Mijn bevalling was een hel, maar wel de mooiste hel op aarde.. “Deel 2”

Oké ik had het dus duidelijk gehoord: de baby heeft in het vruchtwater gepoept. 'Oké en nu?', vroeg Idris. Ook bij hem zag ik angst in zijn ogen... De verloskundige legde kort uit wat het betekende en pleegde een belletje. Nog geen 2 minuten erna moesten wij met spoed naar de medische afdeling. Daar begon het hele circus.

Vanaf dit moment was de pijn zó hevig, dat ik momenten had dat ik even van de wereld was... Ikzelf was natuurlijk hartstikke moe en je hebt zoveel pijn. Je wilt alleen maar slapen en dat de pijn weg gaat, maar dat gaat natuurlijk niet. Dit is pas het begin.

Waar mijn bevalling een rustige badbevalling had moeten zijn met alleen mijn lieve man en de verloskundige om mij heen, werd ik direct in een nieuwe kamer op een andere afdeling aan alle toeters en bellen gelegd.

Er werden banden op mijn buik gelegd, draadjes aan mijn dijbenen en er waren allemaal piepende apparaten om mij heen.

Nog steeds, ondanks het besef, leefde ik in een waas... Het enige wat ik wist, is dat ik zo verschrikkelijke pijn had. Weer had ik momenten dat ik weg viel. Idris raakte vanaf dat punt in bangheid en paniek.

De meting van het hartje van de baby was slecht. Wanneer ik een wee kreeg, daalde de hartslag naar bijna 0. Gelijk werd er een belletje gepleegd. De woorden bleven in Idris zijn hoofd spoken en zich opnieuw herhalen. 'We hebben te maken met een zwak kindje.' Hij was bang om Jayden te verliezen en voelde zich verschrikkelijk. Want als man kun je nu eenmaal niks anders dan je vrouw bijstaan. Wat een machteloos gevoel. Je hoort dat je kindje zwak is en dat het slecht gaat. Ook zie je je vrouw wegvallen en met een ondraaglijke pijn. Het was afwachten en het enige wat hij kon doen, was proberen rustig te blijven, terwijl alle alarmbellen bij hem afgingen.

Binnen 2 minuten stonden er wel 10 dokters in de kamer. Allemaal kwamen ze netjes een handje geven en vertellen wie ze waren. Nou geloof me, ik heb van geen één dokter het gezicht gezien of de naam gehoord.

Ondertussen zat ik naakt met mijn knieën gehurkt omgekeerd in bed, met mijn hoofd richting de hoofdleuning, waar ik een soort van rust probeerde te pakken. Ik probeerde een soort van comfortabel te gaan zitten, maar dit was uiteraard onmogelijk! Elke positie die ik aannam lukte niet. Ik was zwak en vooral heel erg moe met veel pijn... Bewegen kostte gewoonweg teveel energie op dat moment.

Omdat de baby zijn hartslag niet goed was, wilden ze dit scherp in de gaten houden. Ze brachten vanaf dat moment een draadje in op het fontanel van de baby, zodat ze hartslag beter konden monitoren. De eerst volgende wee was afwachten en kijken wat het deed met de baby. Uiteindelijk bleek de hartslag oké te zijn. Wat bleek, is dat Jayden zich verschoof tijdens de wee waardoor zijn hart niet tot nauwelijks waarneembaar was.

Het ging nu snel. De persweeën dienden zich aan en het enige wat heel mijn lichaam wilde was de baby eruit persen. Ik had nog geen 10 centimeter ontsluiting en de dokter gaf aan dat ik nog niet mocht persen! Maar ik kon het niet tegen houden, het moest eruit! Het moment dat ik mocht persen duurde lang. De dokters gaven aan dat ik 3x 10 seconden lang zo hard mogelijk moest persen. Maar na meer dan 15 uur weeën te hebben gehad en al meer dan een dag niet meer te hebben geslapen en of meer te hebben gegeten, was mijn lichaam op.

