Jij brengt liefde

Het leek alsof je onze emoties aanvoelde. Wij waren verdrietig omdat er nog steeds geen teken van leven leek te zijn. Maar iedere keer dat wij bij jou waren, kon jij ons opvrolijken met jouw aanwezigheid. Jij lag in de couveuse en liet ons weten dat wij ouders zijn geworden van jou. Dit is het mooiste wat aan ons gegeven kon worden. In de kamer op de kraamafdeling hebben wij veel gehuild, maar als we bij jou waren vergaten we alles. We vergaten dat jij niet zelf ademde, dat jij geen hersenactiviteit liet zien, dat jij niet bewoog en dat jij met alles geholpen moest worden. Bij jou zijn was de pleister die de pijn verzachte. Ondanks dat jij ons niets liet zien, wat bij ons grote onzekerheid bracht, konden wij genieten van jouw aanwezigheid. Wij waren ons heel bewust van de tijd die we met jou hadden en dat deze heel goed benut moest worden. Dit was hoe wij er in stonden, direct na jouw geboorte was dit onze denkwijze en daar stonden wij 300% achter. We hadden lichte hoop, maar lieten dit niet te veel toe. Totdat jij op zaterdagochtend teken van leven liet zien. Jij bewoog je arm heel lichtjes. Dit moment maakte ons hart vol met liefde en tranen van geluk. De hoop bouwde zich op. Dit moment was geweldig, ook al was het iets heel kleins, voor ons was dit zo enorm groot. Je leeft! Voor het eerst durven we dit te denken en hardop te zeggen! Je leeft, want jij beweegt en dit was geen ongestructureerde handeling. Nee, dit was jij, die aan ons liet zien dat je er nog niet klaar mee bent op aarde. Hierdoor leek het contrast voor ons nog groter te worden. Onze hoop groeide, maar tegelijkertijd lag jij nog steeds in een couveuse met overal snoeren, apparaten en deed jij nog steeds niks zelf. Zoals ik eerder al schreef, lieten wij familie langs komen om jou te bewonderen. Om een band met je te creëren, maar ook om al stapje voor stapje afscheid te nemen.

Het eerste weekend brak aan en jij verbaasde iedereen die bij jou in de buurt was geweest. Je liet steeds meer van jezelf zien. Op een gegeven moment opende je één oog. Wauw, ik had nooit geweten dat ik een oog zo prachtig kon vinden. De weekend vibes werden steeds beter. Je was twee dagen oud toen ik jou eindelijk vast mochten houden. Ik keek heel erg uit naar dit moment. De verpleging gaf al vaker aan dat huid op huid contact heel belangrijk is bij prematuur baby's omdat zij de geborgenheid en warmte van moeder missen. Ik vond het lastig als verpleging dit zei, want elke keer dat ze het benoemde, konden wij het niet waar maken. Jij was zo kwetsbaar, dat het veel moeite kostte om jou uit de couveuse te halen. Je lag de eerste twee dagen kritisch in de couveuse, dus voordat jij stabiel was.. werd er niet geknuffeld. Dit was een grote tegenvaller, want eerst mocht het wel en toen opeens niet meer. Dat brengt mij even terug naar de bevalling. Ik droomde van het moment dat jij geboren was, dat ik je dan vast mocht houden. Moeder en zoon, jij weet wie ik ben, want je hebt lang in mijn buik gezeten. Dit moment ervaarde ik van andere verhalen als episch. Dit was waar ik het voor zou doen, de hele bevalling, het zou hard werken zijn, maar zodra je als moeder de baby vast hebt, vergeet je alles. Dat knuffelen is er nooit van gekomen. Ik vond dat zwaar, had moeite met de hechting en dat werd niet bevorderd door het niet vasthouden.

Totdat je twee dagen oud was en zoals hierboven beschreven staat, het moment was daar, ik mocht jou vasthouden. Men, wat was ik zenuwachtig. Nerveus, bang, angstig, alles tegelijk. Zou ik het wel goed doen? Kan ik jou wel vasthouden? Dat ging non stop door mijn hoofd. We hadden een tijd afgesproken om te buidelen (zo noemen ze dat op de NICU afdeling). Wij liepen naar de afdeling en bij jouw couveuse stonden meerdere verpleging.. Je had het zwaar, je lag niet lekker, had extra medicatie nodig en je zuurstof en bloeddruk waren niet op orde. Dit was een grote teleurstelling. Ik kon je niet vasthouden. De verpleegkundigen zagen denk ik dat ik het er moeilijk mee had. Ik wil verdorie mijn zoon vasthouden. Dit is zo normaal, maar niet voor mij. Ik moet eerst toestemming vragen voordat ik mijn eigen zoon kan vasthouden. Het voelde zo dubbel en niet oké, maar tegelijkertijd wist ik dat jij zo hard aan het vechten was en dat ik mee moest gaan in jouw tempo.

