Little Miss Diva

Van de ene op de andere dag verdween mijn overwicht. Nou verdwenen niet echt. Hij heeft nooit kans gehad te ontstaan. Gezien Jaé-Lynn 8 maanden is, heb ik deze nooit nodig gehad. Maar nu, nu wordt ze een boefje. Boefje? Zeg maar gerust boef. Ze wilt alles doen wat niet mag. Waarvan ze weet dat het niet mag. Waarvan ze weet dat papa en mama het een beetje vervelend vinden. Zoals op elke toets op je toetsenbord rammen als je net even snel dat belangrijke mailtje eruit wilt gooien. Je telefoon achter de bank gooien als je net aan het wachten bent op een telefoontje. En boven op je gezicht gaan liggen als je net dat spannende stukje van je serie wilt kijken. Dit is een kleine greep uit de lieftallige dingen die ze doet.

Maar laat dit niet het 'grote' probleem zijn. Het grote probleem is waar ik het eerder over had. Mijn overwicht. Dat ze die 'stoute' dingen doet. Dat hoort erbij. Ik weet dat dit, helaas, alleen maar 'erger' gaat worden. Iets over grenzen opzoeken enzo.
Belangrijk hierin is, je raad het, grenzen aangeven. Ik ben van mening dat je hier niet vroeg genoeg mee kunt beginnen. Er komt een moment waarop ze zal begrijpen wat 'nee', 'niet doen', 'hou daar is mee op' betekend.

Nu ben ik daar dus al druk mee bezig. Maar terug naar mijn overwicht. Ik waarschuw dus. Roep 'nee'. En meer van dat. Wat nu het probleem is.. Ze lacht me uit als ik het doe. En niet een beetje lachen, maar hoofd naar achteren hardop schater lachen.. Nu is het niet altijd zo uitbundig, soms is het een grinnikje. Of een glimlach, dat kan ook. Maar op welke manier dan ook, ze lacht. Dit is natuurlijk niet de bedoeling. En wat nog veel meer niet de bedoeling is, is dat mama dan ook lacht. Maar mama kan er niets aan doen. Zodra dat koppie begint te glunderen, doe ik dat vanzelf ook. Maar we weten allemaal wat er kan gebeuren als zij altijd overal mee wegkomt. Dit willen wij niet. Met de pit die zij nu al in zich heeft.. Nee.. dat willen wij zeker weten niet..Ik probeer nu dus serieus te blijven als ik haar waarschuw. En haar te stoppen bij de beginnende glimlach. Want dat lukt me nog. Nip it in the butt, dat lachje! 

Wat wij nog meer moeten nippen, is het nare trekje wat zij ineens ontwikkeld heeft. Gillen. En het is niet gillen, gillen. Zo van 'help ik ga dood' gillen. Maar een 'ik ben het hier absoluut niet mee eens' gil. Of een 'wie denk je dat je bent' gil. Of een 'hallo, zie je me hier niet zitten' gil. Zodra het niet gaat zoals zij dat wilt, zet ze deze in. Soms gilt ze ook uit blijdschap en enthousiasme. Ik snap dat mensen daarom snel reageren op haar gilletje, omdat ze denken 'ach dat poppie, ze is zo een vrolijke meid'. Maar nee. Trap er niet in! Geloof me, er zit echt een verschil in het blijde en het diva gilletje. Blij is hoog, hard, één lange haal. Diva, diva is snerpend, korte haaltjes achter elkaar, zeurend en wat lager. 

Die baby's, die leren snel. Want ik weet niet hoe wij ineens op dit punt zijn belandt. Dat zij nu weet dat ze dit 'moet' inzetten. Maar dit gaan we dus weer even snel afleren. Want een diva prinses, nee, daar zitten we niet op te wachten. En wat moet dat dan worden straks. Als ze 3 is? 5? 10? 15? My God.. 

Nip.

It.

In.

The.

BUTTTTTT.