Jij was nog niet voor ons bestemd ?

In juli 2017 ben ik getrouwd! Beide wisten we dat we graag kinderen wilde. Mijn man twijfelde iets langer om dat hij dacht dat iedereen t zou verwachten als we nu begonnen aan kinderen. Mij kon dit niks schelen. Laat ze t maar verwachten. T belangrijkste was dat wij er klaar voor waren en t graag wilde.

Dus in september was ik gestopt met de pil. Ik heb altijd een regelmatige cyclus gehad en dit ging na de pil ook gewoon verder.

In oktober gingen we op huwelijksreis en natuurlijk hoopte ik op een wonder dat t Dan al zou lukken. Helaas. Maar geen maand later was t raak! In november hadden we een positieve test. Ik merkte t ook aan alles, mijn borsten deden pijn, ik was moe en had af en toe krampjes.

De week na de positieve test ging t echter fout. Ik kreeg hevige buikkrampen en begon flink te bloeden. Ik belde direct de verloskundige en die zei dat ik even langs het ziekenhuis moest om bloed te laten prikken omdat t nog te klein zou zijn voor een echo. Dus ik naar het ziekenhuis en helaas kwam daaruit dat mijn hcg waarde al weer aan het dalen was.

Ik heb lang met het gevoel gelopen dat ik niet verdrietig mocht zijn. Hij/zij was pas 6 weekjes, nog amper een kindje. Maar ik voelde me zo down. We waren super blij met de test en hebben een week lang gelopen met het idee we worden ouders! Dat werd ineens weggenomen.

Ik heb het enorme geluk gehad dat ruim een maand later ik opnieuw zwanger raakte. Tot de eerste echo heb ik niet vooruit durven denken. Bij de eerste echo zag ik het hartje en ging er een stukje opluchting door mij heen. Maar het echte moment dat ik volledig gerustgesteld was was toen ik de kleine kon voelen bewegen. Tot die tijd was ik iedere keer onzeker en was ik bang dat het weer fout zat.

Ik hoorde later van een goeie vriendin dat zij ook hetzelfde hadden doorgemaakt en dat zij ook eerst t gevoel had dat ze niet verdrietig mocht zijn. We praten er samen volop over en dat is prettig. 

Inmiddels is ons zoontje 8 maanden en genieten wij volop van hem. Ik heb het een plekje kunnen geven en mezelf kunnen neerleggen bij het idee dat dat kindje voor ons niet bestemd was en dat hij/zij plaats heeft gemaakt voor Max.

Inmiddels weet ik dat je vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent en t gaat mis je verdrietig mag zijn! Ongeacht hoe oud of jong. Groot of klein.