Het tweede moment was in de avond en die ging wél door. Even ter uitleg.. jou uit de couveuse halen was niet even optillen en op schoot houden, daar kwam veel meer bij kijken. Allereerst zijn de verpleegkundigen met jou hoofd bezig. Deze moest beschermd worden, dat de naalden niet anders gingen zitten. Daarom werd je hoofd ingepakt met verband. Daarnaast betekent vasthouden ook dat jij voor een korte periode van de apparatuur af moet, op de beademing na. Vervolgens word je opgetild door een verpleegkundige en naast haar houdt een andere verpleegkundige de beademingstube vast. Dan is het langzaam verplaatsen, jou op de borst van mij leggen. En dit proces klinkt misschien als tien seconde, maar het overdragen van de couveuse naar mij, duurde wel langer dan een paar minuten. Vervolgens eerst de beademingstube vastmaken en zo neerleggen dat jij kunt ademen en dat ik je 'gewoon' vast kan houden. Tot slot werd alles weer aangesloten op de apparatuur. Dan was het spannende moment om te kijken hoe het met je zuurstof, bloeddruk enzovoort was.. Is er iets gebeurd in de tussentijd. Dat was het begin. Je lag eindelijk bij me. Wat was je warm, glibberig, mooi en breekbaar. Ik vond het best spannend om je vast te houden. Ik durfde mezelf niet te bewegen, bang dat de beademingstube zou verplaatsen en jij geen lucht kreeg. Dat zat dus eigenlijk helemaal niet fijn, want ik was verstrekt gaan zitten. De verpleging gaf aan dat de reis van couveuse naar mijn schoot voor jou heel zwaar was. Dus dat het erg belangrijk was dat jij minstens 30 minuten op schoot zat. Ja, hallo! Daar zit ik dan. Had me vooraf even gewaarschuwd. Dan was ik wezen plassen, had ik comfortabele kleding aangedaan en was ik anders gaan zitten. Nu zat ik daar echt als een idioot en moest nog 29 minuten in deze houding zitten. Maar het maakte allemaal helemaal niets uit. Je lag in mijn armen en ik zag aan de apparatuur dat je steeds rustiger werd. Misschien werd je rustig van mijn ademhaling, van mijn hartslag, ik weet het niet, maar het was hemels. Dit was voor mij het eerste moment dat ik besefte dat jij mij mama hebt gemaakt. Jij, klein, lief, schattig en breekbaar jochie. Daar zit je dan. Iets wat heel normaal is, was voor ons niet normaal maar wel heel bijzonder. Je hebt uiteindelijk dertig minuten bij mij gebuideld. Daarna ging de hele terugweg naar de couveuse weer. Snoeren loskoppelen, apparatuur verplaatsen, jij werd weer in de couveuse gelegd door twee verpleegkundigen. Daar lag je dan, onze zoon. Eindelijk had ik je vast gehouden en heb ik een moment van ''normale'' kraamtijd mogen ervaren.

Ik voelde me hier laten erg ellendig over. Ik had voor mijn gevoel zoveel gemist, onder andere de bevalling. Ik heb geen wee gevoeld, ik heb geen persdrang gehad, ik heb je niet vastgehouden, ik heb niet naar je kunnen kijken. Je werd uit mijn buik gerukt, van me weggehaald, naar Nijmegen gereden en zelfs toen, kon ik je nog niet vast houden. Mijn hele verwachtingspatroon was aangetast. Ik wist niet dat het ook zo kon zijn, dat deze gebeurtenissen écht gebeuren en dan verdorie bij ons.

Het feit dat je in verwachting bent, vervolgens bevalt en daarna je kraamtijd in gaat, is niet zo vanzelfsprekend als men denkt. Het gaat ook vaak genoeg fout. Hoeveel mensen moeite hebben met in verwachting raken, onvruchtbaar zijn, of het aantal miskramen dat per dag helaas plaats vind. Maar ook een bevalling, hoe makkelijk daar iets fout kan gaan. Een infectie bij de moeder of moeite bij de baby. Tot slot ook de kraamtijd, misschien zit je helemaal niet gelukkig thuis zit, op de bank, non stop knuffelend met je baby. Nee, het is niet vanzelfsprekend. Helaas hebben wij dit nu zelf meegemaakt en dat maakt ervan dat ik anders naar de wereld ben gaan kijken. Iets zo intens beleven, meemaken hoe dun het draadje van leven is, zorgde ervoor dat ik begon in te zien wat ik écht belangrijk vond in mijn leven en dat kleine issues echt niet de moeite waard zijn om mijn aandacht te geven. Ik leerde dat leven niet van zelfsprekend is en dat wij van geluk mogen spreken dat jij zo een vechter bent. Vanaf dat moment begreep ik niet dat ik ooit heb kunnen zeuren dat ik te lang in de rij moest wachten bij de Albert Heijn. Meid, kijk eens om je heen. Je leeft, je loopt, je ademt zelf, je bent gezond. Wat had ik te klagen, helemaal niks.

Deze hele rollercoaster heeft mij geleerd om dankbaar te zijn, ook voor de kleine dingen in het leven. Om minder te eisen en meer te kijken naar wat ik heb om mij heen. Naar wat ik kan en waar ik invloed op heb. Het leven is niet vanzelfsprekend. Het is hard werken, vechten, in diepe dalen vallen, maar daar ook weer uit komen. Mijn leven is sinds de geboorte van jou veranderd. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn en de kans is heel groot dat ik mijn verwachting over de toekomst moet bijstellen, maar ik ben daar klaar voor. Ik ben er klaar voor om elke minuut bewust mee te maken. Van jou te genieten, voor jou te zorgen, mee te gaan in jouw tempo en zien wat de toekomst ons brengt. Ondertussen ben jij al bijna vier maanden bij ons, dit is al vier maanden toekomst die ik op jouw geboortedag niet durfde te dromen. Jij brengt liefde!