Je was er wel, maar toch ook niet, je zou er nooit zijn

Het is alweer bijna drie jaar geleden het gebeurde.

Ik was zwanger, voor de tweede keer. Maar eigenlijk wilde ik dat helemaal niet, het was echt een ongelukje. Ik was net weer de baas over mijn eigen leven, een beetje dan. Had een ontzettend moeilijk jaar achter de rug, krabbelde uit een diep dal en de goede dagen overheersden de niet zo geweldige dagen. 

En toen, opeens, voelde dat ik zwanger was. De schrik, de onzekerheid, "Kan ik dit wel, wil ik dit wel, nee, dit kan en wil ik niet". De reactie van een vriendin was "Oh shit". Zo voelde het ook. 

Maar het wende, een beetje. Ik begon er vrede mee te krijgen. Beetje bij beetje. 

Omdat mijn eerste zwangerschap niet gladjes verliep, vroeg ik bij mijn consultant een vroege scan aan, om te kijken of het allemaal volgens plan verliep, helemaal omdat ik PCOS en myomen heb. De eerste scan vond plaats.

Er was duidelijk te zien dat ik zwanger was, er was een zakje gevormd, maar geen hartslag. Helemaal niks. "Misschien is het nog te vroeg voor een scan", kom over een week terug. Of twee weken, ik weet het niet meer.

Ik dook de boeken in. Ja inderdaad, met zes weken zou er een hartslag moeten zijn. Wellicht is het te vroeg voor de hartslag.

Ik had al een naam voor je bedacht. Faye zou je heten. Vond ik altijd een mooie naam. Klinkt als Fee in het Nederlands.

De avond van de scan brak aan. Die middag had ik lunch gehad met een vriendin en haar tweeling. De tweeling (van 2.5) waren aan het jengelen. Ik zei "Jongens, even rustig". Waarop vriendin zei "Wacht maar tot jij er twee hebt, dan zul je zien hoe moelijk het is". Ze wist dat ik een uurtje later een tweede scan zou hebben, en dat het nieuws hoogstwaarschijnlijk zou zijn dat het niet in orde was. Ik was echt uit het veld geslagen.

We zaten in de wachtruimte van het ziekenhuis, gingen naar binnen. Mjin dochter kreeg een paar koekjes van de consultant. Er floepte iets op het scherm en de consultant zei "Het is niet goed nieuws, het spijt me zo". 

Er was geen hartslag en die zou er ook nooit komen. Ineens was ik zwanger-af.

De vraag was, wilde ik een natuurlijke miskraam en afwachten totdat het zou gebeuren, of wilde ik een operatie, waar "het" zou worden weggehaald. Ik koos voor het laatste, en zo snel mogelijk. Ik wilde niet thuis, waar ik met mijn dochter van 2 veel tijd doorbracht, gaan bloeden of pijn hebben. Ik accepteerde dat ik niet meer zwanger was, het voelde vanaf het begin niet "goed", tuurlijk wilde ik dit kindje wel, maar het voelde niet "goed". Iedere moeder weet wanneer iets niet "goed" voelt.

De volgende dag had ik een ERPC. De consultant had zelfs zijn hoofdkapje achterstevoren opgezet, om me op te vrolijken, het werkte niet echt.......hij las het formulier voor Evacuation of Retained Product of Conception. Alsof er een computer onderdeeltje of zo werd weggehaald. Om 11:50 ging ik onder zeil. Om 12:20 werd ik wakker in de verkoeverkamer. Ik huilde en huilde en huilde. De consultant hield mijn hand vast en liet me huilen. Hij zei "Je zal weer zwanger worden, echt waar". Hij vroeg "Heeft Mae de koekjes opgegeten", "Nee", zei ik. "Ja, ze zijn ook niet om te eten", zei hij. Ik moest door mijn tranen heen lachen.

Een half uur geleden was ik nog zwanger, nu voelde het alsof mijn hart uit mijn borstkas was gerukt en achterstevoren weer naar binnen gezet. 

Ik lag twee dagen op bed. Mijn schoonouders zorgen voor Mae. Ik was boos, huilde, voelde me schuldig. Schreeft een berichtje op Miscarriage Association en noemde je Faye. Vier dagen later kwam een echte tranenvloed, de hormonen crash. Die middag was ik op het verjaardagsfeestje van mijn nichtje. Ik wilde alleen maar boos zijn en huilen.

Twee weken later zaten we weer bij de consultant. Hij vertelde dat het een "normale" miskraam was, een chromosonische afwijking. Standaard spul. Ik kreeg de foto's mee van de scans. Hij deed ze in een envelop en gaf me een knuffel en zoen.

Nu zijn we drie jaar verder. De scan foto's heb ik het laatsts in mei 2013 bekeken. Wat mijn visie van een gezin met twee kinderen was, is nu veranderd in een zekerheid van een gezin met een kindje. Maar dan wel met een engeltje op haar schouder.