Met lege handen thuis komen & het regelen van de uitvaart

De rit naar huis was verschrikkelijk, zaten we dan, met een lege maxi cosi, waar ons zoontje maar 2 keer in heeft mogen liggen. Mijn man en ik waren allebei stil, zeiden nauwelijks wat tegen elkaar, en bij mij bleven de hele rit de tranen stromen. Ik durfde toen we thuis kwamen eigenlijk helemaal niet de auto uit te stappen, want ondertussen wisten er vele al van het overlijden van onze zoon. Ik ben toch gauw naar binnen gelopen, en mijn man en ik gingen direct door naar boven, we waren allebei op, moe van 2 dagen geen slaap, uitgeput, kapot van verdriet. We kropen tegen elkaar aan, vielen elkaar in de armen, en zijn zo even samen in slaap gevallen. Na 1,5 uur slaap moesten we de uitvaart gaan regelen.

De uitvaart verzorgster kwam bij ons thuis. En dan moet je dingen gaan regelen, die je nooit zou willen regelen. Krijg je een boekje voor je neus gelegd, met voorbeelden van overlijdens kaarten en teksten. Met plaatjes van mandjes, kistjes. En nadenken over welke foto je wilt gebruiken voor eventueel de kaart. Ik zat vol verdriet, vol met tranen, te kijken naar alle voorbeelden, en ik wou dit allemaal niet. Ik wou gewoon mijn zoontje terug.

Toch moest er wat uitgekozen worden, en hebben we voor een van de laatste foto’s gekozen, die we gemaakt hadden toen Daley nog bij ons thuis was. Een prachtfoto. Zo helder en wijs hij naar ons keek, en genoot van het bij ons zijn.

We hadden een kistje uitgekozen, een kaart met foto en tekst, en moesten een datum afspreken voor het condoleren en de uitvaart zelf. Het condoleren vond plaats een dag voor de uitvaart, op 23 december. Dit kon al vrij snel, ook omdat als wij langer zouden wachten tot bijvoorbeeld na de kerst, dan zou onze zoon zo vertekend zijn en niet meer mooi uitzien, zoals hij echt was. We kozen er ook voor, dat zijn kistje open bleef, en dat een ieder die Daley nog wou zien, dat ook kon. We lieten de keus aan hun. Daley lag er nog mooi bij, had wel iets plekjes op zijn wang, van alle pleisters die hij in het ziekenhuis op heeft gehad.

Het leek of hij sliep, hij lag er zo mooi en vredig bij, in zijn mooie kleertjes, met zijn eigen knuffeltjes en eigen dekentje die wij in het kistje over hem heen deden. Het liefst wou ik hem gewoon oppakken, en meenemen naar huis want daar is zijn THUIS. Niet in zo’n kistje, maar gewoon thuis, in zijn eigen bedje, zijn eigen kamertje.

De avond van condoleren keek ik zo tegen op, ik wou het niet, was misselijk, en wou dat het snel achter de rug was. Onze families ( ouders en zussen) stonden ons bij.

Mijn man had hele mooie muziek uitgezocht en foto’s die gedraaid werden tijdens deze avond, zo kon iedereen ook nog zien hoe Daley was.

De deuren gingen open en de eerste kwamen binnen, en vooraan bij de deur kon er nog wat geschreven worden op kaartjes. In dit uurtje van condoleren, was het enorm druk geweest, er stond een hele lange rij buiten, en het bleef maar doorlopen. We stonden versteld dat er zoveel mensen zijn geweest, die afscheid kwamen nemen van onze zoon, en hem nog wouden zien, en er voor ons waren. Na een uur ging de deur dicht, en gingen wij ook weer naar huis, vol tranen weer, want wetend dat morgen de laatste keer is dat wij Daley nog konden zien. De volgende ochtend moesten we al vroeg bij het crematorium zijn. Onze families en paar goede vrienden waren bij ons. Daley werd bij ons in de auto gedragen. Wij wouden Daley nog voor een laatste keer bij ons. Deze rit ook weer verschrikkelijk. Dit wil je als ouder zijnde nooit meemaken. Of over na hoeven te denken..

De dienst was mooi, er werd nog gesproken, mijn moeder sprak namens haar en mijn vader, en ze las een gedicht voor van mijn nichtje van (toen 9 jaar). Mijn vader, zat naast mijn moeder, in tranen, aan het snikken. Zo heb ik mijn vader nog nooit gezien, snikkend, met tranen over zijn wangen, vol verdriet, zijn mooie sterke kleinzoon, waar hij zo dol op was, van hield, en zo kort maar heeft mogen leven. Op het eind van de dienst hebben mijn man en ik nog even samen stil gestaan voor zijn kistje, hielden elkaar stevig vast, en lieten mekaar niet los. Tranen, tranen en nog meer tranen. Pijn, heel veel pijn. Dit was echt de laatste keer, en moesten we echt afscheid nemen. Ik kon wel door de grond zakken.

Ik wou dat ik je nog even vast kon houden, je kon knuffelen, je kusjes kon geven. Je zeggen hoeveel papa en mama van je houden, jij alles voor ons bent, en ons zoveel liefde gegeven hebt. Wat zou ik je graag nog eens willen zien, je mooie vingertjes en teentjes bekijken. Ik zou alles over hebben omdat nog 1 keer te kunnen. En jou papa ook. Want jou papa wat was hij trots op jou, gek met jou, blij met jou, je was zijn beste vriendje, hij had alles voor je over, had zoveel plannen om met jou te gaan doen, je te laten zien. Hij was stapelgek op jou..

Wat had ik jou en je papa graag samen gezien..

Bijna ben je alweer een jaar bij ons weg, over 6 daagjes. Deze dagen vallen me best wel zwaar, al laat ik het niet zo merken omdat ik sterk wil zijn.

Deze hele maand december is K*T, vooral 21 en 24 december.. Het liefst wil ik deze maand overslaan. Iedereen is vrolijk, blij, heeft zin in de feestdagen.. En voor ons hoeft het eigenlijk niet meer. Wij zitten met veel verdriet, veel pijn en is het gemis nog groter. Al helemaal nu wij dit jaar in september ook een zoontje zijn verloren ( waar ik later ook over ga schrijven).

Kerst zal nooit meer het zelfde zijn.

Lieve Daley, papa en mama hopen dat je het goed hebt daarboven en dat je op je broertje past. Je had ons zoveel liefde gegeven, en houden ontzettend veel van jou. We missen je elke dag enorm. We doen ons best er het beste van te maken, en hopen dat je trots op ons bent. Je zal voor altijd onze eerste zoon zijn, die ons heeft laten zien wat liefde is. Ooit komen we elkaar weer tegen en zullen we samen zijn als gezin, zoals het hoorde te zijn. Geef je broertje een knuffel van ons.

Papa en mama houden van je, zo zo zo veeeeeeeeel!