Leegte en liefde

Vandaag is het alweer 5 maanden geleden dat Jan* geboren werd. Wat is er veel gebeurd de afgelopen maanden. 

Mooie en minder mooie dingen. Blijde dagen en verdrietige dagen. Zonneschijn en regen. 

Elke nieuwe dag is weer een dag verder bij Jan* vandaan. Elke dag is een stukje meer verweven. Elke dag is het grenzen ontdekken. Elke dag...

De dagen worden weer langer, niet alleen buiten, maar ook in mijn hoofd. 

En toch lijken daardoor de ‘terugvallen’ groter. Want hoe hoger je bent, hoe verder je kunt vallen. En dat is zo waardeloos. Zodra ik denk dat ik alles weer aankan, klapt er wel iets in mijn gezicht. Dan word ik met mijn neus op het feit gedrukt dat ik nog zo kwetsbaar als een pasgeboren hertje ben.

Gelukkig heb ik goede mensen om mij heen, die heel geduldig met mij zijn. Mijn herhalende verhaal en tranen verdragen, en niet veroordelen. 

Waarin mijn lieve, nuchtere, stoere, sterke man alle lof verdient! Zoveel geduld met zo’n wrak van een vrouw.... Ik zeg het niet vaak genoeg, maar dank je! Dank je, dat je van mij blijft houden, ondanks alles. 

En dan de leegte, de leegte die er altijd is, en ook zal blijven. Het lege wiegje, de lege kamer, onze lege armen, en vooral de lege plek in ons hart. Het plekje dat we voor Jan* hadden gemaakt, blijft leeg.