Je kindje is ziek en je leven stort in

De dagen die volgde heb ik in een roes beleefd. Ik ontving wel kraamvisite maar echt blij was ik niet. Het liefste hield ik Brandon bij me. Ik was zo bang dat hij iets zou oplopen waardoor hij zieker zou worden. Ik weet het nog als de dag van gisteren. De jongens waren 4 weken oud en ik dacht even leuke foto's van ze te maken. Brandon keek niet helemaal helder uit zijn ogen. Ik heb ze lekker in bed gelegd om te gaan slapen maar toen het tijd was voor de fles kreeg ik hem niet wakker. En toen hij eindelijk zijn ogen open deed kreeg ik geen contact met hem. Zijn benen voelde koud en zijn lichaampje was slap. Ik belde mijn man dat ik het ziekenhuis zou bellen en of hij naar huis wilde komen. Ik belde het ziekenhuis en zoals ik had verwacht moesten we direct komen. Meteen belde ik mijn moeder om te vragen of ze wilde komen voor Bradley. Mijn man en moeder kwamen tegelijk aan en we vertrokken naar het LUMC. Daar stond onze cardioloog al op ons te wachten. Ze gingen meteen allerlei onderzoeken en testjes doen. Brandon bleek achteruit te gaan maar ook een griepje te hebben wat er voor zorgde dat zijn lichaampje in de rust stand ging om te herstellen. Hij moest 3 dagen blijven en ik weet nog goed dat hij weer mee naar huis mocht totdat hij de week erop geopereerd zou worden. Ik vond het dood eng om hem weer mee te nemen. Ik had doodsangsten uitgestaan toen ik hem slap in mijn armen had. De arts kwam overleggen en ik vertelde hem mijn angst. Hij begreep het volkomen en zei tegen mij dat ik het gewoon moest proberen maar dat als ik ondanks dat het stabiel ging met Brandon ik hem altijd "terug" kon brengen als ik me onzeker voelde. Door die woorden ben ik de week door gekomen. Ik wist dat ik een achterban had en dat maakte me sterker. Een week later waren we in het ziekenhuis om een ballonkatheterisatie te laten doen bij Brandon. We moesten ons een dag van te voren melden en ik bleef in het ziekenhuis slapen. De volgende ochtend was het zover gelukkig mochten we van de artsen allebei mee naar de OK daar ging hij zonder weinig tegenstribbelen onder narcose. Tranen stroomden over mijn wangen mijn kleine mannetje! Dan begint het wachten wat een hel is dat. Toen de arts kwam en vertelde dat de operatie geslaagd was waren we opgelucht echter kwam er een maar. Brandon kon niet zelfstandig ademhalen en lag daarom op de IC in plaats van op de uitslaap kamer. Wat we daar aantroffen leek in niets op mijn kleine jongen. Overal draadjes en slangetjes en piepende monitoren. Die nacht mocht ik niet blijven slapen en ben ik naar huis gegaan. Ik belde om het uur naar het ziekenhuis om te vragen hoe het met ging. Gelukkig naar 1,5 dag mocht hij van de beademing af en kon hij weer zelf ademhalen. 3 dagen later gingen we naar huis maar de angst zat er nog erg in. We letten goed op al zijn signalen maar de artsen zeiden dat het echt heel erg goed was gegaan. De vrijdagen bleven Brandon zijn controle dagen. En naar verloop van tijd mochten we steeds langer wegblijven. Toen Brandon 2,5 maand uit was huilde hij heel erg veel en zag ik op een gegeven moment een bult in zijn lies. Ik ging naar de huisarts om te laten bevestigen dat hij een liesbreuk had. Ik kreeg één of andere co assistent die niet zag wat ik zag. Vervolgens was onze eigen huisarts aan de telefoon in een andere kamer en hij liet mijn zoontje aan zijn luier liggen wachten. Op een gegevens moment was ik het zat en ben mijn kind gaan aankleden ik kreeg commentaar maar ik negeerde zijn opmerkingen. Toen de huisarts kwam liet ik duidelijk merken hoe ik erover dacht. Hij keek nog even snel maar zag het ook niet. Ik heb toen om een verwijzing gesmeekt naar het LUMC en gelukkig ook gekregen. Daar hebben ze een echo gemaakt en goh wat vreemd deze mama had gelijk. Toen hij ruim 3 maanden was moest hij dus weer onder het mes. Wat voor hun geen grote ingreep is was voor mij weer een hel. Wat als hij weer niet goed uit de narcose zou komen? Toch moest ik vertrouwen op de artsen en Brandon niet laten helpen was geen optie het kind had pijn veel pijn. Toen de arts voor de operatie langskwam vroeg hij mij of ik een pijl op het been wilde tekenen aan welke kant de breuk zat want ook hij kon het op dat moment niet zien maar hij vertrouwde en geloofde in mij. Na de operatie lag Brandon gelukkig wel op de uitslaap kamer. Papa ging er heen maar Brandon was verdrietig en ontroostbaar. Mama werd gehaald en ik liep met hem in mijn armen terug naar de zaal. Bij mama was hij stil wat voelde ik mij bijzonder. Toen ik wilde gaan eten en hem slapend in zijn bed lag dacht ik dat het wel even kon. Na 15 min werd ik gebeld of ik alsjeblieft terug wilde komen want hij was ontroostbaar. De arts kwam nabespreken en zei dat het niet uitmaakte vanaf welke kant hij de buik opengemaakt zou hebben. De breuk was zo groot dat we daarom de zwelling af en toe niet zagen. Zijn darmen konden er gemakkelijk doorheen maar ook weer terug.

Volgende keer meer!