Kraamweek in het ziekenhuis

Over de kraamweek hebben we denk ik allemaal wel vol op gefantaseerd tijdens de zwangerschap. In je hoofd wordt dat een soort mini-sprookje, althans bij mij wel. Ergens weet je wel dat dit natuurlijk nooit helemaal zo verloopt, maar toch is dat je grote wens! Na de toch wel lange en heftige bevalling had ik ergens nog de hoop dat die ideale sprookjes-kraamweek misschien nog wel zou komen. De eerste dag leefde ik op adrenaline, voelde weinig en had ik ergens de verwachting dat we echt wel vrij snel naar huis zouden mogen.De eerste nacht verbleven we in het kraamhotel aangrenzend aan de afdeling verloskunde en op dezelfde etage als de afdeling neonatologie, de plek waar Gijs lag. De dag is voorbij gegaan in een roes en zodra ik in bed lag viel ik als een blok in slaap.  Tot ik rond een uur of 5 in de ochtend wakker schrok en ineens besefte wat er allemaal was gebeurd de afgelopen dagen. Ik ben mama geworden van een zoon, maar ik lig hier in een vreemd bed met een lege buik en geen baby bij me in de buurt. Ik maakte mijn man wakker, ik wilde naar onze baby en wel nu!Eenmaal aangekomen bij de afdeling was er een hele lieve verpleegkundige die direct inspeelde op wat ze zag. Ze legde uit wat alle slangetjes waren, wat er precies op de monitor te zien was en hoe het met Gijs ging. Waarschijnlijk was dit de dag daarvoor natuurlijk ook allemaal al uitgelegd, maar het is gewoon niet blijven hangen en misschien wel niet eens bij me binnengekomen. Nu pas zag ik hoe toegetakeld ons kleine mannetje eruit zag. De vorm van de verlostang stonden in zijn kleine hoofdje en hadden een flinke paarse afdruk achtergelaten. Zijn gezichtje was opgezwollen en zijn ogen waren zo dik dat hou ze nauwelijks open kon doen. Allemaal bijwerkingen van de heftige bevalling en een mogelijk infectie door de langdurig gebroken vliezen.  Het is een raar moment om je kindje daar zo te zien liggen, het feit dat je continue 'moet' vragen of je hem aan mag raken of op mag pakken. Het is je eigen kindje, maar je bent zo afhankelijk van al het verplegend personeel. Hoewel we alle zorg als ontzettend fijn hebben ervaren, voelt het zo onnatuurlijk. 

Pas na twee dagen werd bekend dat Gijs besmet was geraakt door de GBS bacterie, ook wel Streptokokken B genoemd. De arts legde uit dat dat een bacterie is die in je lichaam zit en voor jezelf weinig kwaad kan, maar voor een pasgeboren baby erg gevaarlijk kan zijn. Er werd besloten dat er een ruggenprik gedaan moest worden om te kijken of er mogelijk sprake kon zijn van een hersenvliesontsteking. Hoewel ik in de medische termen niet zo heel wijs ben, wist ik direct dat dit serieuze boel zou worden. Om nog maar te zwijgen over het beeld van een gigantische naald en mijn kleine pasgeboren baby'tje. Alle doemscenario's hebben in de uren daarna door ons hoofd gespookt totdat de arts bij ons kwam met het verlossende woord. Er is geen hersenvliesontsteking geconstateerd. Door het snelle handelen van de verpleging en het snel opstarten van de antibiotica waren we er godzijdank gelukkig op tijd bij. Hoewel het herstel nog wel een lange tijd zou duren was er geen reden tot paniek. De eerste paar dagen mochten wij verblijven in het kraamhotel, zodat we bij Gijs in de buurt waren en vrijwel alle zorg zelf konden doen met behulp van de verpleging. Toen brak ineens het moment aan dat we naar huis moesten, zonder baby. Dit gevoel is bijna niet te beschrijven. Je gaat naar huis met een lege buik en zonder baby. Je laat het meest kostbaarste uit je leven achter bij mensen die je net een paar dagen 'kent'. Toen we thuis kwamen voelde het op zijn zachtst gezegd raar. Gek hoe ineens een thuis veranderd in gewoon een huis als je je zo incompleet voelt. Dat nare gevoel zorgde ervoor dat we zoveel mogelijk tijd doorbrachten in het ziekenhuis. Vanaf de eerste voeding tot aan de laatste avondvoeding waren we meestal in het ziekenhuis te vinden. Hoewel de verpleging vaak zei dat het belangrijk was om ook onze rust te pakken voelde dat onmogelijk. Ik wilde bij Gijs zijn, zoveel en zo vaak als mogelijk. Ik ben zijn moeder en ik hoor voor hem te zorgen. Gelukkig zagen we Gijs met de dag vooruit gaan. Na een week mocht hij voor de allereerste keer in bad, kreeg hij kleertjes aan en mocht hij over naar een wiegje. Ineens werd het langzamer hand echt een baby zonder al te veel draadjes en slangetjes. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik de eerste dagen de draadjes en slangetjes nog wel een erg heb gemist. Het is gek hoeveel je op de monitor gaat vertrouwen en het kost tijd om dat vertrouwen weer op te bouwen bij je eigen kindje. Je moet er vanuit gaan dat hij het echt weer allemaal zelf kan, dat is iets wat ik destijds best heb onderschat. 

Na bijna twee weken was Gijs in staat om alles zelf te doen. Hij kon zichzelf op temperatuur houden en dronk zo goed als zelfstandig zijn flesjes leeg. We mochten in-roomen en daarna was het grote moment, eindelijk samen naar huis! Het in-roomen hield in dat we 24 uur de zorg voor Gijs zelfstandig mochten doen in een kamer in het ziekenhuis. Bedoeld om het vertrouwen te krijgen dat we het zelf kunnen met de verpleging toch nog nabij voor het geval dat. Na exact twee weken was dan daar het grote moment: Gijs mocht mee naar huis! Eindelijk konden wij echt als gezin naar huis, wennen aan elkaar en ook het echte genieten kon eindelijk gaan beginnen. En eindelijk konden we Gijs dan écht voor gaan stellen aan zijn opa & oma's en mochten ze hun kleinzoon voor de allereerste keer vasthouden. Liefs Daphne

Benieuwd naar wat hier aan vooraf ging? Lees dan ook zeker mijn blog over de bevalling! Vind je het leuk om ons te volgen en te zien hoe het nu gaat? Neem dan een kijkje op mijn instagram: @huisjeboompjegijsje