Met 10 week zwangerschap ben ik bijna overleden

Als ik in januari 2016 zwanger blijk te zijn, gaan de eerste 1,5 week na de positieve test goed. 

De week erna volgt, ik ben misselijk en aan de diarree, ik hou geen eten binnen, een griepje zal je denken? Af en toe heb ik er een goede dag tussen zitten, maar deze zijn van korte duur. Ik bel de verloskundige, aangezien ik geen water meer binnen hou en ik maak me zorgen over de baby. 

We moeten naar het ziekenhuis. Ik zit in elkaar gezakt in de wachtkamer en het duurt allemaal veel te lang. Ik voel me slecht, vreselijk ziek. We zijn eindelijk aan de beurt, de dokter stelt wat vragen, neemt bloed af, doet een urine onderzoek en we krijgen onze eerste echo. Wel is deze echo inwendig, ja hier had ik nog niet over nagedacht. We zien dat het hartje klopt en het tovert een lach op ons gezicht. Uit mijn urine blijkt dat ik licht uitgedroogd ben, ik krijg medicijnen en mag het nog 24 uur thuis proberen. De dokter gaat in eerste instantie ook uit van buikgriep. De dag erna gaat goed, ik drink weer en de medicijnen lijken hun werk te doen. De arts is tevreden en draagt mij weer over aan de verloskundige.

Eerste opname

De dag erna gaat het minder, ik lig de hele dag boven een emmer op de bank. Naar de wc red ik niet meer. Hoe kan dit nou? Gister ging het zo goed! Weer contact met de verloskundige, ik moet weer naar het ziekenhuis en moet een tas met spullen meenemen. In het ziekenhuis blijk ik weer uitgedroogd te zijn en word ik opgenomen. Ik moet blijven, de griep houdt mij nog steeds in zijn greep. Mijn ouders komen langs en ik huil. Ik ben zo verdrietig. Hopelijk slaat het infuus aan. De nacht duurt lang en ik kan niet slapen. Ik geef nog steeds over en krijg inmiddels andere medicijnen. Ik blijk een zwangerschapsziekte te hebben: Hyperemesis Gravidarum, afgekort als HG. Dit houdt in dat ik extreme zwangerschapsmisselijkheid heb en hierin afhankelijk van het  ziekenhuis ben. Er is weinig over bekend en 1% van de vrouwen krijgt dit. Na ruim 24 uur voel ik me stukken beter. Ik mag naar huis. Ik heb weer wat energie. Thuis gaat het weer volledig mis, elke inspanning is teveel, de trap op kost zoveel kracht, dat ik er twee uur van moet bij komen, ook naar de wc lopen kost erg veel kracht. 

Inmiddels eet ik al 2 weken niets meer. Bij alles wat ik eet, gaat mijn maag in protest. Ik gooi alles eruit. Zondag weer naar het ziekenhuis. Gelukkig niet uitgedroogd, we hebben gesproken over sondevoeding voor als dit blijft aanhouden. Ik mag weer naar huis. Het gaat slechter en slechter. Ik huil, lig in elkaar op de bank, heb hulp met aankleden en douchen en geef alleen maar over. Mijn maag wil zelfs geen water meer accepteren. Ik probeer op ijsklontjes te sabbelen maar ook dat blijft niet meer binnen.

Mijn tweede en meest heftige opname

Een aantal dagen na mijn laatste ziekenhuisbezoek ben ik samen met mijn moeder weer op de poli. Ik voel me zwak en eet al bijna 3 weken niet, drinken lukt ook niet meer. Ik zit in een rolstoel, omdat lopen veel te zwaar is. We zijn nog geen vijf minuten bij de dokter binnen en ik word alweer opgenomen. Ik ga naar de afdeling en wacht tot mijn kamer klaar is. Zwak en verdrietig. Ik ben er nog veel erger aan toe dan de eerste opname. Ik lijk met het uur verder achteruit te gaan. Ik krijg een infuus, maar blijk bijna niet meer te prikken. Ik ben erg uitgedroogd, maar inmiddels ook wat warrig. Krijg veel niet meer mee en ben blij dat mij moeder bij mij is. 

