Maar wat eet de baby?!

Nu ik zelf weer een baby heb die niet met de pot mee-eet (want te zout en niet goed voor het kleine babylijf), zit ik weer midden in het: ‘wij hebben eten, maar wat eet de baby’ dilemma. Ik weet niet hoe jij het hebt, maar ik heb met enige regelmaat dat ik vergeet dat er minimondje mee-eet dat specifieke dieetwensen heeft.

Bij de oudste begon ik heel enthousiast met zelf koken. ‘Opperdepop’ was in huis gehaald en ik probeerde toch echt om er iets van te maken. Tot er geweigerd werd om mijn culinaire hoogstandjes te eten. Na een aantal weigeringen zonk de kookmoed mij in de schoenen. De potjes die ik ‘voor het geval dat’ gehaald had, verdwenen in steeds rapper tempo. Dochterlief had overduidelijk een voorkeur voor massaproductie.

Nu krummel nummer twee zich aangediend heeft en inmiddels luidkeels duidelijk maakt dat hij meer wenst dan melk alleen, is het dilemma weer daar. Ik ben aan het koken geslagen en deze eter is lang zo kieskeurig niet als zijn grote zus. Alles wat voor het –al dan niet hongerige- mondje verschijnt, gaat naar binnen. Aardappels, pasta, boeken, bananen, schoenen, sperziebonen; het één wat verder in het spijsverteringskanaal dan het ander. Weer ben ik begonnen met koken, en invriezen dit keer. We begonnen met twee of drie ijsblokjes hapjes per keer en al enige tijd gaan er hele maaltijden in. Dit kind eet wel van mijn culinaire hoogstandjes zoals aardappel met wortel en pasta met tomaat en basilicum.

En ik voel me een geslaagd moeder op culinair gebied. Het vereist dan wel wat planning in het bereiden van de maaltjes – 500 gram macaroni kan héél lang van gegeten worden – maar mijn kind eet mijn prakjes en ik bespaar denk ik zo’n 30-50 cent per maaltijd. Ik wist wel dat ik het kon, alle eigenwijze grote zussen ten spijt!

En wat eet jouw baby? Zelfgemaakte culinaire hoogstandjes of lekker makkelijk uit een potje?