Kinderarts: Het gaat niet zo goed met u zoon! (17)

Eindelijk mijn kleine mooie Yvar vasthouden. Het voelt zo vertrouwt! Er is niets mooier dan dit. Je wil borstvoeding geven toch vraagt de verpleegster? Ja klopt, dat wil ik! Ik ga hem bij jou aanleggen. Hoe raar is het dat een baby die net op de wereld is meteen weet hoe hij dat moet doen?! Niet dat er al meteen melk uitkomt maar het is nu aan Yvar dat de borstvoeding goed opgang komt. Na het voeden gaan mijn ouders weer richting huis. Wij nemen afscheid maar ze komen vanavond weer terug. Nu mag papa voor het eerst Yvar vasthouden. Wat een mooi moment dat jou grote liefde het eerst zijn zoon vast heeft. Ik huil van blijdschap. Ondanks dat hij autisme heeft is hij er de hele bevalling voor mij geweest samen met mijn moeder. Hun hebben mij hier doorheen gesleept. Met hun heb ik dit samen mee gemaakt. Paul gaat even zijn ouders en zus bellen dat we troste ouders zijn geworden. Zodra hij gebeld heeft komt hij terug en naar ruim 3 kwartier bij Yvar te zijn geweest brengen ze mij naar de kamer. Yvar moet op de neonatologie blijven en ik ga naar de kraamafdeling. In de tussentijd bel ik mijn broer en zijn vrouw met het grote nieuws! Rond half 8 gaat Paul naar huis. Hij gaat zich even douchen en slapen. Hij is ook helemaal uitgeput.

Rond 8 uur komen ze mijn ontbijt brengen en even daarna hoor ik op de gang iemand zeggen: Ik ben opzoek naar de ouders van Yvar. Even later komt de kinderarts binnen, hij geeft mij een hand en gaat op de vensterbank zitten. Ook een verpleegster is op mijn kamer. Gelukkig lig ik nog alleen! Het gaat niet zo goed met Yvar zegt de kinderarts. Ik begin meteen te huilen. Hij heeft last van dipjes. Dit heeft te maken met het zuurstofgehalte in zijn bloed. Ook heeft hij verhoogde infectie waardes. Dit gaan we straks nog een keer controleren en als dit dan nog hoger is zullen we een infuus aan moeten leggen en gaat hij antibiotica hiervoor krijgen. Aan de hand van de waardes kijken wij hoelang deze antibiotica nodig is, 3 of 7 dagen...... en hij mag voorlopig even niet meer uit de couveuse. Ik begin nog harder te huilen. De verpleegster troost mij maar liever wil ik dat Paul mij troost maar hij is net een half uurtje naar huis. Shit man dat hij niet nog even gebleven is! Zodra het beter gaat met Yvar dan hoor je het meteen van de verpleegsters en mag je hem weer vasthouden. De kinderarts en verpleegster lopen uit mijn kamer en daar lig ik dan.... helemaal alleen..... net te horen gekregen dat het niet goed gaat met Yvar en dat ik hem de komende uren NIET mag vasthouden. Ik bel huilend Paul op maar hij neemt niet op. Hij staat waarschijnlijk onder de douche. Ik bel mij moeder, zij neemt wel op! Zij sliep ook net maar uiteraard vind ze het niet erg dat ik haar wakker bel. Ik vertel haar wat ik net van de kinderarts te horen heb gekregen en dat ik Paul niet te pakken krijg. Ze stelt mij gerust en zegt dat hij mij zo wel terug belt. Niet veel later belt Paul terug en ook tegen hem vertel ik het zelfde.... hij schrikt ook! Ik kom rond 11 uur samen met mij ouders zegt hij. Nadat we opgehangen hebben bel ik de rest van de mensen met het nieuws dat Yvar is geboren. Ik probeer ook wat te rusten en ik kijk eindeloos naar de foto die ik van Yvar heb!

Iets voor 11 uur vraag ik aan de verpleegster of ze mij naar Yvar wil brengen. Mijn schoonouders komen zo en ik wil dan alvast daar zijn. Natuurlijk doen we dat! Even later rijden ze mij met het ziekenhuis bed naar de neonatologie en daar zie ik mijn kleine schatje weer. Het lijkt wel of hij nog mooier is als straks! Ik mag hem alleen aanraken door de gaatjes van de couveuse. Dit doet wel pijn! Het liefste wil ik hem dicht bij mij houden en uren lang knuffelen..... maar helaas gaat dat niet! Niet veel later komen Paul en mijn schoonouders binnen voor hun eerste meet en greet met Yvar! Naar een goed kwartier bij Yvar gaan we weer terug naar de kraamafdeling. Rond 12:30 uur gaat Paul met zijn ouders weer naar huis. Als ik vanavond heb gegeten dan kom ik weer zegt hij. Ik hou jou op de hoogte en probeer maar wat te rusten vanmiddag! Vanavond komen ook nog mijn ouders, mijn broer en zijn vrouw en mijn schoonmoeder met mijn schoonzusje.

Nadat de verpleegsters mij verzorgt hebben (ik kan nog niets want de ruggenprik zit er nog in, deze blijft tot morgenvroeg zitten) probeer ik wat te slapen echter gaat die niet zoals het moet en zie ik de bevalling incl. keizers een aantal keren voorbij flitsen. Het is ook nog allemaal zo vers!

Het is rond een uur of 16:00 en er komt een verpleegster binnen met het heugelijke nieuws dat het wat beter gaat met Yvar en dat ik naar hem toe mag, hem vasthouden en voeden! Wauw.... hier knap ik van op!!

Ik kom aan bij Yvar en ik hoor hem voor het eerst huilen, en ik begin ook te huilen. Deze keer van blijdschap! Helaas krijg ik ook te horen dat de infectie waardes hoger zijn en dat ze dadelijk een infuus gaan prikken en dat hij 7 dagen antibiotica nodig heeft. Dit betekend dus dat we 7 dagen moeten blijven! Hier hadden wij totaal niet op gerekend!