Kind in het ziekenhuis

In mijn vorige blog vertelde ik over hoe mijn zoontje met zijn hoofd op de grond "stuiterde" toen we met de fiets om waren gevallen. Nu zal ik vertellen wat er daarna gebeurde.

De mensen om ons heen hielpen ons naar binnen bij het dichtstbijzijnde winkeltje, zodat we de huisartsenpost konden bellen. Mijn zoontje brulde aan één stuk door, maar daar was ik alleen maar blij mee, want dat betekende in ieder geval dat hij helemaal bij was. Iemand van het winkeltje belde de huisartsenpost, maar daar wilden ze persé mij spreken. Ik moest dus mijn arme, huilende zoontje aan iemand anders geven om formaliteiten af te handelen. Achteraf gezien had ik beter 112 kunnen bellen, maar op zo'n moment denk je niet al te helder.

Later, bij de huisartsenpost, werd mijn zoontje onderzocht. De zijkant van zijn hoofd was inmiddels zo opgezwollen, dat zijn oor een aantal centimeters omlaag gedrukt werd. We werden doorgestuurd naar de 1e hulp van het ziekenhuis. Daar werden we doorgestuurd naar de kinderafdeling en daar vonden ze, naar mijn mening, dat ze weer eens een hysterische moeder binnen hadden gekregen. Het was zaterdag, dus er gebeurde niet veel meer dan een paar keer wakker maken in de nacht en paracetamol toedienen. Dat had ik thuis ook wel gekund! De volgende dag moesten we naar huis. Ik wilde meer onderzoeken, maar het was niet nodig, volgens het ziekenhuispersoneel.

Een paar dagen later werd mijn zoontje ziek. Hij moest overgeven en was suf. Zijn oor zat nog steeds een aantal centimeters lager dan normaal. Ik ging weer naar de huisartsenpost, werd weer doorgestuurd naar de 1e hulp en werd daarna weer doorgestuurd naar de kinderafdeling. Het was inmiddels avond en de volgende dag zou het goede vrijdag zijn, dus er was weer minimale bezetting. Er werd nog een kinderarts opgetrommeld voor mijn zoon, maar toen hij er was, liet hij weten dat hij er niet van gediend was om voor niks op te moeten komen draven. En dat zei hij niet tegen zijn collega's, nee, dat zei hij tegen ons!

Het hele weekend, van donderdagavond tot maandagavond gebeurde er nagenoeg niets. Mijn zoon kreeg paracetamol en werd 's nachts gewekt vanwege de hersenschudding, maar verder geen onderzoeken o.i.d. Maandagavond werd ons verteld dat we de volgende ochtend naar huis mochten. Wat? Dat meen je niet? Er was nog niets verbeterd in de situatie van mijn zoon en we moesten weer naar huis?

De volgende ochtend kwam er gelukkig een wisseling van de wacht. Een andere kinderarts had dienst en zij vertelde ons dat we weliswaar bijna naar huis mochten, maar dat ze eerst nog een onderzoekje wilde doen. Een echo van de gezwollen plek op het hoofd. Zo gezegd, zo gedaan en we waren nog geen 20 minuten terug van de echo toen dezelfde kinderarts onze kamer binnenkwam. Of we even wilden gaan zitten? Dat betekent nooit veel goeds, lijkt me!

Ze vertelde ons dat mijn zoon een scheur in zijn hersenvlies had en dat hij over een uurtje met de ambulance opgehaald zou worden, naar Groningen vervoerd zou worden en daar de volgende ochtend geopereerd zou worden. We waren met stomheid geslagen! En ze wilden ons nog wel naar huis sturen!

De volgende dag werd hij geopereerd en na een aantal weken van nabehandelen mochten we naar huis. Daarna volgden nog een paar maanden van controles en nabehandelingen, maar na ongeveer 8 maanden was ons kleine mannetje weer helemaal gezond.