Mijn kleine baby Hulk

Toen zij een week was kwam de verpleegkundige van het consultatiebureau voor een intake, ook controleerde zij Jaé-Lynn van top tot teen even. Het eerste wat zij zei was “jeetje, wat heeft zij al een sterke nek!” En dat klopt. Ze kon al vrij snel haar koppie optillen en zelf draaien. En dat is alleen maar meer geworden. Met 2/3 weken wilde ze al niet meer als baby vastgehouden worden, maar een beetje zitten, zodat ze goed rond kon kijken. En met 5/6 weken tilde ze haar hoofdje al goed op, als ze op haar buik lag. En nu doet ze dit alsof het niks is. En is het zelfs een soort spelletje geworden. leg je haar in bed, drukt ze zich op en kijkt ze rond alsof dat even haar 'rondkijk momentje' is.

Ook in haar beentjes in ze heel sterk. Ze had een periode dat ze het lekker vond om op een kussen te slapen, dit vormde naar haar lichaam en ik denk dat ze het idee had dat ze dan op iemand lag. Op een middag was ze naast mij op de bank, op ‘haar’ kussen in slaap gevallen. Ik tilde haar met kussen en al de box in. Een half uurtje later lag zij andersom naast het kussen. Zij had zich omgedraaid en het bleef niet bij deze ene keer. Een week later lag ze bij mij in bed, ze begon wakker te worden en ineens zie ik haar bewegen met haar beentjes. Ze was zich tegen het matras aan het afzetten en haar kontje en benen gingen hopla, de lucht in. Aaaaahh!! Zo deed ze dat dus! Ik wist het wel! Niemand geloofde mij toen ik zei dat ze zich had omgedraaid. Het moest wel toeval zijn. Maar ze hebben mijn kleine baby hulk onderschat. Die kan dat gewoon.
Ook wilt zij absoluut niet meer liggen. Nee, ben je gek! Zij wilt staan, ze is toch zeker een grote meid?! Staan en zitten. Niks meer, niks minder. Maar laten we even niet vergeten dat mevrouw pas 12 weken oud is..

Ze zit ook vaak met gebalde vuistjes en deze houdt zij stevig dicht. Je kan proberen ze open te maken, maar dan heb je een koevoet nodig. Ik wist niet dat er in zo’n klein mensje, zoveel kracht kon zitten. Een vervelende manier om hier achter te komen is, als ze je haar vast heeft en je haar vuistje niet kunt openmaken. En daar dan dus zit met een baby in je haar, waar je niet meer vanaf komt. Het enige wat je kan doen is bedenken of je haar je lief is.. zo niet.. gewoon trekken.. dan ben je wat haren kwijt, maar wel los..

Wat ze ook leuk vind om te doen is boksen, ze slaat je dan zo BAM met haar vuist op je neus. Of kaak. Of kin. Of waar ze je dan ook kan raken. En doet ze het niet met haar vuist, dan wel met haar hoofd. Kopstoten is haar specialty. Ze kijkt ook nooit verbaasd als ze dit doet, maar meer van “yes, I did that. Had je wat?”

En het leukste wat ze nu doet, is een soort van kruipen. Het is natuurlijk nog niet echt kruipen, maar omdat ze zoveel kracht heeft in haar benen kan ze zich goed afzetten. En zo schuift ze haar hele bedje door. Het is elke keer weer een verassing hoe ik haar aantref. Dan ligt de met haar hoofd helemaal in de hoek. Dan ligt ze ineens verticaal. Dan met een arm uit het bedje. Dan weer een been. De mooiste was, toen ze zich helemaal omgedraaid had.

Je snapt natuurlijk wel dat ik haar daarom niet meer met een dekentje durfde te laten slapen. Ik wist niet of ze dan ineens daaronder zou gaan liggen. Want ja ik weet hoe je hem moet opmaken en dat ze met haar voetjes tegen de onderkant moet, maar als zij naar boven kan ‘kruipen’ en zich om kan draaien.. dan heb je daar niet zoveel aan.. En daarbij was het ook wat koud op de wat frissere dagen, omdat ze elke keer onder haar lakentje vandaan kroop. Wij zijn daardoor ook overgestapt op de slaapzak.

Ik heb het idee dat ze straks ook wel snel zal gaan. Met haar grove/fijne motoriek, het echt kruipen en straks lopen.
Wel hoop ik dat het boksen dan een tandje minder wordt. Want hoe moeten we straks anders de blauwe plekken verklaren..?