Mijn blauwe wolk was zwart

We zaten midden in een rollercoaster, We waren net ons eerste zoontje verloren (hierover schrijf ik in de blog 'en toen werd jij mijn vlinderkind). En we waren net verhuisd. 

Ik had aardig wat bloed verloren na de vorige bevalling en voelde mij hierdoor best nog wat zwak. Toen ik na 8 weken aangaf dat ik zelfs als ik lag soms duizelig was zette mijn vriend mij er toe om naar de huisarts te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vriend en dochter bleven wachten in de wachtkamer. Ik had namelijk al zo'n vermoeden dat de arts ook inwendig wou gaan voelen naar de stand van mijn baarmoeder en zat niet echt te wachten op toeschouwers. Erg charmant is dat natuurlijk niet. Ik moest urine meenemen voor de ontstekingswaarden, de assistente ging naar een aparte ruimte om dit te testen en ik zat ondertussen te wachten. 

Gefeliciteerd, zei ze bij terugkomst. De enige positieve test was die van zwangerschap. Dat is vast nog het hcg van de vorige zwangerschap, zei ik enigzins geïrriteerd omdat ik de felicitatie dan niet echt op zijn plaats vond. Volgens haar kon dat niet en was ik binnen 8 weken opnieuw zwanger geraakt. 

Ik propte de test in mijn jaszak en zei tegen mijn vriend en dochter dat we konden gaan. En? Vroeg mijn vriend. Toen mijn dochter een aantal meter voor hem liep drukte in de test in zijn handen. Hij lachte zenuwachtig en pinkte zelfs een traantje weg. Heel schattig natuurlijk, maar ik geloofde het nog niet zo. 

Door tussentijdse bloedingen en de angst door de vorige zwangerschap heb ik de zwangerschap min of meer genegeerd totdat ik 20 weken zwanger was. De 20 weken echo was positief en we kregen nog een zoon! Dit vond ik wel even slikken, maar ik kon langzaamaan gaan genieten. 

De zwangerschap verliep naast de welbekende kwaaltjes best goed. Af en toe was ik angstig, vooral voor de bevalling, hier werd ik door een psychiater van het ziekenhuis voor begeleid. 

Met 38 weken braken mijn vliezen, en gingen we naar het ziekenhuis. Het was het zo ver. Tijdens de bevalling was ik erg stil en in mijzelf gekeerd, uiteraard riep ik af en toe dat het pijn deed, maar ja, dat horen ze vast vaker :) verder verliep de bevalling zonder bijzonderheden. 

Dat ging best goed en snel he? Zei mijn vriend. Ik dacht er echter anders over, ik heb mij tijdens de bevalling heel erg paniekerig en bang gevoeld. Maar ach, hij was er, en ik had geen zin om me daar verder over te uitten. Ik was allang blij dat het voorbij was.. 

Mijn dochter kwam als eerste om haar broertje te bewonderen, ik heb haar nog nooit zo trots gezien! Ook onze families kwamen naar het ziekenhuis en mijn vriend was hyper van enthousiasme. 

En ik, ik hield hem vast en voelde niks.. 

Toen begon ons zoontje ineens heel erg te spugen en schokken, hij kon zijn temperatuur niet op pijl houden en moest snel overgeplaatst worden naar de couveuse afdeling. 

Ik brak, niet weer dacht ik.. En ik barste in tranen uit. 

Hij lag in een warmte couveuse en al snel was alles weer onder controle en de rust was wedergekeerd. Behalve bij mij. 's avonds kwamen mijn moeder en zusje langs, gaan jullie maar naar de couveuse afdeling zei ik. Natuurlijk wouden ze dat ik mee ging, maar eigenlijk durfde ik niet. 

Die nacht had ik een droom, of noem het maar gerust een nachtmerrie.. Ik droomde dat ik hem vastpakte en liet vallen op de grond, ik werd wakker en wist niet of ik dit in mijn droom perongeluk deed of met zin. Snel drukte ik op het alarmbelletje boven mijn ziekenhuis bed. 

Je bent moe ga maar slapen, kreeg ik te horen. 

Weer gaan slapen was voor mij te eng, dus sloot ik mijzelf op in de badkamer. Uiteindelijk ben ik terug naar bed gegaan en ik herinner me nog dat ik mijzelf zo hard mogelijk in het matras drukte met mijn armen zo strak als ik kon tegen mijn lijf. 

Toen ik sochtends wakker werd lag mijn zoontje naast mij in een ziekenhuiswiegje. Het was in de nacht zoveel beter met hem gegaan dat ze hem naast mijn bed hadden gezet. Gelukkig was er toen ook alweer familie. 

