Leven met een huilbaby

Het is 21:00 's avonds. Mijn vriend en ik hebben gegeten, de keuken opgeruimd, bijgepraat over onze dag en nog wat andere kleine huishoudelijke klusjes gedaan. Het ideale tijdstip om normaliter nog even heerlijk samen op de bank te ploffen voor onze favoriete serie. Zo ging dat "vroeger".

Met vroeger bedoel ik 7 weken geleden, voordat het allermooiste mini mensje van de hele wereld werd geboren. Ons kleine meisje kwam 4 weken te vroeg als een donderslag bij heldere hemel. 2710 gram en 44 cm. Wat een geluk!

Ziekenhuis opname

Vrijwel meteen daarna werd ons geluk hardhandig verstoord en volgde er een opname op de neonatologie wegens een infectie. Van intens geluk, naar intens verdriet bij het zien van je kindje aan al die toeters en bellen. Weg roze wolk en in één klap uit je heerlijke bubbel. De periode daarna was intens en stressvol voor zowel ons als Emmelie.

Dat Emmelie in het ziekenhuis veel huilde verbaasde ons eigenlijk niet. Het is tenslotte ook vreselijk wanneer je 8 maanden veilig bij mama in de buik hebt gezeten en je daarna grotendeels alleen op een afdeling ligt met allerlei snoeren op je lichaam geplakt en waar er voortdurend vreemde mensen aan je friemelen. Thuis zou het vast beter worden zeiden wij tegen elkaar.

Hebben wij een huilbaby?

Niets bleek minder waar. In de weken die volgden werd het huilen alleen maar meer. De stress uit het ziekenhuis had haar zichtbaar niet goed gedaan. Emmelie overstrekt zich voortdurend en niets is goed. Hierdoor belanden we in een rap tempo in een vicieuze cirkel. Emmelie huilt, drink daardoor niet goed, raakt gefrustreerd, zet het op een hysterisch brullen waardoor ze veel lucht in slikt, krijgt de hik, haar voeding komt omhoog en door de hoeveelheid lucht stijgt ook de hoeveelheid krampen waardoor ze nog harder gaat huilen. Ook slaapt ze hierdoor niet wat de situatie alleen maar verergerd. We zijn moe, kapot, op en ten einde raad. Wat kunnen we doen?

Uren lopen we met ons meisje op de arm, zingen voor haar, vertellen verhaaltjes, doen haar in een warm bad, gebruiken kruikjes, masseren haar buikje, fietsen met de beentjes en proberen haar zoveel mogelijk geborgenheid te bieden door veel huid op huidcontact en indien nodig door in te bakeren. Zou dit het leven met een baby zijn? Waar zijn we aan begonnen en is dit normaal? Ik weet het niet. We hebben geen vergelijkingsmateriaal en als kersverse ouders proberen we ook maar gewoon wat.

Als vrij snel moeten we concluderen dat we het vakje "huilbaby" kunnen aanvinken. Zo jong, en nu al in een hokje te plaatsen. Emmelie huilt uren per dag achter elkaar, ontroostbaar, zonder een te ontdekken patroon of oorzaak. Moedeloos worden we ervan. Mijn vriend is al lang weer aan het werk, dus de nachten en de dagen zijn qua zorg grotendeels voor mij. Daarnaast geef ik borstvoeding, dus ook daarbij kan hij mij weinig ondersteunen. Af en toe geeft hij een flesje afgekolfde melk, maar daar blijft het bij. We proberen elkaar zoveel mogelijk af te wisselen, slapen om en om apart op het logeerbed en gaan af en toe even alleen de deur uit om bij te komen. Je begrijpt, van quality time als gezin, maar ook als stel komt weinig.

Mezelf kwijt

De dagen beginnen in elkaar over te lopen en ik hoor mijn meisje zelfs wanneer ze even niet huilt in mijn hoofd huilen. Vaak huil ik met haar mee en mijn moederhart breekt elke keer opnieuw. Dit is niet hoe ik mij het moederschap had voorgesteld en wat je je kind toewenst. In elke vezel van je lichaam zou je het willen overnemen van je baby om het verdriet en de pijn te verzachten, maar dat gaat helaas niet.

Ik voel aan mezelf dat ik geen energie meer heb, me geïsoleerd voel, nergens meer naartoe durf vanwege het gehuil en ik steeds minder kan genieten. Volgens mij begin ik langzaam gek te worden... Hoe doen andere ouders dit en gaat dit ooit nog voorbij zijn vragen die maar door mijn hoofd blijven spoken terwijl ik al uren aaneengesloten rondjes loop.

Er is hoop!

Als ik het internet mag geloven, dan ja, dit gaat echt voorbij. Dus lieve papa's en mama's, er is hoop! Op de kleine momenten dat Emmelie stil is struin ik het hele internet af naar oplossingen, informatie en tips & tricks van andere ouders. Binnen no time ontploft mijn hoofd bijna van alle adviezen, maar een voor een proberen we alles. Er moet toch iets zijn dat helpt?

Met heel veel hulp en steun van onze lieve familie, beginnen we inmiddels te wennen aan de situatie, in een bepaalde vorm rust te vinden door te accepteren en kunnen we Emmelie na veel zoeken op dit moment verlichting bieden in de vorm van een draagdoek. Ze slaapt eindelijk weer!

Daarnaast gaan we nu naar een osteopaat en zijn we even geleden gestart met probiotica voor haar darmen. Na 2 afspraken bij de osteopaat hebben we geleerd dat Emmelie veel druk op haar hoofd heeft gekregen tijdens de bevalling en hierdoor pijn ervaart bij het drinken, tillen en aankleden. We zien haar tijdens deze sessies al zichtbaar beter ontspannen en zijn blij dat we haar eindelijk iets kunnen bieden dat helpt! Het is geen wondermiddel, maar alle kleine beetjes helpen.

We begrijpen inmiddels dat we hier echt doorheen moeten, hoe vermoeiend, verdrietig en frustrerend dan ook. Emmelie huilt nog steeds veel en valt nog steeds in de categorie huilbaby, maar het aantal uren is door alles wat we doen wel verminderd en hierdoor kan ook ik me beter ontspannen. 

Het is waar, er is inderdaad hoop. Al kon ik dat een tijdje terug niet geloven. Nu het aantal huiluren iets is verminderd proberen we ook weer leuke dingen te doen. Laatst hebben we zowaar een uurtje samen televisie kunnen kijken en gaan we binnenkort met onze kleine meid naar de baby Spa.

Lieve ouders die zich in verhaal herkennen, laat jezelf niet gek maken en trek op tijd aan de bel. Vraag indien nodig hulp aan wie of wat dan ook en het belangrijkste, geef de moed vooral niet op! Je bent niet alleen en het komt (jawel) uiteindelijk echt goed!