Je wordt zo snel groot

Morgen ben je alweer zes weken oud. Zes(!) weken. Anderhalve maand. De tijd vliegt voorbij. Mijn dagen trouwens ook. Wanneer je vader 's ochtends de deur uitgaat om naar zijn werk te gaan, start onze dag samen. Ik ben nog zoekende naar een ritme wat werkt voor ons beiden, ook om over een paar weken toe te passen wanneer ik weer aan het werk moet. Werk. Aan de ene kant weer heerlijk om eventjes meer te zijn dan fulltime mama, maar aan de andere kant moet ik er niet aan denken om je achter te laten bij opa en oma óf de kinderopvang. Je bent nog zo klein maar tegelijkertijd ook al zo groot. Het liefst blijf ik de hele dag bij je en breng ik je helemaal niet weg, zorg ik zelf voor je. Maar ik besef me ook al te goed dat je - vooral in deze gekke tijd - blij mag zijn dat je een inkomen hebt én dat we bevoorrecht zijn met een opa en oma die kunnen en willen oppassen. 

Ondertussen geniet ik van alle momenten die ik nu samen met jou heb, want zoals ik al zei: alle clichés zijn waar, de tijd vliegt. En die momenten komen niet meer terug. Zo blijk ik als nog-geen-door-de-wol-geverfde moeder werkelijk alles leuk aan jou te vinden. En als ik zeg alles, dan bedoel ik ook echt álles. 

Jouw wangetjes (of eigenlijk jouw grote, bolle wangen); nu begrijp ik waar de term 'babyzacht' vandaan komt. En de kuiltjes in jouw wangen. Smelt. Als je na de voeding tevreden één mondhoek optrekt en daarbij een kleine glimlach tevoorschijn tovert, kun je mij letterlijk wegdragen. Jouw oortjes en de ieniemienie donshaartjes op de oorschelpjes. Jouw wenkbrauwtjes, waarmee je zo bozig fronst bij krampjes of iets anders wat je niet zint. En dan die heerlijke knuistjes met die knokkel-kuiltjes erin. Oh jongens, veeg mij maar op.