lieve mama van een prematuur deel 3

al het verpleeg personeel ging naar buiten, ze hadden ons de vraag gesteld, waar we een kwartier de tijd voor kregen, wat wij wilden qua beleid omtrent de geboorte van ons kindje.

- Actief beleid, dat ze er alles aan zouden doen om haar te laten leven.

- terughoudend beleid, dat ze haar zouden laten geboren worden en dan gelijk bij ons neerleggen.

Wat ons beslissing ook was, we konden bij actief beleid altijd opnieuw evalueren. Mijn vriend en ik waren er eigenlijk al over uit. We hadden aan alleen oogcontact genoeg. We gaan er voor! Wel met als doel kwaliteit van leven, want ons kindje hoefde niet te leven voor ons. Het moest voor zichzelf kunnen leven. Een leuk leven hebben dat is voor ons belangrijk.

Dit zijn dus dan ook precies de woorden die wij tegen de gynacoloog zeiden toen ze binnen kwam na 5 minuten ipv een kwartier. Ze vertelde ons dat we dan ook gelijk naar het O.K gingen. Ons kindje was nu nog in goede conditie maar misschien over een uur was ze er veel slechter aan toe.

Daar gingen we dan, op naar het O.K. En vreemd genoeg, mijn vriend en ik waren heel rustig. Geen paniek, want de dokters wisten wat het beste voor ons was. 

Mijn ruggenprik was geen succes, er zijn 2 anesthesisten aan te pas gekomen, Ik was gewoon niet te prikken. In totaal hebben ze het 16 keer geprobeerd, en bij de 16de keer is het gelukkig gelukt!Hoe het gelukt is.. ik had aan elke schouder een verpleegkundige die mijn schouders naar beneden duwden. En mijn benen naar beneden drukten zodat ik ze niet kon aanspannen.

Maar het was gelukt, en wat was ik ontzettend blij dat de tijd er voor was, want dit volgende stukje had ik nooit willen missen.

Om precies 1.18uur werd ons dochter Doutzen geboren. Ze was niet groter dan een volwassen hand, maar ze was het mooiste kindje wat ik ooit had gezien. Dit was en is het gelukkigste moment van dit hele verhaal. Ik was zo trots en mijn vriend was ook zo trots.

We hadden een Dochter.

Ze werd mee genomen naar een kamer naast mij waar ik wel de dokters hun hoofden kon zien maar niet hun lichamen. Ook was het geluidsdicht en kon niets horen wat daar werd gezegd. mijn vriend mocht mee met onze dochter naar die ruimte.

Eigenlijk diep in mijn hart hoopte ik zo dat ze zou leven. Maar ergens vertelde iets in mij dat ik niet zoveel hoop mocht hebben want ze was zoo klein, zo’n klein kindje heb ik nog nooit gezien. Ze zou het vast niet overleven. Toch na een paar minuten stak mijn vriend zijn duim omhoog.

Dat gevoel kan ik eigenlijk niet eens omschrijven.

het enige wat ik dacht is Waauw! Wat is ze sterk.

toen ze haar hadden klaar gemaakt voor transport naar de NICU (neonatale intensive care unit) gingen ze even met haar en haar couveuse langs mij. Ik kon haar eventjes snel zien en ze beloofden dat ik haar strakjes nog een keer mocht gaan zien. Toen ik klaar was op O.K. werd ik naar een uitslaapzaal gebracht. Ik kreeg een waterijsje maar ik wilde het liefst zo gauw mogelijk naar mijn vriend en dochter toe. gelukkig werd ik al snel opgehaald door mijn vriend en de verpleegkundige. we mochten gelijk naar haar toe, ze deed het goed.

Na goed handen desinfecteren mochten we haar voorzichtig aan raken.

Wat was ze klein, maar zo van ons.

 Ons mooie meisje van 525 gram en 28 cm lang.