Mijn dochter verloor haar kind (deel 2)

Deze keer de toespraak van mijn vader tijdens de uitvaart van Florian op 22-12-2018. ‘ Maar….. we kunnen het ook omdraaien. We kunnen afspreken dat we vanaf dit jaar aan het kerstfeest een extra betekenis geven. We kunnen allemaal van één van de kerstlichtjes in ons huis of in de boom een Florianlichtje maken, gewoon door een lintje of een symbooltje dat ons aan hem herinnert.’

(Mijn moeder heeft net een toespraak gehouden, mijn vader volgt:)

Agnes heeft het accent gelegd op jullie pijn en liefde. Gelukkig is er ook hoop en toekomst. Daarom staat boven mijn deel

Het is niet voorbij!

Dat klinkt misschien onbegrijpelijk en hard op een bijeenkomst als vandaag na een week vol immens verdriet en vragen. Vragen als: Waarom Florian? Waarom nu? Het ging toch zo goed? Kinderen moeten toch hun ouders en grootouders begraven en niet andersom? Veel vragen en weinig antwoorden. Maar toch…. Het is niet voorbij! Want….

De liefde is niet voorbij

Wat heeft Florian veel liefde mogen ontvangen van de mensen om hem heen. Als belangstellenden aan ons vroegen hoe het met de ouders ging , zeiden we altijd : bewonderenswaardig en daar was geen letter van overdreven. Wat hebben Tom en Mirjam hem veel liefde gegeven. Vanaf het moeizame begin zijn ze er vol voor gegaan. Mirjam is Florians korte leven niet van zijn zijde geweken. Waar Florian was, was Mirjam, 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Thuis en – helaas heel vaak – in het ziekenhuis. Om hem te verzorgen en hem te omringen met haar liefde. Florian voelde die aanwezigheid en moederliefde. Als hij het moeilijk had, was een knuffel of en aai van Mirjam genoeg om hem rustig te krijgen.

En wat hebben we een bewondering gekregen voor Tom. Altijd was hij er ter ondersteuning van Mirjam en Florian. Als het kon in het ziekenhuis en anders thuis om de andere kinderen op te vangen. Florian leerde hem om nog meer te groeien in zijn vaderrol. Tom en Mirjam zijn deze maanden boven zichzelf uitgestegen. Jullie waren superouders! Koester je in de liefde die jullie hebben mogen geven, maar ook in de liefde die jullie in deze moeilijke dagen mogen ontvangen, want ook jullie zijn – zoals Agnes zei- geborgen in liefde. Het is niet voorbij.

Het leven is niet voorbij

In deze dagen zijn we als familie dagelijks bij elkaar geweest. Om elkaar te ondersteunen en om allerlei dingen voor te bereiden of te regelen. Florian lag bij ons in de box of op de arm van iemand. Ook Celeste was er meestal bij. Ze produceerde vrolijke kir-geluidjes en maakte ze lachend contact met de mensen om zich heen. In de hoek speelde Julian met de brug en aan tafel maakte Elinde vol overgave een tekening. Jullie kinderen mogen rekenen op dezelfde warmte waarmee Florian omringd was. Zij hebben dezelfde ouder en dus dezelfde genen als Florian. Natuurlijk, het zijn unieke mensjes met een eigen persoonlijkheid, maar toch : In hen leeft een stukje van Florian voort. Elinde, Julian en Celeste én Florian leren ons en jullie dat we het levenmogen koesteren als een kostbaar geschenk en een prachtige opdracht.

Het is niet voorbij!

Het licht is niet voorbij

Zojuist hebben we Florian in het licht gezet, omdat we blijven geloven dat de duisternis niet het laatste woord heeft en dat hij als klein lichtje onze wereld iets mooier heeft gemaakt. Toch is het deze dagen moeilijk om naar alle uitbundige kerstlichtjes te kijken. Je hebt de neiging om de kerstboom maar weg te doen, omdat Kerst toch nooit meer een feest wordt.

Maar….. we kunnen het ook omdraaien. We kunnen afspreken dat we vanaf dit jaar aan het kerstfeest een extra betekenis geven. We kunnen allemaal van één van de kerstlichtjes in ons huis of in de boom een Florianlichtje maken, gewoon door een lintje of een symbooltje dat ons aan hem herinnert. Als we dat nu en de komende jaren blijven doen, wordt ieder kerstfeest niet alleen een droevige herinnering maar ook een uitbundige viering van het leven van ons eigen zonnetje Florian en mag zijn lichtje een blijde verwijzing zijn naar het grote Licht van Kerstmis. Het is niet voorbij.

En tenslotte:

Florian is niet voorbij

Vandaag nemen we met pijn afscheid van zijn aardse omhulsel, maar toch blijft hij bij ons . Waar en hoe weten we niet. In deze bijeenkomst doen we pogingen om daar woorden en beelden bij te bedenken: Florian is een sterretje, staat er op de kaart. Twinkel, twinkel, kleine ster, zingen de kinderen van Elindes klas. En we horen nog : Ga je mee naar het land van je ogen dicht, Somewhere over the rainbow en Tears in Heaven.

Het blijven menselijke woorden voor iets wat we niet kunnen bevatten en dat hoeft ook niet. Wat ik geloof is dat ook Florian een toekomst heeft, dat de dood niet het einde is. Florian is op een plek zonder ziekenhuizen en operaties, zonder wekelijkse onderzoeken, zonder al die prikken, zonder buisjes in z’n neus en slangetjes aan zijn lichaam en zonder te moeten vechten voor een teug adem. Een plek waar hij kan zijn, zoals hij bedoeld is, een perfecte plek voor een perfect mannetje, want Florian was en blijft perfect.

Met die gedachte en dat vertrouwen kunnen we vandaag door alle verdriet en tranen heen toch zeggen: Het is niet voorbij!

Jan van BekkumMirjam schreef het boek Florian is niet voorbij. Je vindt hem hier.