Krijg en ik dan eindelijk rust?

Nadat Frank ook terug was van het ziekenhuis zijn we met ze 3 tjes vroeg naar bed gegaan. Alles wat er gebeurd is heeft enorme indruk gemaakt en natuurlijk zijn sporen nagelaten. Ergens voel ik me ook wel opgelucht. De spanning eraf en de operatie was achter de rug. Het hele weekend hebben wij in bed gelegen en heel erg veel geslapen.

De week erna verliep eigenlijk alles helemaal volgens plan. Tijs is erg tevreden en drinkt zijn flesjes goed. Ik krijg eindelijk de behoefte om er even uit te gaan. Even de zorgen vergeten. Ik stuur de vriendin die Frank had opgehaald en berichtje en ze gaat natuurlijk mee uit eten. Samen gaan we naar de stad. Ik heb mij eindelijk weer opgetut en tijd voor mijzelf. Heerlijk vind ik het.

Ook kunnen we weer langzaam denken aan kraamvisite! Hier geniet ik heel erg van. Trots ons kindje laten zien. Dat weekend gaan we ook naar Den Haag, een weekendje bij mijn ouders. We genieten van alles maar we zijn nog steeds wel erg moe.

Na een weekendje vol gelach hebben we op maandag een bijeenkomst van onze samen bevallen club. De begeleidster die heeft net afgezegd omdat ze misschien kinkhoest heeft. Dit is natuurlijk veel te gevaarlijk voor baby's. Na wat overleg is het doorgegaan zonder haar. Bij ons thuis. Later deze week komt ook onze gastouder en mijn teamleider op visite om onze kleine Tijs te bewonderen.

Zoals je misschien wel weet heb je in de zorg een legitimatie plicht. Nou nemen ze dat bij baby's nog niet direct zo nou maar ze blijven het wel steeds vragen. Dus gaan wij vrijdag op weg om een pasfoto te laten maken van onze kleine man. Zoals je waarschijnlijk wel verwacht is hij eerst constant wakker en op het moment van de waarheid slaapt hij. Gelukkig is de eerste foto gelijk goed en is het echt een super leuke foto! Volgende week kunnen we het ID ophalen. Ik moet tekenen en ik moet dus mee volgende week. 

Zaterdag 19 maart 2016

De dag begint al vroeg. Het belooft op wat visite na een hele rustige dag te worden. Tijs is op zijn gemak en lacht heel erg veel. In de avond zitten we voor de TV. En Tijs begint te gillen, echt krijsen. Er bekruipt mij een heel erg naar gevoel en we trekken gelijk de luier open. Zie jij dat ook? Ja en ik blijf verrassend rustig. We draaien het nummer van de huisartsen post en we kunnen direct komen. Het is wel erg druk. Uiteindelijk wachten we ruim 1,5 uur en slaapt Tijs rustig door. Waneer we naar binnen mogen wordt hij wakker en zodra we hem uit de maxi cosi halen begint het gegil weer. De arts kijkt even en vertrouwt het voor geen kant. Ze belt het Radboud dat wij eraan komen.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen mogen wij vrij snel doorlopen. Dit keer een kamertje verder. We hoeven niet lang te wachten voordat er een eerste arts opduikt. Ze bekijkt de buik en ziet inderdaad een verdikking zitten. Deze zit precies op dezelfde plek als de laatste keer (maar natuurlijk wel aan de andere kant). De tranen prikken achter mijn ogen. Weer wordt dezelfde kinderchirurg gebeld en worden wij alvast naar de echo kamer gereden. Gewoon voor de zekerheid. Ze wilde weten of ze het echt goed zagen.

Niet lang nadat wij terug zijn uit de echo kamer komt de kinderchirurg al binnen lopen. De zelfde man als de laatste 2 keer. Hij ziet de angst en vermoeidheid op onze gezichten. Frank die maakt even een grapje tussendoor en vraag of we hem bij de voornaam mogen noemen omdat we er nu zo vaak komen! Hij bekijkt Tijs en geeft aan dat hij in ieder geval mag eten. Hij vertelt ons: ''Aankomende week op Goede Vrijdag heb ik volgens mij nog wel Tijd voor Tijs. Dan komen jullie gewoon die ochtend en ben je gelijk aan de beurt. Maandag worden jullie nog even gebeld over de definitieve tijd en instructies. Mocht het zo zijn dat jullie het niet vertrouwen moeten jullie bellen. Als dat gebeurd laat ik jullie niet langer wachten en gaat hij op de spoedlijst. ''

Richting de auto kan ik alleen maar naar Tijs kijken en huilen. Waarom?? Dat is het enige wat ik denk. Frank die probeert mij op te vrolijke maar dat lukt erg slecht. Dikke tranen rollen over mijn wangen en wanneer ik mijn moeder wordt gebeld is ze heel erg geschrokken....

Alles klaarmaken en op naar Goede Vrijdag 25 maart. Hopelijk is het ook echt een goede vrijdag...