M'n labeltje

Na een drama bevalling en een verrot lang lichamelijk herstel er achter komen dat je psychisch ook een wrak bent is zwaar. Gediagnosticeerd worden met een psychische aandoening was eigenlijk, uiteindelijk een opluchting. Een excuus voor gevoelens, handelingen en reacties. Maar geloof me, je kunt beter je been breken of tijdelijk in een rolstoel zitten want dat is zichtbaar. En hoe leg je PTSS uit? 

Leven met dit label gaat me redelijk goed af. Ik weet zo ondertussen wat ik kan verwachten van mezelf. Het enige waar ik moeite mee heb is  verwachtingspatronen bijstellen en het niet begrepen worden door mijn omgeving. Ik wil dat mensen naar me luisteren en ook iets doen met wat ik zeg. Ik wil dat zij zich zelf even niet voor opstellen en zich neerleggen bij mijn beslissingen. Ik vraag niet veel. Alleen dat men zich een beetje aanpast. En als dat niet gaat zoals ik het wil dan reageer ik daar niet leuk op. Gewoon omdat ik op dit moment niet snel kan herstellen. En het werkt dan ook heel erg averechts om tegen mij in te gaan. Sorry! Maar ga eens in mijn schoenen staan! Beeld je eens in hoe t op je 30ste is om te weten dat je toekomst ideaal met 2 kindjes van je zelf er niet meer gaat komen door een domme infectie. Beeld je eens in om vanaf je 30ste nooit meer ongesteld te worden. Beeld je eens in hoe het is om ergens te komen waar je de mensen niet echt kent en alleen maar blikken vol medelijden te krijgen. Alleen maar vragen omtrent het hele gebeuren. HALLO IK BEN MEER DAN DE VROUW ZONDER BAARMOEDER! Ik ben een geweldige moeder. Doe alles voor mijn beebje. Ik ben leuk, grappig, hou van eten en van wijn, goed voor iedereen en ik ben gewoon Stacee. Een beetje anders en voor het leven getekend en getraumatiseerd maar ook gewoon nog Stacee.

Ik hoop ooit weer een beetje de oude te worden. Ik hoop ooit weer easy in de omgang te zijn en tot die tijd hoop ik op begrip. Voor mij en m'n ptss labeltje.