Maandag 14 december: Weer een ambulance

Maandag 14 december rond 02:30 sloeg de paniek toe: Nola werd wakker en schreeuwde zo ontzettend hard, dat Rick en ik meteen wisten: Dit is foute boel.

Ik hield haar vast en merkte gelijk dat ze moeite had met ademhalen.

Rick belde 112 en het werd gelukkig serieus genomen door de meldkamer: Er werd een ambulance gestuurd.

Ruim 20 minuten hebben we op de ambulance moeten wachten, maar het leek nog zoveel langer!

Ik liep met Nola door de woonkamer en probeerde haar af te leiden, maar ze lag zo levenloos in mijn armen; geen beweging, hele grote ogen die recht vooruit stonden en een ademhaling die steeds opnieuw wegviel.. Af en toe als ze weer bijkwam, schreeuwde ze het uit, alsof ze enorme pijn had, maar viel dan weer weg.. De paniek nam het over bij mij. Kom op meisje, blijf bij me! De tranen rolden over mijn ogen en Rick zei: "Probeer asjeblieft rustig te blijven!", maar dat ging niet: Ik dacht echt dat we haar kwijt zouden raken!

De ambulance was er eindelijk en ze namen Nola meteen mee de ambulance in, om haar te checken op onze oprit.

Ik mocht niet mee, want ik was volgens hun teveel in paniek.. Wat?! Ik wil nu bij mijn baby zijn!! Tuurlijk ben ik in paniek, ik zie dat het niet goed gaat met haar!

Maar wat ik ook zei, alleen Rick mocht mee de ambulance in.. En dus stond ik voor een dichte ambulancedeur.

De paniek werd hierdoor juist nog erger bij mij, want hoe was Nola er nu aan toe?! Wat is er met mijn baby aan de hand?!

In volle paniek ging ik buiten bij de voordeur zitten en bleef vol spanning kijken naar de ambulance.. Het werd een tijd even wazig, maar ik herinner me wel nog dat ik omviel terwijl ik hyperventileerde.. Maar ik wilde er bij blijven, ik wilde weten hoe het met Nola ging!

Na een tijdje voelde ik iemand hard trekken aan mijn linkerarm en werd er geschreeuwd door een van de ambulancebroeders: "Jij kunt best staan!" maar ik zakte steeds opnieuw onderuit.. Huilend vroeg ik waar mijn baby is.

De ene ambulancebroeder zei tegen de ander: "Regel jij dit maar. Hier heb ik nu echt geen zin in. Ik ga met de vader van het kind praten."

De andere ambulancebroeder bleef bij me en al snel kwam ik bij. "Waar is mijn meisje?!" vroeg ik nog in volle paniek.

"Ze is bij de vader en mijn collega. En het gaat weer goed met haar."

Ik probeerde gelijk weer op te staan, want ik moest haar zien.

En daar zag ik ons meisje, in de armen van de andere ambulancebroeder; Ze zag wit, met rode oogjes van het huilen, maar verder verbazingwekkend goed ten opzichte van eerder die nacht.. Ze lachte meteen naar me en ik pakte haar weer vast. Dit keer kreeg ik tranen van geluk: Mijn meisje is weer oké.. Ze is er nog.

Haar hartslag en ademhaling waren nu goed, maar we kregen het advies om zelf met haar naar de huisartsenpost te rijden voor een volledig onderzoek. Zo gezegd, zo gedaan. Ook daar mocht (i.v.m. corona) maar één ouder mee naar binnen, maar nu wist ik dat het inmiddels beter met haar ging.

Uiteindelijk bleek Nola een virale infectie te hebben, waarschijnlijk het buikgriepvirus. Daarnaast heeft ze al een tijdje last van doorkomende tandjes en koorts, en werd het haar daarom gewoon echt teveel.

We mogen haar gerust paracetamol geven totdat ze wat meer is opgeknapt. Ook even geen groentehapjes of boterhammetjes, maar flesjes en fruithapjes met appel zodat ze zeker weten genoeg vocht binnenkrijgt.

Wat was ik ontzettend opgelucht, maar wat voelde ik me tegelijkertijd rot: Hadden we dit kunnen voorkomen? Hadden we het eerder kunnen merken aan Nola en sneller aan de bel moeten trekken?

Maar zo achteraf bedenken wat je beter wel/niet had kunnen doen, heeft toch geen zin.

We letten nu goed op haar en ze krijgt nog meer liefde (als dat überhaupt nog kan) en slaap en regelmatiger een wat lichtere voeding, maar wel zodat ze genoeg vocht binnenkrijgt.

Lieve Nola, wat heb je mama en papa laten schrikken, maar wat zijn we blij dat we weten dat je snel weer zult opknappen! ❤️

En meneer de ambulancebroeder, in vervolg mag je gerust wat vriendelijker zijn: Ik ben geen arts en weet niet hoe ernstig de situatie is op dat moment, maar voor zover ik het zelf zag en mijn kindje ken, wist ik dat dit niet best was. Dan reageer ik misschien maar "te dramatisch", liever dat dan dat ik de situatie te licht had ingeschat.