Jij werd mijn vlinderkind

Je zus was ondertussen 5, En ik was al enige tijd op en af samen met jouw papa. 

Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was van jou was je vader dolgelukkig. Ik was daarintegen om eerlijk te zijn een beetje bang. 

Bang dat je zus zich minder zou voelen omdat jouw papa en mama wel samen zijn, en ik en haar vader uit elkaar zijn waardoor wij met haar een co-ouderschaps regeling hebben. En jij, jij zou altijd gewoon bij papa en mama zijn.. 

Met 16 weken hoorden we dat wij een zoon kregen en je zus een broertje, wat een geweldig nieuws! De man die de echo maakte grapte nog dat we de 20 weken echo wel over konden slaan aangezien je zo actief was en al zo sterk aanwezig. Ik voelde je kleine trappelvoetjes zelfs al! 

Uiteraard keken wij juist uit naar de 20 weken echo. Blij liepen we richting onze afspraak, we zouden jou weer gaan zien! Alles leek goed, alleen je hartje was moeilijk om goed in beeld te krijgen. Of er is iets niet goed of hij is te druk om het goed te kunnen zien kregen we te horen.. 

Uiteraard werden we 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een nauwkeurigere echo. Ik moet eerlijk toegeven dat ik en je papa er totaal niet over inzaten, toen zette ze het echo apparaat op mijn buik. Het bleef stil, de seconden leken uren te duren. 

'Dit is niet goed' zei ze, Zijn hartje is niet goed. Er zijn extra onderzoeken nodig maar ik vrees voor het ergste'

Ik kon niets zeggen, ik wou alleen nog maar weg. We liepen over de gang en barstte beide in tranen uit, dit kan niet waar zijn! Ze hebben het mis, hoe kun je anders al zo sterk zijn en waarom ben je dan al zo actief en schop je zo hard? 

De onderzoeken volgden, ik lag alleen nog maar in bed. In het donker. Eten en drinken werd me verplicht, anders deed ik het niet. Ik verbergde mijn buik en kon het tot mijn grootste spijt zelfs niet meer aan om je te voelen schoppen naar het leven. 

 Uit de vele onderzoeken bleek dat de longslagader naar je hart ontbrak, ook was je hartje gekanteld en lag het op de verkeerde plek in je borstkastje. De kans dat je de nodige operaties zou overleven was nihil, Bovendien zou het ziekenhuis je 'thuis' worden. Ik gun jou zoveel meer dan dat! 

Kiezen tussen 2 kwaden, dat is wat we moesten doen, En het moest snel.. 

Ik moest kiezen voor jou, niet voor mijzelf. Bovendien kon ik de gedachte dat je snakte naar adem of zou sterven in de armen van een arts/vreemde niet verdragen. 

Daar was je dan, geboren met 23.5 weken. Maar al helemaal af, met nageltjes en donkere haartjes. En oh zo mooi! 

Wat vond ik het fijn om je vast te houden, je te ruiken. En zelfs om je mini-luiertje te verschonen, al was dit natuurlijk niet nodig. 

Het is ondertussen 2.5 jaar geleden dat ik je voor het eerst, en 2 dagen later voor het laatst vasthield. Al zo vaak heb ik dit in mijn hoofd geschreven, maar nu pas kan ik het. Nu ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen, en voel en ruik ik je weer. Maar het voelt goed. 

Voor ons hoor jij er altijd bij, we praten regelmatig over je en ook je zus verteld aan iedereen dat jij haar broertje bent, en steekt elk jaar trots een sterretje voor jou af. 

Weet dat ik meer dan trots op je ben. Ik hou van je, voor altijd en letterlijk tot aan de maan, de sterren, en weer terug...