Er volgen lange vreselijke dagen in het ziekenhuis ik ben nog nooit zo ziek geweest. Er komt een diëtiste, vanwege het opstarten van sondevoeding. Vreselijk dat dit moet en ik zie er ook best tegen op. Ik ben alleen zo zwak dat ik veel dingen niet meer meekrijg. Het inbrengen van de sonde is echt geen pretje. Mijn maag blokkeert er vreselijk van. Ik blijf maar misselijk. De sondevoeding wordt heel laag gezet, om mijn maag te laten wennen. Helaas gaat het met mij alleen maar slechter... Ik word alleen maar zieker, krijg steeds minder mee van wie er bij mij zijn en wat er wordt gezegd. Mijn lichaam begint op te geven, het maakt keuze in welke functies nog nodig zijn en welke uitgeschakeld worden. 

Ondanks ik vrijwel niet meer kan reageren op vragen, behalve met mijn ogen, hoor ik wel dat er gepraat wordt. Inmiddels is mijn bloeddruk heel erg laag en ben ik zelfs te zwak om nog uit bed te komen. Dit houdt in dat ik in bed moet plassen op een po. Ik vind dit vreselijk, alle slangetjes waardoor ik vocht en voeding krijg. Ik besef dat die mij nu eigenlijk in leven houden. Het wordt mij te veel, ik huil vaak en besef dat ik niks meer alleen kan. Ik ben afhankelijk van sondevoeding, infuus, een po en familie die mij helpt met wassen of douchen. Ik wil dit niet, dit is niet wat ik mij er bij voorgesteld had. Mijn lichaam geeft op, die wil niet meer. Hoe kunnen mensen dit volhouden? Hoe kun je op deze manier een zwangerschap volbrengen? Ben ik dan te zwak hiervoor? Een aantal keer zeg ik dat ik niet meer kan, ik ben op ik wil dit niet meer. Op deze manier gaat het ten koste van mij zelf zowel lichamelijk als geestelijk... 

Die nacht word het allemaal erger ik kan alleen maar huilen. Het besef komt binnen dat mijn ziekte mijn leven beheerst. Ik bel midden in de nacht overstuur naar huis. Ik zeg er mee te willen stoppen. Ik kan echt niet meer. En vraag of hij mij steunt als ik opgeef. Het is een zwaar telefoongesprek. Zullen we dan nooit kinderen krijgen? Mijn ex-partner besluit naar mij toe te komen. We hebben samen gehuild en gepraat, samen nog wat geslapen en besloten de dokter op de hoogte te stellen dat we ons kleine wondertje weg moeten laten halen, want ik kan echt niet meer. Het is een verdrietig gesprek en de arts zegt dat het onze keus is, maar dat hij zo graag wil dat we het redden. 

Er komt nog een maatschappelijkwerkster langs die een gesprek voert met ons, nou ja ik ben zo ver weg dat ik niet eens iets kan zeggen. Mijn ex doet het woord en staat volledig achter mij. Ik geef aan als het binnen 24 uur iets beter zal zijn ik het nog wil proberen. De artsen zetten alles op alles, om mij iets te kunnen oppeppen. De sondevoeding lijkt langzaam zijn werk te doen. Ik voel mij iets beter en geef minder over. Wel ben ik nog volledig uitgeput. De dagen gaan langzaam, maar na een kleine week mag ik met sondevoeding naar huis. Ik krijg thuiszorg en heb inmiddels thuis een rolstoel. 

Vreemd om je hier aan over te moeten geven. Ik blijf zwak en ziek en lig op een bedje in de woonkamer. Ik kan niks en heb dagelijks mijn ouders thuis om mij te helpen. Mijn wereld staat stil, maar het dagelijkse leven gaat gewoon door. Ik kwakkel een beetje aan en blijf veel overgeven. Na een kleine twee weken gooi ik zelfs mijn sonde er uit. Ik ben verdrietig en een beetje in paniek. Het inbrengen van de sonde heb ik als heel vervelend ervaren en nu moet het opnieuw. Het lucht op dat de sonde er uit is, maar helaas kan ik niet zonder, dus moet de sondevoeding opnieuw worden ingebracht. Deze keer gaat het al iets beter. Ik blijf verdrietig, wat moet ik er veel voor over hebben! Waarom zijn er zoveel mensen met de perfecte zwangerschap? Ik ben best een beetje jaloers...

Volgende keer deel 2