Mijn baby huilt, wat nu?!

Gister liep ik op mijn tenen door de woonkamer met mijn baby in de armen. Ik probeerde zo min mogelijk te zwiepen en te zwaaien. Het was gelukt; hij was niet wakker geworden. Heel langzaam legde ik hem in zijn ledikantje op zijn eigen kamer.

Zijn armpjes bewogen automatisch omhoog. Alsof hij me wilde grijpen. Ik zag zijn ogen openen tot spleetjes. Er kwam een zacht newborn-snikje uit zijn keeltje. Voorzichtig stapte ik naar achteren. Dit moest ik volhouden. In ieder geval voor 10 minuten. Met haren overeind nam ik plaats op de bank. Hup, televisie aan. Het snikje ging over in huilen. Ik kon me niet meer concentreren op het programma. Het huilen ging over in schreeuwen. En. Nu. Is. Het. Afgelopen. 5 minuten. Dit houd ik niet meer langer vol.

Met snelle passen ging ik naar het bedje van mijn zoon. In één vlugge beweging tilde ik hem op uit bed. Klaar. Mijn zoon stopte gelijk met kermen en keek me met twee volle grote kijkers aan.

Herkenbaar ladies? Wij vrouwen kunnen slecht tegen het huiltje van je kind. En dat is expres, zodat we goed voor hem zorgen. Vaders zeggen vaak: 'Je verwent hem zo'. Maar is dat wel zo?

Ik ben er als kinderpsycholoog van overtuigd dat een baby altijd met een reden huilt. Heeft het een vieze broek, dan huilt het. Heeft het gespuugd, dan huilt het. Heeft het krampjes, dan huilt het. Heeft het honger, dan huilt het.

Een baby huilt eigenlijk altijd als iets niet naar de zin is. En mist het de aandacht en de fysieke warmte van mama of papa, dan huilt het. Als moeders gaan troosten, is dat juist goed voor de hechting tussen ouder en kind. In veel culturen (en ook veel diersoorten) is het zelfs normaal dat je je kleine bij je draagt, zodat je altijd samen bent.

We hebben nu een cultuur 'gemaakt' waarbij dat niet kan, we werken, vinden dat de baby een eigen kamertje moet hebben en kinderen moeten naar school. Laat ons de kinderen dan ook zeker troosten als we er wél zijn. En nee, je krijgt geen verwende baby, want een baby kan cognitief pas leren op een latere leeftijd. Ze genieten gewoon van ouders, laat ze nu dat nog kan. Straks moeten ze zoveel.