Leuven, Maastricht en naar huis!

Waar we in Maastricht gewend waren om dag en nacht bij haar te kunnen was dit in Leuven flink anders. Strikte korte bezoekuren en tussendoor mochten we bellen. Het eerste wat ik op woensdagmorgen deed was dan ook de ic bellen om te vragen hoe de nacht was gegaan. Alles was gelukkig goed gegaan en ze deed het prima. Ze had ook geen apneus meer gehad! Achteraf bleek haar hart toch de oorzaak te zijn geweest. Zelfs de cardiologen verbaasde zich erover.

Later die morgen mochten we naar haar toe. Inmiddels ademde ze zelf met een klein beetje zuurstof door een brilletje. Ze hadden alle slaapmedicatie gestopt en werd langzaam wakker. Ieder bezoekuur gingen we langs en steeds ging het iets beter.

's Avonds had ze al geen zuurstof meer nodig! Alleen nog een sonde en wat plakkertjes om haar waardes in de gaten te houden en een infuus voor het geval dat. We moesten ook door naar het gasthuis dat iets verderop in Leuven was. Dat was wel vreemd om niet meer iets verderop in het ziekenhuis te zijn na alles. Maar gelukkig deed ze het goed.

Op donderdag mocht ik haar weer vasthouden! Dat kon sinds dinsdagmorgen niet meer en oh wat was dat fijn. Ze mocht ook wat suikerwater proberen te drinken. Als ze zich dan zou verslikken zou het niet zo erg zijn. Helaas waren we door alle haast haar speciale fles vergeten en van het suikerwater zelf moest ze ook niet veel hebben. Ze hield graag van warme dranken haha. Maar goed we hadden lekker kunnen knuffelen en later hoorden we dat het zo goed ging dat ze niet meer in Leuven hoefde te blijven. Het transport naar Maastricht zou voor morgen worden geregeld.

Vrijdagmorgen vertrokken we terug naar Maastricht en zouden we haar in het ziekenhuis zien. Daar aangekomen werden we verbaasd aangekeken. Kleine miscommunicatie.. Ze wisten helemaal niet dat ze zou zo komen. We hadden een gesprek en er werd verteld dat ze in gedeeltelijke isolatie zou komen vanwege de mrsa bacterie die was gevonden voor vertrek naar Leuven. Pardon? Hier wisten wij helemaal niks van. We hebben aangegeven dat we het niet echt konden waarderen hoe veel ons niet verteld was. Dat niemand het blijkbaar nodig vond om te vertellen dat ze gereanimeerd was geworden. Dat die verpleegster niet had gebeld over de blue spells. Ook gaven we aan dat we niet meer wilde dat zij voor haar zou zorgen. Alle andere verpleegsters hadden zo hun best gedaan voor haar te zorgen en ons erbij te betrekken. Maar van haar kreeg ik een beetje een naar gevoel. Dit was gelukkig geen probleem. 

Inmiddels was ze ook aangekomen in Maastricht en het ging goed! Ze had alleen nog een sonde en moest eigenlijk alleen nog blijven om even te kijken of het ook zo goed zou blijven gaan. Nu we terug in Maastricht waren hadden we inmiddels haar eigen fles weer en dit ging hartstikke goed! Als ze zo goed bleef drinken mocht ook de sonde eruit!

Zaterdag ben ik veel bij haar geweest. De flessen die ze had gehad terwijl ik er niet was had ze prima gedronken en dus mocht de sonde er in de loop van de dag ook uit! s Avonds kwam de cardioloog nog voor een controle. Alles zag er super uit. De apneus waren weg, ze ademde zelf zonder dipjes. Ik vroeg hoe lang ze nog moest blijven en daar zag hij eigenlijk geen reden meer voor. Hij zou gaan overleggen en zou me iets laten weten.

Even later kwamen ze vertellen dat we haar morgenochtend mee naar huis mochten nemen! Wat een blijdschap.

En zo gingen we haar op zondagmorgen na 5,5 week in het ziekenhuis eindelijk ophalen om haar mee naar huis te mogen nemen!