ons wat dingetjes uit, stelde mij gerust en toverde een heerlijke buidelstoel tevoorschijn zodat ik lekker met Joes kon knuffelen. Daarna werden we verwend met een heerlijke kopje koffie/thee. De kinderverpleegkundige vertelde ons dat we thuis wel even wat spulletjes konden halen en onze twee andere kids konden vertellen dat Joes ziek is en in het ziekenhuis moet blijven en dat mama daar ook weer blijft. Hoe gek is het he dat ik net anderhalve dag thuis was en weer weg moest. Door de corona tijd mochten de kindjes niet op bezoek komen. Dat vond ik erg lastig.. ik had ze daarvoor al een week gemist vanwege mijn eigen opname, ik moest er niet aan denken om ze weer zoveel dagen te missen. Maargoed het was even niet anders en ik was dus enorm blij dat deze zuster zo met ons meedacht en mij dus naar de kids liet gaan terwijl ik wist dat er goed voor Joes gezorgd werd, natuurlijk is het gek om je kleintje even achter te laten maar ik wilde ook echt de andere twee zien en mijn spulletjes pakken voor de aankomende nacht. Maar zo'n zuster dat zijn echt de dingetjes die je verblijf in het ziekenhuis net wat fijner maken, een lieve zuster die je dus helpt waar ze kan en vooral helemaal meeleefd met jou als ouder zijnde. 

We gingen de nacht in en wederom een lieverd die me hielp met de nachtvoedingen van Joes want ik was nog steeds niet opgeknapt én zij wilde weten wat Joes binnenkreeg qua voeding. Joes was mak, hij voelde zich niet lekker en sliep dus erg veel. De volgende dag tijdens de artsenronde was er nog niets bekend qua uitslag van zijn ontlasting dit neemt namelijk een aantal dagen in beslag omdat de ontlasting op kweek gezet wordt. Maar de artsen zagen eigenlijk geen verbetering bij Joes, meer juist achteruitgang. Hij was suffer, sliep veel, kreunde in zijn slaap en had nog steeds flinke koorts, je moederhart breekt als je je kleintje zo ziet. Er werd besloten dat hij nog een nacht moest blijven en omdat hij minder van zijn voedingen begon te drinken werd er ook een voedingslijst bijgehouden zodat ze precies wisten hoeveel hij naar binnen kreeg. 

De volgende dag was er nog steeds weinig verbetering en werd en besloten om hem te wegen, zodat ze konden zien of hij gewicht ging verliezen. Ook was er bekend wat Joes had , het enterovirus een buikvirus. Het is voor ons relatief mild maar die kleintjes kunnen er zo enorm ziek van worden, super sneu! 

Omdat bij dit virus uitdroging kan voor komen werd er ook besloten iedere luier te wegen en te tellen zodat ze wisten met de voedingslijst wat er naar binnen ging en met de uitscheiding wat hij weer kwijt raakte. 

De volgende dag bij de meting bleek dat Joes toch wel wat afgevallen was, eigenlijk teveel en dat in combinatie met het slechtere drinken werd er gesproken over een neussonde. Ik schrok hiervan maar snapt het wel en wilde gewoon dat mijn ventje beter werd. Gelukkig dronk Joes nog steeds precies voldoende, niet veel maar ook net niet te weinig. De volgende dag was zijn gewicht ook stabiel en leek het een stukje beter te gaan. Hij pakte de zusters in met zijn lieve mooie lach!

Het was ondertussen weekend en het leek alsof het allemaal wel wat beter ging, natuurlijk zagen wij dat Joes nog steeds ziek was maar stiekem miste ik mijn kindjes ook en wilde ik ze heel graag weer zien en knuffelen. Ik had ze al zo'n tijd niet gezien door mijn opname hiervoor was het l 15 dagen dat ik ze meer door een beeldscherm zag dan echt. Dat maakte me verdrietig. Joes deed het gelukkig een stukje beter en tijdens de artsenronde bleek dat hij weer stabiel was gebleven met zijn gewicht en hij ook nog steeds voldoende dronk. De arts vertelde dat wij mochten kiezen wat we wilden. Zo mochten we naar huis met de kan dat Joes een terugval zou krijgen en we weer opgenomen werden of we mochten nog een nachtje blijven om te zien of hij echt opknapte het enterovirus heeft namelijk soms een up en dan weer een down. Dus het was maar afwachten op Joes echt in de stijgende lijn zat of dat hij toch weer zieker zou worden. Omdat ik de kindjes zo miste wilde ik dolgraag naar huis maar wel als dit echt kon en verantwoord zou zijn. De arts vertelde me dat we de afdeling konden bellen wanneer we ook maar twijfelde en dat stelde me gerust, wij gingen lekker naar huis. 

Joes was moe van de rit en viel thuis als een blok in slaap, gelukkig zat hij in de stijgende lijn en hoefde we niet naar huis. Maar al met al was het een pittige tijd zoveel weg van huis en dan zo'n klein humpie zo ziek zien. Nee mijn moederhart heeft genoeg gehad de afgelopen tijd. 

Joes heeft echt wel wat ingeleverd en is vanaf zijn opname tot aan nu nog steeds verkouden, hij lijkt daar maar niet bovenop te komen. Nu dat hij naar het kinderdagverblijf gaat hoop ik zo dat hij niet zieker wordt want hij heeft qua conditie en ontwikkeling toch wel wat ingeleverd. Zo is hij bijvoorbeeld minder sterk in zijn nekje dan andere kindjes van drie maanden oud. Maar dit heeft gewoon nog even zijn tijd nodig. De kinderarts zei me ook dat hij zijn eerste weken best wel heeft moeten knokken en dat hij zich meer gefocussed heeft op beter worden dan bijvoorbeeld zijn nekje omhoog te houden. We oefenen lekker door en hopen dat die chronische verkoudheid maar eens aan de kant geschoven wordt door zijn afweersysteem! Het is nu tijd om te genieten, genieten van ons ventje en het genieten van ons nieuwe gezinnetje. Weg met de ziekenhuisbezoeken maar alleen maar liefde voelen voor elkaar en met elkaar! GENIETEN GEBLAZEN!

Liefs Eline