Mijn 2

Mijn oudste zoon riep steeds mama je hebt een baby in je buik, nee mannetje mama heeft geen baby in haar buik, jawel mama je hebt 2 baby's in je buik. Een paar dagen er na stond ik met een positieve test in mijn handen, hij had gelijk! Ik zou voor de 3e keer moeder worden en mijn vriend voor de 1e keer vader. 

De 1e echo altijd spannend en ja hoor we zagen een kloppend hartje, het was er 1. 

De weken gaan voorbij en ik had steeds wat krampen, ik dacht dat komt door de groei van mijn baarmoeder, maar het zat me toch niet helemaal lekker. Mijn buik groeide als kool en had toen ik bijna 3 maanden zwanger was al een aardige buik. 

Op een dag kuste mijn oudste mijn buik en zei mama, de baby's zijn ziek ze gaan dood. (Hij bleef volhouden dat het er 2 waren). Ik probeerde hem gerust te stellen en zei dat de baby veilig bij mama in haar buik zat. Maar toch een paar dagen later kwam er bloedverlies met wat stolsels, in paniek belde ik de verloskundige en we mochten gelijk langskomen in het ziekenhuis. Alles zag er goed uit! Mijn vriend en ik waren nog niet zo lang samen en wonen apart. We sliepen bij hem en het bloeden hield niet op, toch maar even de huisartsenpost gebeld en we mochten komen. Ik moest gaan liggen en ze wou me gaan onderzoeken, en zei sorry maar u heeft een miskraam, de kleine is er al half uit. M'n vriend wou niet dat ik keek, maar je was zo klein! Tranen vloeiden over mijn wangen, ik voelde me gefaald en voelde mij ontzettend schuldig tegenover mijn vriend. 

Ik kon en wou het niet geloven en ik eiste een echo (ookal was er maar steeds 1 te zien op de echo) , de arts wou me in 1e instantie niet naar boven verwijzen, want met zoveel bloedverlies kon ik echt niet meer zwanger zijn, maar ik kreeg een echo. Eenmaal boven voor de echo, de verloskundige ging kijken en ja hoor, mijn oudste had gelijk, er zat er toch nog 1! Het hartje klopte erg langzaam, maar toch hield ik hoop en hoopte dat het met deze wel goed zou komen. 

Volgende dag, ging ik naar het toilet en hoorde een keiharde plons en bloedde hevig. We moesten gauw naar het ziekenhuis komen, er werd een echo gemaakt. Diep van binnen weet je dat het fout zit, maar toch hou je hoop, maar het was leeg. 

Het herstel en verwerken ging moeizaam, ik verloor ontzettend veel bloed en viel regelmatig flauw. De artsen vonden het maar raar dat het er 2 waren, omdat ze er steeds maar 1 op de echo zagen, waar de andere precies zat is en zal een raadsel blijven. Na 2 maanden was mijn lichaam redelijk hersteld en 4 maanden na de miskraam raakte ik opnieuw zwanger van een gezonde zoon, die nu inmiddels bijna 2 is en hebben we nu ook een pasgeboren dochter. Het is nu bijna 3 jaar geleden, jullie waren zo welkom! En mis jullie ontzettend. 

Volgens mijn zoon was de tweeling een jongen en een meisje en zijn ze nu in zijn ogen weer terug gekomen, maar dan wel omstebeurt.