'Persen, persen, persen!', was het enige dat ik hoorde. En dat deed ik ook voor de eerste 13 seconden met al de kracht die ik had. Het hoofdje was zichtbaar, maar schoot iedere keer wanneer ik niet meer kon weer terug. Ik werd moedeloos. 'Hij komt er niet uit, ik kan dit niet.' Ik kon gewoon niet meer. Hoe moet ik dit ooit voor elkaar zien te krijgen? 'Je bent een onwijs sterke vrouw', zeiden ze. 'Je gaat zometeen jouw wereldwonder ontmoeten, jij kan dit!'

Maar op dat moment was ik zwak heel zwak. Na nog een aantal keer te hebben geperst, en weer het hoofdje hebben gezien die terugschoot, gingen ze iets anders proberen. Ze vroegen me of ik het hoofdje zelf wilde zien, misschien kreeg ik daar extra kracht door en zag ik hoever ik eigenlijk al was! Ik heb het hoofdje eventjes gezien in de spiegel. Het besef kwam ineens. Een soort van oergevoel kwam naar boven en ik gaf alle kracht die in mijn lichaam zat.

“JA JA JA PERSEN PERSEN PERSEN HIJ KOMT!!”

Hij kwam eindelijk! Maar omdat ik nu te hard perste en Jayden ineens met een rotvaart ter wereld wilde komen, moest ik stoppen en langzaam de wee weg puffen. Het hoofdje kwam te snel en ze moesten het tegenhouden. Toen het hoofdje er was, kwam de rest er gelijk achteraan. En toen hoorde ik HEM! De baby! Onze Jayden! Hij huilde gelijk luidkeels en werd op mijn buik gelegd. Een onbeschrijfelijk gevoel. Er gingen wel duizend emoties tegelijkertijd door mijn lichaam en hoofd heen. Pijn, blijdschap, verdriet, opluchting, en liefde dat ware de main emoties. En de tranen rolden over mijn wangen... 'Dit dit is van ons, dit mensje hebben wij samen gecreëerd uit liefde en heeft mijn lichaam gebaard.' In een woord: wauw.

Nadat we even van Jayden hebben konden genieten, werd hij volledig nagekeken door doktoren omdat hij natuurlijk in het vruchtwater had gepoept. Gelukkig was hier helemaal niks van te zien of te horen in zijn longetjes, en hij werd gezond verklaard.

Maar wij moesten door mijn hevige bloedverlies tijdens de bevalling en zijn poepen in het vruchtwater nog wel een nacht extra ter observatie blijven.

Nadat ze Jayden weer terug op mijn buik hadden gelegd, begonnen de dokters met het hechten met het zaakje daar beneden.. Ik was volledig van voor naar achteren uitgescheurd maar dat had ik al gevoeld tijdens het persen.

Idris zei dat ze het als een soort van puzzelstuk eerst bij elkaar aan het leggen waren om te kijken hoe ze het moesten terug hechten.

Ze hebben er wel geteld 1,5 uur over gedaan om alles weer op zijn plek te zetten. En ook dit was zeker geen pretje, maar ik was alleen maar op de blauwe wolk te vinden bij ons ventje.

Nadat eindelijk alles en iedereen even weg was uit de kamer en ik alleen met Idris en mijn familie was. Was dat het fijnste gevoel ooit. “Kijk ze nu allemaal toch zitten dacht ik.. Zo blij en trots op dit mooie ventje” Maar ik voelde mij nog steeds slecht. Heel slecht..

Even uit bed op en neer lopen dat kon ik niet.. Ik was zo zwak dat ik alleen maar kon trillen als een rietje. Toen ik naar de wc moest om het eerste plasje te doen werd ik ondersteund door 3 mensen. Zelf lopen kon ik niet.. Mijn hoofd was licht en mijn lichaam leek wel ergens anders te zijn.

Na 1 dag extra ziekenhuis, ging het toch nog niet naar behoren en moesten wij nog een nachtje blijven. Vanaf deze dag kwam ik erachter dat er iets niet oké was.