4 jaar geleden
Kleine monstertjes in mijn hoofd
Ik noem het geweld
Het schrijven van deze blogs is niet makkelijk merk ik, maar het helpt mij om het verdriet en de pijn een plekje te geven.
Of ik dit ooit helemaal een plekje kan geven en kan accepteren, is de vraag. De gebeurtenissen afgelopen jaar hebben diepe wonden achtergelaten, die nu langzaam helen en littekens worden.
Ja, ze zeggen tijd heelt wonden. En ja dit klopt ook, maar helen zullen ze nooit helemaal. De littekens blijven altijd aanwezig en als ik naar mezelf kijk in de spiegel zie ik ook een beschadigd mens, die nog steeds diep onder de indruk is van het geweld wat men een prenatale depressie noemt.
Ja, ik noem het geweld. Het is heftig, intens en het vreet je helemaal op. Tot op het bot. Alles wat je ooit was als mens, is er even niet meer. Wakker worden en zin hebben in de dag is een gevoel wat je vergeten bent.
Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met de depressie. Nu pas kan ik er open over zijn en er over schrijven.
Ik weet nog heel goed hoe het voelt. Het is diep weggestopt, maar in zekere mate nog aanwezig. En ik denk ook dat dit stukje voor altijd voelbaar zal zijn. Het verdriet, het onbegrip, de machteloosheid. Vreselijk. Ik omschrijf het als geweld. Kleine monstertjes die in mijn hoofd zaten en mij ellendig liet voelen. Die kleine monstertjes worden ook weleens omschreven als zwangerschapshormonen.
Tijdens de eerste echo werden de kleine monstertjes er snel meer. Een heel leger kwam er op mij af. Ik werd geconfronteerd met een beeld waarop een klein mensje te zien was. Ik wist niet hoe ik moest reageren, want eerlijk zijn over wat ik voelde durfde ik niet. Wat een ellende! Daar lag ik dan. En nu?
Aan het einde van de afspraak heb ik toch voorzichtig wat verteld aan de verloskundige. Zij maakte zich in eerste instantie geen zorgen, maar vertelde wel dat ik aan de bel moest trekken als het erger zou worden. De dagen daarna ging het van kwaad tot erger. Het leger was inmiddels verdubbeld en ik begon mezelf steeds ellendiger te voelen. Tot het punt dat ik brak en om hulp heb geschreeuwd. Toen is de bal gaan rollen en ben ik bij de POP poli terecht gekomen.