Ik had mijn vriend en moeder verteld wat ik had gedroomd, ze vonden het erg sneu voor me. Ook kwam de psychiater welke mij tijdens de zwangerschap ook een aantal keer heeft gezien langs om te praten over mijn droom. Ze zag hier echter geen enkel kwaad in, dit komt wel vaker voor gaf ze aan. 

Het ging weer goed met hem, dus we mochten naar huis. 

Maar nog steeds voelde ik niets.. 

Eenmaal thuis kwam de kraamhulp, ze zag dat ik moe was dus stuurde me naar bed. Moe was ik ook, maar vooral leeg. 

De volgende dag veranderde alles. Ik durfde mijn bed niet meer uit, en mijn zoontje mocht niet meer bij mij in de buurt komen. Hou hem bij mij weg! Zei ik. 

Ergens weet ik dat dit een oerinstinct was van een moeder. Want ik werd overspoeld met rare gedachtes en was in mijn hoofd volledig in paniek. 

Dat was het moment dat er werd gezien dat het niet goed met me ging. Al snel zaten er verschillende artsen aan mijn bed, ik wou mijn moeder dus ook zij werd gebeld en kwam gelukkig meteen. Ik hoorde de verloskundige aan de telefoon tegen iemand zeggen 'Ik ben nu bij een kraamvrouw, ze dreigt te ontsporen' en hierna noemde ze mijn adres. 

Ook de vader van mijn dochtertje kwam om mijn dochter op te halen, zij werd ondertussen afgeleid in de woonkamer en doordat het ook de officiele wisseldag was betreft het co-ouderschap heeft zij gelukkig weinig van dit alles meegekregen. 

Mijn zoontje mocht en kon nog steeds niet bij mij in de buurt komen, en ik hoorde iedereen constant overleggen in de gang over wat er nu moest gebeuren. Toch ging alles langs mij heen..

Er stonden ambulancebroeders in mijn woonkamer klaar met de brancard om mij mee te nemen, ik durfde niet. Na overleg mocht ik met mijn moeder mee naar huis met een stapel medicijnen, of ik deze wel goed innam werd ook door artsen gecontroleerd. 

Aangekomen bij mijn moeder haar huis moest ik de eerste pillen innemen, hier zou ik slaperig van worden. En dat werd ik, ik heb maar liefst 14 uren onafgebroken geslapen. Ook kreeg ik de diagnose postnatale depressie en post patrum psychose. 

Wel moest ik de dagen dat ik niet thuis sliep elke dag langs huis om zo toch een band op de bouwen met mijn pasgeboren zoontje, dit ging moeizaam. 

Ik heb 3 nachten bij mijn moeder geslapen, Mijn dochter zou die dag ook weer bij mij thuis komen dus besloot ik om van af toen ook weer naar huis te gaan, ik wou niet dat zij hier iets van zou meekrijgen. 

Opzich ging het toen ook weer redelijk oke, de medicatie maakte mij wat rustiger. Wel was ik nog vaak angstig en was ik vaak bang door de drang die mij soms overviel om mijzelf of mijn zoontje iets aan te doen. Toch moest ik op mijzelf leren vertrouwen. 

Mijn zoontje is nu 1.5, Maar ik heb zeker een jaar lang af en toe angsten gevoeld en last gehad van vervelende gedachtes. Ook hebben de postnatale depressie en de postpatrum psychose zeker grote littekens achter gelaten, ik raak nog steeds snel in paniek wanneer mijn zoontje niet wil slapen of wanneer 1 van de kinderen ziek is. 

De band tussen mij en mijn zoontje is nu gelukkig enorm sterk. Ik ben heel gek op hem en kan me geen leven meer zonder hem voorstellen. 

Ik ben enorm dankbaar dat ze me op de dag dat alles misging serieus namen en er ondanks dat het een zondag was gelijk actie is ondernomen, dit had allemaal heel anders kunnen lopen.. 

Wel doet het me soms nog heel veel pijn wanneer ik terug denk, ik heb veel van mijn zoontje gemist. En ergens heb ik hem misschien ook wel wat tekortgedaan. Hij verdiende mijn liefde in de eerste dagen van zijn leven ook, Misschien wel juist! 

Toch weet ik dat ik niet beter/anders had kunnen handelen. Mijn moederinstinct heeft hem ergens toch beschermd door toe te geven dat hij bij mij even niet veilig was op dat moment. 

We hebben gelukkig nog een heel leven voor ons waarin ik hem nog heel veel liefde kan geven! Mijn jongste, mijn clowntje, mijn zoon!