Klimmen, boink en bloed

Als hij slaapt ziet hij er zo onschuldig uit. En als we in de stad lopen smelten mensen weg bij die glimlach waarmee hij zijn vier pas verkregen tanden gretig laat zien. Niets wijst erop dat het gaat beginnen. Ik hoor je al vragen, wat gaat er dan beginnen? Het spelen, het echte spelen, het ruige werk. Met alles erop en eraan. Klimmen, stoten en vallen. En ja, ook bloed. Mijn 10 maanden oude zoon is aan het veranderen van baby naar dreumes, en kennelijk hoort daar bloed bij. Het appartement waar wij in wonen is zo klein dat er bijna geen inrichting nodig is. Dus is het kleine tafeltje wat er staat zijn loopsteun, maar ook zijn vijand. De rubberen hoekjes helpen helemaal niets, want het is toch steeds weer boink en bloed. Ik denk dat we er maar mee moeten leren leven. Hij en ik. En dus pak ik hem op, troost hem, geef een beetje te drinken tegen de bloedsmaak en kus hem totdat hij weer blij is. En zo doen we dat totdat we een volgende fase ingaan. Kom maar op!